သၾကၤန္အိပ္မက္၊မက္တာပါဗ်ာ။
က်ြန္ေတာ္စထြက္လာတဲ့ေနရာကေ႐ႊေတာင္ခ်ည္စက္ေနအိမ္ကပါ။႐ံုးကားေပၚကက်ြန္ေတာ့္ကိုဇနီးသည္ကခရီးေဆာင္အိပ္အဆင္သင့္ထြက္ေပးတယ္။ကားေပၚကမဆင္းပဲလွမ္းယူျပီးထြက္လာတယ္။သူ႔ကိုေသေသခ်ာခ်ာေတာင္မႏႈတ္ဆက္မိဘူး။ေထာက္ၾကန္႔ေရာက္ေတာ့က်ြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေစာင့္ေနရျပန္တယ္။သိတ္မၾကာလိုက္ဘူး။ျပည္ပကိုေရာက္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းက႐ံုးကားအစိမ္းေလးကိုကိုယ္တိုင္ေမာင္းျပီးလာႀကိဳျပန္တယ္။သူ႔ကားေပၚေျပာင္းတက္မယ္လုပ္တံုးအျခားသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကျပည္ဘက္ကိုသြားမယ့္ကားေပၚကိုတက္ခါနီးလွမ္းေတြ႕လို႔အခါလည္သာသာ႐ိွတဲ့သူ႔သားကိုခ်ီရင္းႏႈတ္ဆက္ျဖစ္တယ္။ကားေစာင့္ေနတံုးမေတြ႕ၾက၊ကားေပၚတက္ခါနီးမွေတြ႕ေတာ့အေျပးအလႊားႏႈတ္ဆက္ရသလိုျဖစ္ေနတာေပါ့။က်ြန္ေတာ္တို႔ကပဲခူးဘက္ကိုေမာင္းထြက္လာတာ၊သူငယ္ခ်င္းကလမ္းေကြ႕မွာေတာင္အ႐ိွန္မေလ်ာ့ပဲေမာင္းလို႔က်ြန္ေတာ့္မွာကားတံခါးဖက္ကိုယိုင္သြားျပီးျဖည္းျဖည္းေမာင္းဖို႔သူ႔ကိုသတိေပးရေသးတယ္။သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။အေဆာက္အအံုတစ္ခုေ႐ွ႕မွာကားရပ္လိုက္တယ္။လူဆယ္ေလးငါးေယာက္ေလာက္႐ိွမယ္။က်ြန္ေတာ္တို႕ကိုေမွ်ာ္ေနပံုပဲ။“ဦးတင္ဝင္းေရာက္ျပီေဟ့”လို႕ေအာ္လိုက္ျပီးက်ြန္ေတာ့္အတြက္ဆိုျပီးသက္ဆိုင္မယ္ထင္တဲ့အေထာက္အထားေတြထုတ္ေပးတယ္။စာ႐ြက္စာတမ္းလား၊အသံုးအေဆာင္လားဆိုတာေတာ့က်ြန္ေတာ္မမွတ္မိ။
သူတို႕ေပးတဲ့ပစၥည္းေတြယူျပီးက်ြန္ေတာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ေနာက္ထပ္တစ္ေနရာကိုဆက္သြားရတယ္။ကားထြက္စမွာေစာေစာကလူအုပ္ထဲမွာအေဖ့ေအာက္ညီက်ြန္ေတာ့္ဦးေလးအရင္းေခါက္ေခါက္ကိုလွမ္းျမင္လိုက္တယ္။သူက်ြန္ေတာ့္ကိုႏႈတ္မဆက္ေတာ့ကားထြက္ေတာ့မွေတြ႕တဲ့က်ြန္ေတာ္လည္းသူ႔ကိုမႏႈတ္ဆက္ေတာ့ပါဘူး။အေဆာက္အဦေတြမ႐ိွတဲ့ကြန္ကရစ္လမ္းကေလးအတိုင္းကားေမာင္းလာျပီးသိတ္မေဝးတဲ့တစ္ေနရာမွာသူငယ္ခ်င္းကကားရပ္လိုက္တယ္။က်ြန္ေတာ္ဟာအိမ္ကစထြက္တဲ့အခ်ိန္ကဒီေနရာေရာက္တဲ့အထိဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာသိေနေပမယ့္တည္တည္ျငမ္ျငမ္ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ခရီးဆံုးေနရာေရာက္ေတာ့က်ြန္ေတာ္ဂဂီ်ဂေဂ်ာင္က်ခ်င္လာတယ္။“ငါ့ကိုသူတို႔ကသက္ေတာင့္သက္သာေသေအာင္လုပ္ေပးပါ့မလားဟင္”
သံသယနဲ႔ေမးတဲ့က်ြန္ေတာ့္ကိုသူငယ္ခ်င္းကစိတ္မလႈပ္႐ွားဖို႔အားေပးပါတယ္။ေသေအာင္ေဆာင္႐ြက္ေပးတဲ့နည္းေတြအမ်ားႀကီး႐ိွမွန္းက်ြန္ေတာ္သိျပီးသားပါ။ႀကိဳးဆြဲခ်ျပီးက်ြန္ေတာ္မေသခ်င္ဘူး။လွ်ပ္စစ္ကုလားထိုင္ေပၚမွာလည္းမေသခ်င္ဘူး။ေဆးထိုးသတ္တာေကာင္းမလားေပါ့။က်ြန္ေတာ့္စိတ္ထင္မခ်ိမဆန္႔အသက္ထြက္ရမွာက်ြန္ေတာ္ေၾကာက္လို႔ျဖစ္မယ္။ေအးေလ၊ေသတာေတာင္မွေသပန္းပြင့္တယ္လို႕အထင္ခံခ်င္ေသးတာေနမွာေပါ့။ကိုယ္ကသာဟိုလိုေသခ်င္တယ္၊ဒီလိုေသခ်င္တယ္ေခ်းမ်ားေနတာ။သုႆန္ကလူေတြကေတာ့သူတို႕လုပ္ေနၾကလုပ္နည္းလုပ္ဟန္အတိုင္းကလြဲလို႔ဘာမွအပိုေဆာင္႐ြက္ေပးလိမ့္မယ္မထင္။
ေသခါနီးျပီ။မီနစ္အနည္းငယ္အတြင္းက်ြန္ေတာ္အသက္ဇီဝိန္ခ်ဳပ္ျငိမ္းရေတာ့မယ္။က်ြန္ေတာ္မိုဘိုင္းဖုန္းကိုထုတ္လိုက္တယ္။ဒါငါ့ဘဝရဲ့ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ပဲ။ႏႈတ္ဆက္သင့္ႏႈတ္ဆက္ထိုက္သူေတြကိုႏႈတ္ဆက္သင့္တာေပါ့။ငါကႏႈတ္ဆက္မွသူတို႔က႐ႈိက္ႀကီးတငင္ငိုယိုျပီးမေသရဘူး၊ဘာညာဆိုဘယ့္ႏွယ့္လုပ္စကားျဖတ္ရမလဲေပါ့။မဆက္တာပဲေကာင္းပါတယ္ေလ။ဆက္မွပို႐ႈတ္ေနဦးမယ္။ဒီအတားအဆီးကိုေျဖ႐ွင္းဖို႔နည္းလမ္း႐ိွလား။႐ိွမွာပါ။ငါကက်န္းက်န္းမာမာႀကီးပဲ။အလတ္ႀကီး႐ိွေသးတာ။ဘယ္သူကငါ့ကိုေသခိုင္းတာလဲ။ငါမေသခ်င္ေသးပါ။ငါ့ကိုေသခြင့္႐ုတ္သိမ္းေပးပါ။တဆိတ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။က်ြန္ေတာ့္ကိုလူျပည့္မွာေနခြင့္နည္းနည္းတိုးေပးပါဗ်ာ။က်ြန္ေတာ္လန္႔ႏိုး။နံနက္၂နာရီ၁၇မီးနစ္။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲကိုက်ြန္ေတာ္ဝင္လိုက္တယ္။မီးခလုတ္ဖြင့္လိုက္တာနဲ႕ပိုးဟတ္တစ္ေကာင္ေရခ်ိဳးခန္းၾကမ္းေပၚမွာျမင္လိုက္ရတယ္။အခ်ိန္မဆိုင္းပဲျခင္ေဆးဗူးယူျပီးပိုးဟတ္ကိုေခ်မႈန္းပစ္လိုက္တယ္။မီးနစ္အနည္းငယ္အတြင္းပိုးဟတ္လည္းဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္နဲ႔အသက္ေပ်ာက္သြား႐ွာတယ္။မီးခလုတ္ျပန္ပိတ္လိုက္တယ္။တစ္ခန္းလံုးအေမွာင္။
(စာၾကြင္း။ ... ဒီစာၾကြင္းကအေရးႀကီးပါတယ္ဗ်ာ။ဒီစာေရးျဖစ္တဲ့တိုက္ဆိုင္မႈပါ။အိပ္မက္ေတြအေပၚက်ြန္ေတာ္အစြဲအလန္းမထားတတ္ပါ။မနက္ေရာက္ေတာ့ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္။ေန႔လယ္ထမင္းစားခါနီးခဏတျဖဳတ္နားေနခိုက္ဇနီးသည္ကေျပာပါတယ္။ညကအိပ္မက္ေတြဟိုေရာက္ဒီေရာက္မက္သတဲ့။အိပ္မက္ထဲမွာက်ြန္ေတာ္ကသူ႕ကိုေနာက္ႏွစ္ရက္ဆိုငါေသေတာ့မယ္လို႔ရယ္ေမာေျပာပါတယ္။ဟ
ေသာက္က်ိဳးနည္း။ငါလည္းညကအိပ္မက္မက္တယ္။အိပ္မက္မွာငါကေသဖို႔စီစဥ္ေဆာင္႐ြက္ေနတာဟ။တကယ္လို႕မ်ားအိပ္မက္ထဲကအတိုင္းက်ြန္ေတာ္ေသသြားရင္ဒီစာေလးဟာမိတ္ေဆြအားလံုးအတြက္အမွတ္တရေပါ့ေနာ္။ Bye...Bye )
