“ပင္စင္စားမိဘျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ာ”
“ဘာရယ္၊ဘာရယ္”
“ပင္စင္စားမိဘျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ာ”
“ဒီအနားတိုးပါဦး၊က်က္သေရ႐ိွလိုက္တဲ့အသံေလး၊ေ႐ႊပါးစပ္ေငြပါးစပ္ေလး၊ကရဝိတ္သံ၊ႀကိဳးၾကာသံေလး၊မ်က္လံုးကသမင္မမ်က္လံုး၊ပါးစပ္ေလးမ်ားဟပါဦး၊ေအာင္မယ္ေလး၊ခံတြင္းနံ႕ေလးကၾကာညိဳနံ႕ေလးသင္းလို႕။သြားေလးေတြကလည္းပုလဲေလးေတြစီထားတဲ့အတိုင္းဗ်ားညီညီညာညာ”
****************
ေန႕လယ္ဆယ္ႏွစ္နာရီခြဲေလာက္တြင္စာတိုက္တြင္းသို႔သူဝင္လာေတာ့လူက်ဲက်ဲပါးပါး။ဝင္ေပါက္ဘယ္ဖက္ကေက်ာက္သင္ပုန္းမွာအျငိမ္းစားဝန္ထမ္းမ်ားဆင္းကတ္ေလွ်ာက္ထားရမည့္ေၾကညာခ်က္ကိုေစ့ေစ့စပ္စပ္ဖတ္လိုက္သည္။သူႀကိဳတင္ယူေဆာင္လာသည့္စာ႐ြက္စာတမ္းမ်ားအနက္ပင္စင္စာအုပ္မိတၳဴသာသူ႕မွာမ႐ိွ။က်န္အေထာက္အထားမ်ားျဖစ္ေသာႏိုင္ငံသားကတ္မိတၳဴ၊အိမ္ေထာင္စုစာရင္းမိတၳဴႏွင့္လိုင္စင္ဓါတ္ပံုတို႔ကသူ႕မွာအဆင္သင့္ပါလာျပီးျဖစ္သည္။ဝန္ထမ္းဘဝအျငိမ္းစားယူျပီးကတည္းကဟို႐ံုးဒီ႐ံုးသြား၊ဟိုဟိုဒီဒီကိစၥေဆာင္႐ြက္ေလတိုင္းဒီစာ႐ြက္စာတမ္းေတြကေတာင္းေနၾကမို႕အိမ္မွာေဖါဖါသီသီအဆင္သင့္ေဆာင္ထားျမဲျဖစ္၏။ေသခ်ာေအာင္ေကာင္တာအတြင္းကဝန္ထမ္းမ်ားကိုလွမ္းေမးလိုက္သည္။
“ဆင္းကတ္အတြက္ေလွ်ာက္လႊာပံုစံယူရေသးလားခင္ဗ်ာ”
ေကာင္တာျခားလို႕သူ႕အသံကိုမၾကားတာလား၊လူတကာအေမးကိုဒိုင္ခံေျဖေနရလို႕စိတ္မ႐ွည္တာလားမသိ။သူ႕ဖက္ကိုလွည့္ၾကည့္သူေတာင္မ႐ိွ၊က်ြဲျမီးနည္းနည္းတိုသြားသည္။
“ဟိုေက်ာက္သင္ပုန္းမွာေရးထားတယ္ေလ၊အဲဒီအတိုင္းပဲတင္လိုက္ယံုပဲ”
ဝန္ထမ္းေတြျပန္ေျဖသံမဟုတ္ပါ။သူ႕လိုပဲဆင္းကတ္လာေလွ်ာက္သည့္ပင္စင္စားအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၏ေျဖသံျဖစ္သည္။သူငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့အသက္ႀကီးႀကီးအမ်ိဳးသမီးေလးဦးကိုေတြ႕သည္။
“ဖတ္ျပီးပါျပီ၊ဒါေပမဲ့သီးျခားပံုစံနဲ႔တင္ဖို႕လိုသလားသိခ်င္လို႔”
သူတို႕ထဲကတစ္ေယာက္ကပင္အေျဖေပးပါ၏။။
“မလိုဘူး၊အဲဒါေတြပါရင္ရျပီ”
“ဟုတ္ကဲ့၊ေက်းဇူးေက်းဇူး”
ပင္စင္စာအုပ္မိတၳဴကူးဖို႕႐ွစ္မိုင္သို႔ေျပးရ၏။ေသခ်ာေအာင္အဖံုး၊ဒုတိယစာမ်က္ႏွာအျပင္လိုလိုမယ္မယ္အတြင္းတစ္မ်က္ႏွာပါသံုး႐ြက္ကူးလိုက္သည္။စာတိုက္သို႕ျပန္ေရာက္ေတာ့မည္သူမွ်မ႐ိွေတာ့။သူအရဲစြန္႔ျပီးေကာင္တာတြင္းဝင္သည့္ဝင္ေပါက္နားတိုးလိုက္သည္။အနီးဆံုးစားပြဲမွအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကေျဖသည္။
“ေလွ်ာက္လႊာကေန႔လယ္တစ္နာရီဆိုပိတ္တယ္၊မနက္ဖန္မွေစာေစာလာပါ”
“ေက်ာက္သင္ပုန္းမွာေရးထားတာညေနသံုးနာရီခြဲအထိေဆာင္႐ြက္မယ္လို႔ေရးထားတာပဲ၊အေဝးႀကီးကလာရတာခင္ဗ်၊တစ္ေခါက္တစ္ေခါက္အျပင္ထြက္ဖို႔လြယ္တာမဟုတ္ဘူး”
“သံုးနာရီခြဲအထိလုပ္ရမယ္ဆိုေသလိမ့္မယ္၊စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး”
ထိုဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးကပင္သူ႔စကားကိုမေက်မနပ္တံု႕ျပန္သည္။သူဘာမွ်ျပန္မေျပာပဲစာ႐ြက္စာတမ္းေတြကိုညာလက္မွာကိုင္၊လက္စြဲေတာ္တုတ္္တုတ္ေကာက္ကိုဘယ္ဖက္မွာကိုင္ရင္းရပ္ေနသည္။သူ႕ကိုဘယ္သူမွအေရးမလုပ္။သံုးမီးနစ္ေလာက္ၾကာသြားသည္။
ေစာေစာကဝန္ထမ္းကသူ႕ဘယ္ဖက္ႏွစ္ခံုေက်ာ္ကိုလက္ထိုးျပျပီး“သူ႕ကိုသြားေျပာ”ဟုေျဖဟန္လက္ဟန္ႏွင့္ျပသည္။ဝန္ထမ္းၫႊန္ျပသည့္ေကာင္တာ႐ိွရာသို႕သူသြားရပ္ျပန္၏။အမ်ိဳးသမီးဝန္ထမ္းႏွစ္ဦး၊အသက္အနည္းယ္ႀကီးသူကဖုန္းေျပာေနသည္။က်န္တစ္ဦးကိုသူေလွ်ာက္လႊာလက္ခံရန္ေျပာေတာ့ထိုဝန္ထမ္းကဖုန္းေျပာေနသူကိုေျပာဖို႔ျပန္ေျဖသည္။အိုေက၊ေစာင့္မယ္ေလ။ဖုန္းေျပာျပီးသည္ႏွင့္သူ႕ကိုငဲ့ေစာင္းမွ်မၾကည့္၊ေကာင္တာေနာက္ကသူ႔စားပြဲဆီျပန္ထိုင္ေန၏။သူေကာင္တာတြင္းဝင္လိုက္ေတာ့သည္။ထိုအမိ်ဳးသမီးစားပြဲေ႐ွ႕ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။
“ဆင္းကတ္ေလွ်ာက္လႊာဗ်ာ၊ဘာေတြလိုအပ္မလဲစစ္ေပးပါဦး”
အမ်ိဳးသမီးေ႐ွ႕သို႕စာ႐ြက္ထိုးေပးလိုက္သည္။သူ႕ကိုးမၾကည့္၊စာ႐ြက္ကိုလည္းဝတ္ေက်ဝတ္ကုန္ၾကည့္၏။မ်က္ႏွာမွာအတန္ငယ္တင္းေန၏။ျပီးေတာ့မွစိတ္တိုသည့္ေလသံျဖင့္
“ေနာက္ဆံုးထုတ္ပင္စင္အေထာက္အထားလိုတယ္”
က်ြန္ေတာ္မ႐ွင္းပါ။
“ေနာက္ဆံုးထုတ္လစာစာ႐ြက္လားဗ်ာ၊ပင္စင္႐ံုးကေပးတဲ့႐ံုးစာလား”
ျပန္မေျဖပဲပင္စင္စာအုပ္မိတၳဴစာ႐ြက္ေတြကိုၾကည့္ျပီးဟို႐ွာဒီ႐ွာလုပ္ေနသျဖင့္သူ႕အိတ္ထဲကပင္စင္စာအုပ္မူရင္းကိုထုတ္ေပးလိုက္သည္။စာအုပ္ကိုဟိုလွန္ဒီလွန္လုပ္ျပီး“ဒီေနာက္ဆံုးထုတ္ထားတဲ့စာ႐ြက္ကိုကူးေပးရမွာ”ဟုျပန္ေျဖသည္။သူမိတၳဴဆိုင္သို႕ေနာက္တစ္ေခါက္ေျပးရသည္။ျပန္ေရာက္ေတာ့သာမန္ကာလွ်ံကာၾကည့္ျပီးလက္ခံရ႐ိွေၾကာင္းေျပစာေရးေပးသည္။ေျပစာေရးေပးသည္ဆိုလို႕ခ်က္ခ်င္းေရးေပးတာမဟုတ္။စာေရးမရင့္မာႀကီးကေဘာပင္မ႐ိွလို႕စားပြဲကထျပီးေဘာပင္သြား႐ွာျပီးမွထိုးေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းသည္ကသူတို႕ေတြသည္ဝန္ထမ္းေတြျဖစ္သည္။ဆင္းကတ္ေလွ်ာက္သူတို႕သည္တခ်ိန္ကသူတို႔လိုပင္ဝန္ထမ္းေတြျဖစ္သည။ဒါကိုသူတို႔သတိမျပဳမိ။တစ္ေန႔သူတို႕ပင္စင္ယူၾကရမည္မွာဧကန္ပင္။ေခတ္စနစ္ဆိုသည္မွာရပ္တန္႔မေန၊အစဥ္ေျပာင္းလဲေနသည္ကိုသတိျပဳသင့္သည္။အထူးသျဖင့္လူထုႏွင့္တိုက္႐ိုက္ထိေတြ႕ဆက္ဆံရသည့္ဝန္ထမ္းမ်ားပိုျပီးဆင္ျခင္သင့္၏။သူတို႔၏အနာဂတ္ကသိတ္မၾကာေတာ့ဟုသူထင္ျမင္မိ၏။
************
“ပင္စင္စားမိဘျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ား”
“အသံကငွက္စုန္းထိုးသလိုအသံ၊ပါးစပ္ဟစမ္းပါဦး၊ဟင္း၊မေသခင္ကပုတ္ေနတာပဲ၊မ်က္ေစ့ကလည္းအထက္တစ္လံုးေအာက္တစ္လံုး၊သြားေတြကလည္းေျခသည္းေတြနဲ႕ေတာင္တူေသး”
