ခရီးသည္

                                                                 ခရီးသည္

မိမိသည္စာေေရးဆရာမဟုတ္။စာေရးသားျခင္းျဖင့္လည္းအကြ်မ္းတဝင္မ႐ိွ။သို႔ေသာ္စာဖတ္ဝါသနာပါ၏။စာလည္းမ်ားမ်ားစားစားဖတ္ႏိုင္သူမဟုတ္ပါ။သို႔ပင္ျဖစ္ျငားေပးသေလာက္အေျခအေနႏွင့္အခ်ိန္ရလွ်င္ရသလိုဖတ္ပါသည္။စာဖတ္နာသူမဟုတ္ေသာ္လည္းဖတ္သမွ်စာေတြ၏ဆိုလိုရင္းကိုဖမ္းမိႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးပမ္းပါ၏။ဒါသည္လည္းငယ္စဥ္ကဖတ္ခဲ့ေသာစာအုပ္ေဝဖန္ေရးေဆာင္းပါးမ်ားႏွင့္႐ုပ္႐ွင္ေဝဖန္ေရးေဆာင္းပါးမ်ားေၾကာင့္ျဖစ္လိမ့္မည္ထင္သည္။ေျပာလိုရင္းမွာမိမိစာေရးသားသူတစ္ဦးမဟုတ္ေၾကာင္းျဖစ္ပါသည္။

သို႔တိုင္အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝတြင္နံရံကပ္စာေစာင္ႏွင့္လက္ကမ္းစာေစာင္တို႔၌လက္တည့္စမ္းခဲ့ဘူးေၾကာင္းဝန္ခံလိုပါသည္။ကိုးတန္းဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေလာက္မွာထိုစဥ္ကထုတ္ေဝေသာေသြးေသာက္မဂၢဇင္း၏ပင္တိုင္ကဏၰျဖစ္ေသာစာေပါေလာကသို႔စာမူေပးပို႔ခဲ့ဘူးသည္။လဆန္းရက္ေရာက္လွ်င္သုခစာေပတိုက္သို႔မေယာင္မလည္သြားျပီးမိမိေရးပို႕ေသာစာမူပါမပါဟိုလွန္ဒီလွန္လုပ္ျပီးၾကည့္ခဲ့ရပါသည္။မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ႏွစ္က်ပ္သံုးက်ပ္ဆိုေသာ္လည္းမိမိမုန္႔ဘိုးႏွင့္ဝယ္မဖတ္ႏိုင္ပါ။၁၉၇၃ခုႏွစ္တြင္ဗိုလ္သင္တန္းတက္စဥ္ေတြးမိခံစားမိသမွ်ကိုစာေရးသားဖြဲ႕ဆိုခဲ့ပါသည္။သို႔ေသာ္ဘယ္မဂၢဇင္းကိုမွ်မေပးပို႕ျဖစ္ေတာ့။ရံခါေငြတာရီမဂၢဇင္း၏တကၠသိုလ္ကဏၰသို႔ေပးပို႕လိုေသာဆႏၵေပၚေသာ္လည္းပင္ပန္းျခင္း၊စာထည့္ရန္အခက္အခဲ႐ိွျခင္းတို႔ေၾကာင့္ဘယ္ကိုမွမပို႔ျဖစ္ေတာ့။

မိမိဒဏ္ရာရျပီးတပ္မေတာ္ေဆး႐ံုတြင္တစ္ဆက္တည္း(၁၇)လၾကာတက္ခဲ့ရ၏။ကုသမႈမျပီးဆံုးေသာ္လည္းေဆး႐ံုမွေခတåဆင္းျပီးမိခင္တပ္ရင္းသို႔ျပန္ခဲ့ခ်ိန္တြင္အႏွစ္ႏွစ္အလလမိမိသိမ္းဆည္းထားေသာေန႕စဥ္မွတ္တမ္းေဟာင္းမ်ား၊စိတ္ကူးေပၚခိုက္မိမိေတာင္ျခစ္ေျမာက္ျခစ္ေရးသားခဲ့ေသာစာမူမ်ား(ရည္းစားစာလိုလို၊ဘာလိုလိုစာေတြလည္းပါရဲ့)အားလံုးကိုမီး႐ိႈ႕ဖ်က္ဆီးခဲ့ပါသည္။မိမိဒဏ္ရာရခ်ိန္မွစ၍ဘာစာကိုမွ်မေရးခ်င္၊ဘာစာကိုမွ်လည္းမဖတ္ခ်င္ေသာအခ်ိန္ကာလတစ္ခု႐ိွခဲ့ေၾကာင္းဆိုလိုရင္းျဖစ္ပါသည္။(ပုဂၢိဳလ္ေရးေပးစာမ်ားကိုဆိုလိုပါသည္။စာအုပ္စာေပမပါဝင္ပါ။)

မိမိေဆး႐ံုေန႕ရက္မ်ားအတြင္းသူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕လာေရာက္ေတြ႔ဆံုရင္းစာေရးသားျခင္းျဖင့္အခ်ိန္ေတြကိုကုန္ဆံုးသင့္ေၾကာင္းေျပာခဲ့ျငားမိမိစိတåဇေၾကာင့္ေရးသားခဲ့ျခင္းမ႐ိွ။ေနာက္ေတာ့ဌာနဆိုင္ရာဝန္ထမ္းဘဝျဖင့္အႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ျပီးအျငိမ္းစားခဲ့ပါသည္။အသက္မျပည့္မီအျငိမ္းစားယူခဲ့ျခင္းအျပင္ခါနာ(ထမင္း)အတြက္အခက္အခဲတခ်ိဳ႕႐ိွသျဖင့္အိမ္သူကသင့္ေတာ္ရာအလုပ္ေလး႐ွာေဖြလုပ္ကိုင္ဖို႔တိုက္တြန္း(နားပူနားဆာ)ပါေသာ္ျငားကိုယ့္ဝမ္းနာကိုယ္သာသိေသာမိမိအဖို႕ဝန္ထမ္းလုပ္ရန္အလြန္ေၾကာက္ေနမိ၏။ဘာအရင္းအႏွီး၊ဘာေက်ာေထာက္ေနာက္ခံမွမ႐ိွေသာ္လည္းဟန္ကိုယ့္ဖို႔ျဖင့္ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းမွလြဲ၍မည္သည့္လခစားအလုပ္မွ်မလုပ္ပါရေစႏွင့္ေတာင္းပန္ရ၏။

တေန႔ျပည္ျမဳိ႕မွညီငယ္ကာတြန္းဖိုးခြ်ဲကဖုန္းဆက္လာ၏။ယခုႏွစ္တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔တြင္ျပဳလုပ္မည့္မိမိတို႔၏ေက်ာင္းအာစရိယပူေဇာ္ပြဲသည္ေငြရတုသို႔တိုင္ျပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ေငြရတုအထိမ္းအမွတ္မဂၢဇင္းထုတ္ေဝမည္ျဖစ္၍ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားကစာမူမ်ားေပးပို႕ေစလိုေၾကာင္းသတင္းေပးလာ၏။မိမိလည္းအိမ္တြင္ဘာအလုပ္မွ်မလုပ္ပဲအျငိမ္းစားစစ္စစ္ျဖင့္သံုးႏွစ္မွ်ေနလာခဲ့ျပီးျဖစ္ရာဘာလုပ္လို႕လုပ္ရမွန္းမသိေသာကာလမို႕ၾကိဳးစားၾကည့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊အျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလည္းထပ္ဆင့္အေၾကာင္းၾကားေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္းကတိျပဳလိုက္မိ၏။

မိမိငယ္စဥ္ကေလးဘဝမွသည္ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားအထိေတာက္ေလွ်ာက္ေနလာခဲ့ေသာေက်ာင္းမို႔သံေယာဇဥ္႐ိွပါသည္။ေက်ာင္းၾကီးကိုသာမက၊ေက်ာင္းကဆရာ၊ဆရာမမ်ားအားလံုးကိုအျမဲလြမ္းဆြတ္သတိရပါသည္။ထိုေခတ္ထိုကာလမ်ားဆီကဆရာတပည့္ဆက္ဆံေရးကိုေအာက္ေမ့သတိတရျဖစ္မိသည္။လြန္စြာေႏြးေထြးေသာမိသားစုဆက္ဆံမႈပံုစံျဖစ္ပါသည္။တခ်ိန္တည္းမွာပင္စာမူတစ္ပုဒ္ၾကိဳးစားေရးသားမည္ဟုစိတ္တင္းျဖစ္သြားပါသည္။ေက်ာင္းေနဖက္ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံလည္းဆင့္ကမ္းသတင္းျဖန္႔ေဝလိုက္ပါသည္။

သို႔ႏွင့္မိမိတို႔ေက်ာင္း၏အထင္ကရေနရာမ်ား၊အမွတ္တရပံုရိပ္မ်ားကိုစိတ္ကူးႏွင့္စတင္ေရးသားၾကည့္မိပါသည္။မိမိတို႔ေက်ာင္းၾကီးဘယ္မွ်ခမ္းနားေၾကာင္း၊မိမိတို႕ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူးဖြယ္စာသင္ရက္မ်ားအေၾကာင္း၊ေႏြးေထြးၾကင္နာေသာဆရာတပည့္ဆက္ဆံေရးအေၾကာင္းစသည္စသည္ျဖင့္။ ။ ။

အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြထံလည္းဖုန္းျဖင့္ဘာေတြေရးၾကလည္းစပ္စုၾကည့္မိ၏။တိုက္ဆိုင္စြာသူတို႔လည္းေက်ာင္းႏွင့္ပတ္သက္သမွ်ပံုရိပ္ေတြကိုျပန္လည္ဖမ္းယူပံုေဖၚေနၾကသည္ဟုဆိုေလသည္။ခက္ျပီ။စိတ္ကူးေတြထပ္ကုန္ေရာ့မည္။ဒီလိုႏွင့္မိမိစာေရးသားမည့္အစီအစဥ္ကိုလက္ေလ်ာ့လိုက္မိသည္။သည္လိုႏွင့္စာမူေပးပို႔ရမည့္ေနာက္ဆံုးရက္သည္နီးကပ္လာသည္။ဖိုးခြ်ဲ(ျပည္)ကလည္းတယ္လီဖုန္းႏွင္မၾကာမၾကာႏႈိးေဆာ္၏။စာမေရးရေသးေၾကာင္းအားနာ၍ေျပာမထြက္။အဆင္ေျပေအာင္ေရးပို႕ေပးမည္ဟုအလြယ္ကတိေပးမိျပန္သည္။

ေနာက္ဆံုးစာမူေပးပို႔ရမည့္ရက္သည္ေလးငါးရက္မွ်သာလိုေတာ့သည္။ေက်ာင္းသာ’ေဟာင္းတစ္ဦးျဖစ္ေသာကာတြန္းစိုးေသာ္တာကသူ၏လူမႈကြန္ယက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွေန႔စဥ္ႏိႈးေဆာ္ေနျပီ။မိမိဘာမွ်မေရးရေသး။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့စာမူေနာက္ဆံုးေတာင္းခံသည့္ရက္မွာမိမိခရီးတစ္ခုသြားရမည္။ထိုခရီးစဥ္အတြင္းမိမိသည္ပါတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးႏွင့္အဆက္ျပတ္ေနမည္။အေႂကြးတစ္ခုခ်န္ျပီးေနာက္ဆံတငင္ငင္ႏွင့္မိမိခရီးမသြားလို။ညတြင္းခ်င္းစာတစ္ပုဒ္ေရးျဖစ္သြားသည္။မိမိထံမွာသိမ္းဆည္းထားေသာသူငယ္တန္းေလးေအာင္လက္မွတ္ႏွင့္ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို(ခ)အဆင့္ျဖင့္ေအာင္ေၾကာင္းေထာက္ခံစာႏွစ္ေစာင္ကိုအေၾကာင္းျပဳျပီးမိမိတပ္မေတာ္သို႔ဝင္ေရာက္ခဲ့ပံုကိုေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ေရးျဖစ္သြားသည္။ေခါင္းစဥ္ကိုအေဝးဆံုးခရီးရဲ့အစဟုအမည္ေပးလိုက္မိသည္။ေနာက္ေန႔ကြန္ပ်ဴတာ႐ိုက္ျပီးသူငယ္ခ်င္းတင္ခ်ိဳ၏ကားျဖင့္အေဝးေျပးဂိတ္မွတစ္ဆင့္ျပည္ျမဳိ႕သို႔ေမာင္ေမာင္ေထြး(သံုးထပ္ကြမ္းလူရည္ခြ်န္)စာမူႏွင့္အတူပို႕လိုက္သည္။အခ်ိန္ႏွင့္တေျပးညီလို႔ပဲေျပာမလား၊ဖုတ္ပူမီးတိုက္ပဲေျပာမလား၊တပ္မေတာ္သားေတြေနာက္ေျပာင္ေျပာသည့္အီေကာပလင္န္(plan)ပဲလားမဆိုႏိုင္။

စာမူပို႔ေပးျပီးေနာက္မိမိခရီးသြားရေတာ့မည္ျဖစ္ရာတင္ခ်ိဳကပဲမိမိသြားလိုရာကိုနိဗၺာန္ကူးတို႔ျပဳ႐ွာပါသည္။ေက်ာင္းစာေစာင္သည္ႏိုဝင္ဘာလမွာထုတ္ေဝပါလိမ့္မည္။မိမိအတြက္ေတာ့စာမူအျဖစ္ေဖၚျပခံရျခင္း၊မခံရျခင္းသည္အဓိကမက်ပါ။တာဝန္တစ္ရပ္ကိုအခ်ိန္မီထံေဆာင္ႏိုင္ျခင္းအတြက္ၾကီးစြာပီတိျဖစ္ရပါသည္။

အထူးေျပာလိုသည္မွာမိမိတစ္သက္စြန္႕အသြားခဲ့ျပီဟုမိမိယူဆခဲ့ေသာစာေရးသားျခင္းအမႈကိုကာတြန္းဖိုးခြ်ဲ(ျပည္)၏ေက်ူးဇူးျဖင့္တဖန္ျပန္လည္ျဖတ္သန္းႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ထိုျပင္မိမိစာမူ၏ေခါင္းစဥ္ကိုအေဝးဆံုးခရီးရဲ့အစဟုပညတ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္မိမိဝါသနာအေလ်ာက္အစမ္းစာမ်ားျပန္လည္ေရးသားျဖစ္ခဲ့ပါျပီ။သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕ကစာေစာင္၊မဂၢဇင္းအခ်ိဳ႕သို႕ကေလာင္ေသြးသင့္ေၾကာင္းရင္းႏွီးစြာအၾကံျပဳၾကပါေလ၏။မိမိအတြက္ေတာ့အယ္ဒီတာေ႐ြးမွပါႏိုင္ေသာစာေစာင္ထက္မိမိ၏လူမႈကြန္ယက္မွတစ္ဆင့္မိမိမိတ္ေဆြမ်ား၏ဖတ္႐ႈေဝဖန္မႈကိုပိုမိုလိုလားပါသည္။တစ္ဆက္တည္းမိမိပိုင္ဘေလာ့ဂ္မွလည္းထိုေရးသားျပီးစာမ်ားကိုတင္ခြင့္ရသျဖင့္ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ရပါသည္။

အေဝးဆံုးခရီးရဲ့အစဟုေခါင္းစည္းေပးျပီးေရးသားခဲ့သျဖင့္ဇာတ္လမ္းတစ္ခုသဖြယ္အလယ္တို႔အဆံုးတို႕လာရေပဦးမည္။သံသရာသည္႐ွည္လ်ားႏိုင္လြန္းလွေပ၏။