က်ြန္ေတာ္က႐ုပ္႐ွင္ဝါသနာအိုး။ဒါေပမဲ့အလုပ္တာဝန္အရ႐ုပ္႐ွင္႐ံုနဲ႔အလွမ္းေဝးခဲ့ရတယ္။ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ဒဏ္ရာရျပီးေဆး႐ံုအၾကာၾကီးတက္ရျပန္ေတာ့(လာျပတဲ့)႐ုပ္႐ုင္တစ္ပတ္ႏွစ္ကားေလာက္ၾကည့္ျဖစ္ျပန္တယ္။အခုေျပာခ်င္ေနတာကက်ြန္ေတာ္
crazy ျဖစ္တဲ့ဆရာေမာင္ဝဏၰရဲ့ဇာတ္ကားကိုဒါ႐ိုက္တာ“ဝိုင္း”ကျပန္႐ိုက္မယ္ဆိုတာမူရင္းဝတၳဳေရးသူဆရာေမာင္သာရရဲ့ေဆာင္းပါးအရသိရလို႔ကိုယ့္အျမင္ေလးေျပာျပခ်င္လို႔ပါ။ေဝဖန္ေရးမဟုတ္သလိုေၾကာ္ျငာထိုးတာလည္းမဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ။
ဆရာႀကီးေမာင္သာရဆိုတာက်ြန္ေတာ္တို႔ခ်ာတိတ္ေပါက္စကတည္းကအေသအလဲႀကိဳက္ခဲ့ရတဲ့စာေရးဆရာေပါ့။“လမ္း၌ေတြ႔ခဲ့ေသာသစ္ပင္တစ္ပင္”ဆိုျမန္မာျပည္ရဲ့တဂိုးလို႕ေတာင္ဆရာႀကီးတစ္ဦးကမွတ္ခ်က္ျပဳရေလာက္ေအာင္အဖြဲ႔အႏြဲ႔အေရးအသားႏု႐ြခဲ့သူပါ။“ထဘီက်ြတ္၍လႊတ္လိုက္သည္”၊“သူ႔အရင္ကတစ္ေယာက္၊သူကတစ္ေယာက္”၊ျပန္မေျပာရင္ေျပာခ်င္တယ္”စသည္ျဖင့္က်ြန္ေတာ္တို႔လူငယ္ႀကိဳက္အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေရးသားရာမွာေျပာင္ေျမာက္ခဲ့သူပါ။အဲဒီကာလမွာသူေရးခဲ့တဲ့“ကတၱီပါဖိနပ္စီး၊ေ႐ႊထီးေဆာင္း”ကိုေတာ့ဖတ္သာဖတ္ရ၊သိတ္နားမ႐ွင္းလွဘူးခင္ဗ်။(ေနာင္သူကိုယ္တိုင္တစ္ေနရာမွာေရးသား႐ွင္းျပေတာ့မွဪ၊ဒီလိုကိုးလို႕နားလည္လိုက္ရတာပါ။)ေနာင္ေတာ့ဆရာႀကီးဟာဇာတ္လမ္းအားျပဳဝတၳဳေရးဟန္ကေနဇာတ္ေကာင္အားျပဳေရးဟန္ကိုလံုးဝေျပာင္းသြားပါတယ္။အခုေရးမဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔မပတ္သက္လို႔ၾကံဳႀကိဳက္ရင္သပ္သပ္ေရးပါဦးမယ္။အခု“ကတၱီပါဖိနပ္စီး၊ေ႐ႊထီးေဆာင္း”႐ုပ္႐ွင္ျပန္ဆက္ပါရေစ။
ဒီလိုနဲ႔ဆရာႀကီးရဲ့ဝတၳဳကို႐ုပ္႐ွင္႐ိုက္ေတာ့မယ္ဆိုတာသိလိုက္ေတာ့က်ြန္ေတာ္အံ့ဩမိပါတယ္။ဘယ္သူ႐ိုက္မွာလည္းဆိုတာစပ္စုလိုက္ျပန္ေတာ့က်ြန္ေတာ္တို႔လံုးဝမၾကားဘူးတဲ့ဒါ႐ိုက္တာေပါက္စေလးတစ္ေယာက္ဆိုတာသိလိုက္ရျပန္တယ္။“ေမာင္ဝဏၰ”တဲ့ခင္ဗ်။ၾကားေတာင္မၾကားဘူးပါဘူး။ဆရာေမာင္သာရရဲ့ဝတၳဳကလည္း႐ုပ္႐ွင္႐ိုက္ျပေလာက္ေအာင္ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္မ႐ိွ၊ေရးဟန္ကလည္းအူတူူတူေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေရးဟန္ေတြမို႔ဒီဒါ႐ိုက္တာဘယ္လိုမ်ား႐ိုက္မလည္းဆိုတဲ့အထင္ေသးအျမင္ေသးစိတ္နဲ႔အဲဒီ႐ုပ္႐ွင္႐ံုတင္ေတာ့သြားမၾကည့္ခဲ့ပါဘူး။
မွတ္မွတ္ရရပဲ၊ေမာင္ဝဏၰဟာသူ႕ရဲ့ပဌမဆံုးဇာတ္ကားနဲ႔႐ုပ္႐ွင္ထူးခ်ြန္ဆုဆြတ္ခူးသြားပါတယ္။အကယ္ဒမီဆုေပးပြဲအခမ္းအနားကိုဗဟို႐ုပ္႐ွင္ကျပသလို႔ေမာင္ဝဏၰကိုစတင္ျမင္ဘူးတယ္။ပိန္ပိန္ပါးပါး၊စုတ္ခ်ြန္’ခ်ြန္းနဲ႕ဆိုက္ဂိုက္ကသိတ္မနိပ္လွပါဘူး။(က်ြန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္ကတီဗီမ႐ိွေသး။ျပန္ၾကားေရးဌာနက႐ိုက္ကူးတဲ့ဗဟိုသတင္းစဥ္ဆိုတာ႐ုပ္႐ွင္႐ံုေတြမွာဇာတ္ကားမျပမီTrailerအျဖစ္ျပပါတယ္။စာေစာင္၊ဂ်ာနယ္လည္းယခုလိုမေပါမ်ားပါ။)
ဒီေတာ့က်ြန္ေတာ္“ကတၱီပါဖိနပ္စီးေ႐ႊထီးေဆာင္း”ကိုအလြန္ၾကည့္ခ်င္လာတယ္။(တကယ္တမ္းေမာင္ဝဏၰရဲ့႐ုပ္႐ွင္ကိုဦးဆံုးၾကည့္ဖူးခဲ့တာက“ဇာခန္းစည္းေနာက္ကြယ္မွာ”ပါ။)ေနာင္အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္မွျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားကလႊင့္မွၾကည့္ရပါတယ္။ဆရာေမာင္ဝဏၰကေတာ့က်ြန္ေတာ့္ရဲ့ေဖးဘရိတ္ဒါ႐ိုက္တာတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။(ေမာင္ဝဏၰအေၾကာင္းလည္းသပ္သပ္ေရးဦးမယ္။ေခါင္းစဥ္ေတာ့ေပးျပီးသြားျပီ။စာပဲမေရးရေသးတာ။“ကတၱီပါဖိနပ္စီးျပီးလြမ္းေအာင္ရယ္သြားခဲ့သူ”လို႕ေခါင္းစဥ္ေပးထားပါတယ္။)
က်ြန္ေတာ္“ကတၱီပါဖိနပ္စီး..”ကိုျပန္ဆက္ပါမယ္။
ဟိုး၇ဝစုႏွစ္မ်ားကာလမွာဆရာေမာင္သာရရဲ့ေၾကာ္ျငာျပီးထုတ္ေဝခြင့္မရခဲ့တဲ့စာအုပ္တစ္အုပ္႐ိွခဲ့ပါတယ္။“ေတာလယ္၊ေမာတယ္၊အေျပာၾကြယ္”တဲ့ခင္ဗ်။ေၾကးမံုသတင္းစာမွာဧရာမျခေသၤ့ပံုႀကီးနဲ႔တစ္မ်က္ႏွာျပည့္ကိုစာအုပ္ေၾကာ္ျငာခဲ့တာပါ။ဒါေပမဲ့စာအုပ္ကထုတ္ေဝခြင့္မရခဲ့လို႕က်ြန္ေတာ္တို႔ဖတ္ခြင့္မရခဲ့ပါ။က်ြန္ေတာ္ေဆး႐ံုတက္ရေတာ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေျမနီကုန္းညေဈးစာအုပ္ဆိုင္မွာတိုးတိုးတိတ္တိတ္ငွါးဖတ္လို႔ရတယ္ဆိုလို႔႐ွာခဲ့ဘူးေပမယ့္မေတြ႕ခဲ့ပါဘူး။အင္တာနက္ေက်းဇူးနဲ႔က်ြန္ေတာ္“ေတာလယ္…”ကိုဖတ္ခြင့္ရတဲ့အခါအလြန္စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့(က်ြန္ေတာ့္အတြက္ပါ)အေၾကာင္းေလးပါလာပါတယ္။ေတာလယ္၊ေမာတယ္…ဟာျမန္မာ့႐ုပ္႐ွင္ေလာကရဲ့(ထိုစဥ္က)ေအာက္တန္းေနာက္တန္းက်တဲ့ကိုယ္က်င့္တရားမ႐ိွပံုေတြကိုဖြင့္ခ်ထားတာပါ။ဇာတ္လမ္းထဲကနာမည္ေတြကိုလည္းအျပင္မွာပရိတ္သတ္ေတြသိတဲ့နာမည္အတိုင္းဖြင့္ခ်ထားပါတယ္။က်ြန္ေတာ္အထူးစိတ္ဝင္စားသြားတာကအဲဒိလူေတြအေၾကာင္းမဟုတ္ဘူးခင္ဗ်။ဇာတ္လမ္းထဲမွာပါတဲ့ဆရာေမာင္ဝဏၰကဆရာႀကီးေမာင္သာရဆီကို႐ုပ္႐ွင္႐ိုက္ဖို႔ဝတၳဳလာဝယ္ပံုေလးပါခင္ဗ်။တိုင္းေက်ာ္ျပည္ေက်ာ္စာေရးဆရာႀကီးတစ္ဦးထံကိုဝတၳဳလာဝယ္တဲ့ဒါ႐ိုက္တာ(မျဖစ္ေသးသူ)တစ္ဦးရဲ့မ်က္ႏွာေလးေျပးျမင္ၾကည့္ပါခင္ဗ်။ေမာင္ဝဏၰဟာသူကိုယ္တိုင္မရင္းႏွီးတဲ့စာေရးဆရာႀကီးဆီကဝတၳဳဝယ္ယူဖို႔ေမာင္သက္ေနာင္ကိုအကူအညီေတာင္းျပီးႏွစ္ေယာက္တူတူသြားေတြ႕ပါတယ္တဲ့။
က်ြန္ေတာ္ေရးခ်င္တဲ့အဓိကအခ်က္ေရာက္ပါေတာ့မယ္။အႏုပညာသည္စစ္စစ္ေတြရဲ့ခံယူပံုကိုစာဖတ္သူမ်ားသတိျပဳေစခ်င္လို႕ပါ။ေမာင္သာရရဲ့အေျဖကႏိုးပါတဲ့ခင္ဗ်ား။မေရာင္းႏိုင္ပါဘူးတဲ့။ေမာင္ဝဏၰကလည္းသူ႔ရဲ့ပဌမဦးဆံုး႐ုပ္႐ွင္ဟာဒီဇာတ္ကားပဲျဖစ္ရမယ္လို႔အခိုင္အမာဆံုးျဖတ္ျပီးသားခင္ဗ်။ဘယ္ေလွ်ာ့လိမ့္မလဲ။ဝတၳဳထဲမွာအေသးစိတ္ေရးထားပါတယ္။ေမာင္သာရကဘာ့ေၾကာင့္မေရာင္းႏိုင္ေၾကာင္း၊ေမာင္ဝဏၰကဘာေၾကာင့္႐ိုက္ခ်င္ေၾကာင္းေပါ့။တိုတိုေျပာရရင္ေမာင္သာရကလည္းသူ႕ဝတၳဳေလးပ်က္စီးမွာအရမ္းစိုးရိမ္တယ္။ေမာင္ဝဏၰကလည္းသူ႕အိပ္မက္ေလးအပ်က္မခံႏိုင္လို႔ဘယ္လိုလိုက္ေလ်ာရလိုက္ေလ်ာရ၊ေမာင္သာရစိတ္ႀကိဳက္အကုန္လုပ္ေပးပါမယ္လို႔ခခယယေတာင္းပန္႐ွာတယ္။အထူးျခားဆံုးကေတာ့ဇာတ္ကားကိုေရာင္းမယ္၊မေရာင္းဘူးဆိုတဲ့ကိစၥမွာေငြအေၾကာင္းတစ္စြန္းတစ္စမွမပါဘူးခင္ဗ်။ေမာင္သာရကလည္းအထပ္ထပ္အေသးစိတ္စိစစ္ေမးျမန္း၊ေမာင္ဝဏၰကလည္းဆရာႀကီးဝတၳဳမပ်က္စီးရေအာင္၊ဇာတ္လမ္းအႏွစ္သာရမပ်က္စီးေအာင္႐ိုက္ပါမယ့္အေၾကာင္း႐ွင္းျပခဲ့ရပါသတဲ့။အခုေရးျပတာကစာတစ္ပိုဒ္ဆိုေပမယ့္သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ့ညိွႏႈိင္းမႈဟာလနဲ႔ခ်ီျပီးၾကာခဲ့ပါတယ္။
႐ုပ္႐ွင္ထြက္လာေတာ့လည္းသူတို႔ႀကိဳးစားမႈအရာထင္ခဲ့တာထူးခ်ြန္ဆုကသက္ေသပါပဲ။အခုဒါ႐ိုက္တာ“ဝိုင္း”ကဒီဝတၳဳကိုဗီဒီယိုအျဖစ္အသက္သြင္းပါေတာ့မယ္။က်ြန္ေတာ္ဟာဒီဖက္ကာလေတြမွာအေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္႐ုပ္႐ွင္႐ုံေတြနဲ႔အလွမ္းေဝးသြားပါျပီ။ဒါေပမဲ့ဒ႐ိုက္တာဝိုင္းဆိုတဲ့လူငယ္တစ္ဦးကိုေတာ့ထူးခ်ြန္သူတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္းသိထားပါတယ္။ျပီးေတာ့ေမာင္သာရကလည္းရပ္ေဝးေျမျခားေရာက္ေနပါတယ္။ဒါေၾကာင့္သူ႔ကိုအနီးကပ္ေထာက္ျပေဝဖန္ဖို႔အခက္အခဲရွိႏိုင္ပါတယ္။
က်ြန္ေတာ္အထက္ကဆိုခဲ့သလိုဆရာႀကီးဟာသူ႕ဇာတ္လမ္းကိုရုပ္ရွင္ရိုက္မယ္ဆိုေတာ့ကိုယ့္ကေလးရပ္ေဝးကိုသူမ်ားနဲ႔ခရီးသြားမွာကိုပူတဲ့မိခင္တစ္ဦးရဲ့ပူပင္မႈေတြနဲ႕ေၾကာင့္ၾကခဲ့သူပါ။
ဝိုင္းဟာဒီဇာတ္လမ္းကိုဒါရိုက္တာလုပ္တာသူ႕ရဲ့ဒါရိုက္တာစာေမးပြဲကိုေျဖဆိုသလိုျဖစ္မယ္ဆိုတာသိႏိုင္တယ္လို႔သံုးသပ္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ဝိုင္းေအာင္ျမင္ပါေစလို႕ဆႏၵျပဳလိုက္ပါတယ္။
ကိုးကား။ စက္တင္ဘာလထုတ္ေ႐ႊအျမဳေတမဂၢဇင္း
