ဘယ္စာကို ဘယ္ႏွဝါ ေမာင္သင္မလို႔တံုး

ကြ်န္ေတာ့္တြင္ သားသံုးေယာက္က ေမြးထားေသာ ေျမးသံုးေယာက္ ႐ိွပါသည္။ အငယ္ဆံုးသားက ေျမးအႀကီးဆံုးျဖစ္ျပီး သားအလတ္က အငယ္ဆံုး ေျမးေယာက္က်ားေလး ျဖစ္ပါသည္။ က်န္ေျမးႏွစ္ေယာက္မွာ မိန္းကေလးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

ထိုေျမးႏွစ္ေယာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ အတူေနေသာ မိသားစုျဖစ္ျပီး သားႀကီးမိသားစုမွာ ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္းျဖစ္၍ နယ္တြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္လွ်က္ ႐ိွပါသည္။ ယခုေရးသားမည့္ စာစုသည္ အတူေန ေျမးအငယ္ဆံုးကို ရည္ၫႊန္းပါသည္။

ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း ေျမးအႀကီးႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ႏွစ္ႀကီး၊ တစ္ႏွစ္ငယ္ျဖစ္၍ ေျမးအႀကီးက ေလးတန္း၊ အလတ္က သံုးတန္း ေရာက္ေနပါျပီ။ ထိုအငယ္ဆံုး ေယာက္က်ားေလးမွာ ယခု ဒုတိယတန္း ေရာက္ေနပါျပီ။ တညေန အေပၚထပ္မွ ကေလးငိုသံ၊ သူ႔အေမ၏ ဆူပူသံကို ေအာက္ထပ္မွ အတိုင္းသား ၾကားရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္စိတ္ညစ္ သြားပါသည္။ စာမရ၍ သူ႔အေမ ဆူပူေငါက္ငမ္းရာက ေဒါသအေလွ်ာက္ ႐ိုက္ေမာင္းပုတ္ေမာင္း လုပ္ျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သူ႕အေမႏွင့္ သူ႕သား ေျပာဆိုဆံုးမသည္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖိုးအဖြား ဘယ္ေတာ့မွ် ဝင္မစြက္ပါ။ ကိုယ့္ေျမးအေၾကာင္းလည္း ကိုယ္သိျပီးမို႕ သူ႔မိဘ အလြန္မဟုတ္မွန္း သိျပီးျဖစ္ပါသည္။

သူ႕စ႐ိုက္ သူ႕အထာမွာ သူ႕အေဖ (ကြ်န္ေတာ့္သားအလတ္) ႏွင့္ တပံုစံတည္း ျဖစ္ေနသည္ကို ထိုေျမး ငယ္စဥ္ကပင္ ရိပ္စားမိျပီး ျဖစ္ပါသည္။ သူ႕အေဖအေၾကာင္း နည္းနည္းေျပာပါမည္။ ေက်ာင္းေနရမည့္ အခ်ိန္မွာ ငါးႏွစ္မျပည့္ေသး၍ ငါးႏွစ္စြန္းစြန္းေရာက္မွ ေက်ာင္းစထားသည့္တိုင္ သူ႔မွာ ေက်ာင္းစာသင္ရတာ အလြန္ခက္ခဲ ေနတတ္ပါသည္။ အမ်ားသူငါ ကႀကီးခေကြး ေရးဖို႔ မခက္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္သားမွာ သူမ်ားေရးသလို ေရးမရပါ။ သူေရးထားေသာ ဗ်ည္း(၃၃)လံုးကို ၾကည့္မွန္ျဖင့္ ေထာင္ၾကည့္မွ အတည့္ ေပၚပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူ႕ကို မဆူပဲ ခ်ီးက်ဴးဩဘာ ေပးရပါသည္။“ဒီလိုမွန္ေထာင္ၾကည့္မွ အမွန္ေပၚေအာင္ ေရးတတ္တာ လူေတာ္ပဲကြ”ဟု ေျမွာက္ပင့္ေပးရပါသည္။ သူစာေရးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္လို ဘယ္လက္ျဖင့္ ေရးပါသည္။ ဘယ္သန္မို႔ ႐ွက္စိတ္၊ေၾကာက္စိတ္ မျဖစ္ေအာင္ အားေပးရပါသည္။“ေဖေဖ ေရးထားတဲ့ စာလံုးေတြ ၾကည့္စမ္း၊ ဘယ္ေလာက္လွလဲ” ဟု သူ႔ေ႐ွ႕မွာ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လက္ျဖင့္ ေရးျပရပါသည္။ သူစကားေျပာလွ်င္ ေလးေလးပင္ပင္ ေျပာတတ္ပါသည္။ သူ႔အကိုေရာ၊ သူ႕ညီပါ သူ႕လို မေလးလံပါ။ စကားကို တလံုးခ်င္း ျဖည္းျဖည္းေလးေလး ေျပာေလ့႐ိွျပီး အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို သူ႕မွတ္ဉာဏ္က စိစိစစ္စစ္ လက္ခံမွတ္သားသည့္ သေဘာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

စာေရးတာ အလြန္ေႏွးျပီး စာက်က္လွ်င္လည္း သူမ်ားထက္ အခ်ိန္ပိုယူ က်က္ပါမွ စာရပါသည္။ သာမန္ကေလးတစ္ဦး ဆယ္မီနစ္ျဖင့္ ေရးျပီးေသာ စာကို သူက နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာခ်င္ၾကာပါသည္။ စာေရးလွ်င္လည္း သူမ်ားထက္ပိုျပီး အခ်ိန္ၾကာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သူ႔အတန္းပိုင္ဆရာႏွင့္ သူ႔အေျခအေနကို မျပတ္ဆက္သြယ္ ေဆြးေႏြးေပးရပါသည္။ သူသည္ ဦးေႏွာက္ခ်ိဳ႔ယြင္း မွတ္ဉာဏ္နိမ့္က်သူ မဟုတ္မူပဲ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ေလ့လာသင္ယူမွ မွတ္မိႏိုင္သည့္ သေဘာျဖစ္ပါသည္။

အတန္းတင္ စာေမးပြဲေျဖတိုင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရင္တမမ ႐ိွရေသာ္လည္း ေအာင္စာရင္း ထြက္လွ်င္ေတာ့ သူ႕ဖါသာသူ အဆင္ေျပသြားေလ့ ႐ိွပါသည္။ နဂိုက ေက်ာင္းတစ္ႏွစ္ ေနာက္က်ထားရသည့္အထဲ (၁၉၈၈) ခုႏွစ္ သူ ေလးတန္းတက္ေတာ့ ေက်ာင္းတစ္ႏွစ္ ပိတ္သြားပါေလေရာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူေလးတန္းတက္သည့္ႏွစ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ မိတၳီလာခ်ည္စက္သို႔ ေျပာင္းရပါ၏။ ေနာက္ႏွစ္ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေတာ့ သူ႕ကို ျမိဳ႕နယ္စစ္စာေမးပြဲ ေအာင္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေခါင္းေျခာက္ေအာင္ စဥ္းစားရျပန္၏။

ကံေကာင္းပါသည္။ သူ႕အတန္းပိုင္ဆရာမွာ စည္းကမ္းႀကီးေသာ လူငယ္တစ္ဦးျဖစ္ျပီး တက္ႂကြ ဖ်တ္လတ္ သူတစ္ဦး ျဖစ္ေၾကာင္းသိရပါသည္။ အသင္အျပ ေကာင္းသလို အ႐ိုက္လည္း အလြန္ၾကမ္းသျဖင့္ ဆရာ ဦးေမာင္ေမာင္ေဆး ဟူေသာ အသံၾကား႐ံုမွ်ျဖင့္ ေက်ာင္းသားအားလံုး ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ရေၾကာင္း တဆင့္စကားျဖင့္ ၾကားရပါသည္။

မည္သို႔မည္ပံု ဓါတ္တည့္သြားသည္ ကိုေတာ့ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ႐ွင္းမျပတတ္ပါေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္သားသည္ ဝတ္စားဆင္ယင္ပံု၊ အျပဳအမူ အေနအထိုင္ အားလံုး သူ႕ဆရာပံုစံအတိုင္း အတုခိုးဝတ္ဆင္ ျပဳမူေလေတာ့၏။ စာကိုလည္း အိမ္ကဘာမွ် လွည့္ၾကည့္စရာမလိုပဲ သူ႕ဆရာ ေစခိုင္းသမွ် တခုမခ်န္ ႀကိဳးစားက်က္မွတ္ ပါေလ၏။ အာဂ ေျပာင္းလဲမႈပင္။

ကြ်န္ေတာ့္သားအလတ္၏ ပညာေရးခရီးတေလွ်ာက္ ဆရာ“ဦးေမာင္ေမာင္ေဆး”၏ သြန္သင္ဆံုးမမႈ၊ သင္ၾကားျပသမႈသည္ သူ႕ဘဝတသက္တာအတြက္ ႀကီးမားေသာ တြန္းအားတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါေလ၏။

သူ(၈)တန္းတက္သည့္ႏွစ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ရန္ကုန္ေျပာင္းရပါသည္။ ႐ွစ္တန္းသည္လည္း ေလးတန္းလိုပဲ ေက်ာင္းစစ္မဟုတ္ပါ။ သူ႕အတြက္ ရင္တမမျဖစ္ရေသာ္လည္း ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္ခဲ့ပါသည္။ ထိုႏွစ္မွာပင္ သားအႀကီးလည္း ထိုေက်ာင္းမွ(၁ဝ)တန္း ေအာင္ပါသည္။

ကိုးတန္းေက်ာင္းသားျဖစ္ေတာ့ သူ အေပါင္းအသင္းလည္း မ်ားလာျပီ။ သူငယ္ႏွပ္စား မဟုတ္ေတာ့သျဖင့္ သူ႕ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ မလုပ္ေတာ့ပါ။ ထိုႏွစ္ကိုးတန္း က်ပါသည္။ သူ႔အတြက္ ပထမဆံုး စာေမးပြဲ က်႐ံႈးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ႏွစ္တြင္ ေအာင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို ႏွစ္ႀကိမ္တိုင္တိုင္ ေျဖဆိုေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္ေတာ့ပါ။ (၁ဝ)တန္း ေက်ာင္းသားျဖစ္ကတည္းက သံလြင္လမ္း႐ိွ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာပဲ အေနမ်ားပါသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေလာက္သာ အိမ္ကို ေခတၱျပန္ပါသည္။

ျဖတ္ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ႐ွစ္တန္းေျဖခါနီး သူ႔ေမြးေန႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ဂစ္တာတစ္လက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ေပးဘူးပါသည္။ နာမည္ႀကီးဂစ္တာဆိုင္ကို သူတီးရအဆင္ေျပဖို႔ ဘယ္ႀကိဳးတပ္ ဂစ္တာတစ္လက္ ေအာ္ဒါမွာေပးျခင္း ျဖစ္၏။ ကိုယ္ ဂစ္တာတီးစက ဘယ္သန္တစ္ဦး၏ အခက္အခဲကို သူ အလြယ္တကူ တီးတတ္ေစရန္ ရည္႐ြယ္ျပီး မွာခဲ့ေသာ္လည္း သူသည္ ပံုမွန္ညာသန္မ်ား တီးသည့္အတိုင္း ေျပာင္းပစ္ပါသည္။

ဆယ္တန္း ဒုတိယအႀကိမ္ က်႐ံႈးျပီး အိမ္မွာျပန္လာေနစဥ္ မိဘက စာေမးပြဲဆက္ေျဖပါဟု ေျဖာင့္ဖ်ေသာ္လည္း မေျဖခ်င္ေတာ့ဟု ေျပာပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အိမ္မွာ႐ိွေသာ ကြန္ပ်ဴတာကို ေဆာ့ဖ္ဝဲမ်ား သူ႕ဖါသာထည့္ျပီး သံုးပါသည္။သူသံုးေသာ software မ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔မသိေသာ software ျဖစ္ပါသည္။ ထိုရက္မ်ားအတြင္း သူပူဆာ၍ လွ်ပ္စစ္ဂစ္တာတစ္လက္ႏွင့္ အသံခ်ဲ႔စက္တစ္လံုး ဝယ္ေပးရပါသည္။ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ ထိုပစၥည္းမ်ားခ်ိတ္၍ သူအလုပ္႐ႈတ္ေနတာ ေတြ႕လာရပါ၏။

ေနာက္ေတာ့ သိရသည္မွာ သံလြင္လမ္းက သူ႔သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာေနရင္း ထိုသူငယ္ခ်င္း၏ ဦးေလးက music software တစ္ခုျဖစ္ေသာ cakewalk ကို သင္ၾကားတတ္ေျမာက္လာျပီး အိမ္မွာ သူ႔ဖါသာ ဆက္ျပီး ေလ့က်င့္ေနျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ရံဖန္ရံခါ ႐ွစ္မိုင္တစ္ဝိုက္တြင္ ေခတ္ေပၚဂီတေျဖေဖ်ာ္ပြဲမ်ား၌ သြားတီးေၾကာင္း သိရပါသည္။ လူငယ္တစ္ဦး၏ အိပ္မက္ အစပ်ိဳးျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
သူ၏ပင္ကိုစ႐ိုက္မွာ စကားနည္းျခင္း၊ လူရာမဝင္ျခင္း၊ ႐ွက္တတ္ေၾကာက္တတ္ျခင္းမ်ား ႐ိွေၾကာင္း သိထားေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ထိုသို႕ လူျမင္ကြင္းထြက္ျပီး တီးျခင္းဆိုျခင္းအမႈကို ဘယ္လိုမ်ား လုပ္ပါလိမ့္ဟု အံ့ဩရပါသည္။ ယေန႔အထိလည္း သူတူရိယာတီးျခင္း audio engineering works မ်ားကို တႀကိမ္မွ် မၾကည့္မျမင္ဘူးပါ။

သူ႕ညီ ဆယ္တန္းေအာင္ေသာႏွစ္တြင္ အိမ္နီးခ်င္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားစုျပီး Hiphop သီခ်င္းတစ္ေခြ ထုတ္ၾကပါသည္။ သီခ်င္းမ်ားအားလံုး တီးဖို႔ သူ႕ကို အလုပ္အပ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ႔အတြက္ Pentium 2, 800 Hz ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုး hirepurchase ျဖင့္ ဝယ္ေပးျပီးျဖစ္ေနပါသည္။ EXAMPLEZ အဖြဲ႕၏ပထမဆံုးAlbum ျဖစ္ေသာ “ဥပမာေျပာရရင္ျဖင့္”မွာ သူတီးခတ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ သားအငယ္လည္း Fearturing ဝင္ဆိုပါသည္။ (အငယ္ေကာင္လည္း ေတးေရးဆရာ လုပ္လိုက္ေသး၏။သူ႔မမတစ္ဦး၏ အမိန္႔ျဖင့္ ဂီတလုပ္ငန္း တစခန္းရပ္ေလသည္။)

ယခုေတာ့ သူသည္ ေခတ္ေပၚဂီတေလာကတြင္ သူရပ္တည္ရမည့္ ေနရာတစ္ခုကို ဦးစားေပး ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ျပီး အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမႈ ခိုင္ခိုင္မာမာ ျပဳႏိုင္ခဲ့ပါျပီ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ေငြေၾကးျပည့္စံုသည့္သူ မဟုတ္ေသာ္ျငား ပညာေရးတြင္ အားနည္းသည့္ သူ႔ကို က်န္ႏွစ္ဦးထက္ ပိုျပီး ေစာင့္ေ႐ွာက္ ထိန္းမခဲ့ရပါသည္။ သူလိုခ်င္ေသာ၊ သူလိုအပ္ေသာ ပစၥည္းဆိုပါက မ႐ိွ၊႐ိွတာႏွင့္ ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားေပး ခဲ့ရပါ၏။ ယခုျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေသာအခါ ထိုစဥ္က Pentium 2, 800HZ ေလးႏွင့္ သီခ်င္းသံုးေလးေခြမက တီးေပးခဲ့ရေသာ ကာလမ်ားကို ယံုခ်င္ဖို႔ပင္ ခက္ပါေလသည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ သူစိတ္ဝင္စားေသာ ပညာကို အနီးကပ္ သင္ၾကားေပးသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သူရ႐ိွခဲ့ျခင္းပင္။ ထိုအတြက္ CE Computer မွ သူ၏ လက္ဦးဆရာကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရပါသည္။ သူဝါသနာပါရာ လုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းေနသည္ကို ျမင္တိုင္း ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို အားက်စိတ္ျဖစ္ခဲ့ရပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္၏ ဝန္ထမ္းသက္တမ္း သံုးဆယ္ေက်ာ္တြင္ မိမိစိတ္ မိမိကိုယ္ျဖင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ရသည္ မ႐ိွပါ။ က်န္ သားႏွစ္ဦးလည္း ထိုနည္းတူပင္။ အတန္းပညာေတြ တတ္ေအာင္ သင္ခဲ့ရေသာ္လည္း သူ႕လို စိတ္လြတ္လပ္စြာ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း မျပဳရ႐ွာေပ။

သူတို႔ေလာကတြင္လည္း ပင္ကိုစကားနည္းျပီး ေအးခ်မ္းစြာေနတတ္သူမို႔ အ႐ြယ္သံုးပါးစလံုးက ခ်စ္ၾကပါေလ၏။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေခြ်းမျဖစ္သူအား ေျပာျပထားဘူးပါသည္။ သူသည္ ေက်ာင္းစာဖက္တြင္ ခြ်တ္ယြင္းခဲ့သူျဖစ္ေသာ္ျငား သူတို႔ေလာကမွာ မေလ့လာ၍မျဖစ္ေသာ ပညာမ်ားကို internet, online မွတဆင့္ Download ျပဳလုပ္ျပီး အျမဲ ဆည္းပူးေနရပါ၏။ ျပင္ပ ဗဟုသုတ အတြက္လည္း စာေပေလ့လာ ဖတ္႐ႈတတ္သူျဖစ္၏။ သားသံုးေယာက္တြင္ မိမိကဲသို႔ စာႏွင့္နီးသူမွာ သူတစ္ဦးတည္း႐ိွပါ၏။

သူ႕အေဖအေၾကာင္းေျပာျပီး သူ႕သားအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့လည္း ဖေအတူ သားေလးျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ သူ႔အေဖငယ္စဥ္ကေလာက္ မဆိုးပါေၾကာင္း နားခ်ရပါသည္။ ဒီေခတ္ကေလးေတြကို ကြ်န္ေတာ္သနားပါသည္။

ကြ်န္ေတာ့္ေျမးေလးမွာ ေျခာက္နာရီခြဲသာသာတြင္ အိပ္ရာမွ ထရ၏။ ေက်ာင္းကားက (၇)နာရီခြဲဆို လမ္းထိပ္ေရာက္ျပီ။ သူေနေသာေက်ာင္းက မႏၱေလးအေခၚ အိမ္ႏွင့္ ႏွစ္ျပေလာက္ပင္မ႐ိွ။ သို႔ေသာ္ ဖေအေရာ၊မေအေရာ အလုပ္တစ္ဖက္ႏွင့္မို႔ ေက်ာင္းကားပဲ စီးခိုင္းရပါသည္။ ဒီေတာ့ နံက္(၉)နာရီ တက္ေသာေက်ာင္းကို အိမ္မွ မနက္ခုႏွစ္နာရီခြဲကတည္းက ထြက္ရပါေတာ့သည္။
ေန႔လယ္ တစ္နာရီခြဲဆို အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ပါသည္။ ထိုအခိုက္အတန္႔ေတာ့ သူအနားရပါသည္။ ညေနေလးနာရီထိုးသည္ႏွင့္ က်ဴ႐ွင္တက္၊ ထိုက်ဴ႐ွင္ျပီးလွ်င္ ဂိုက္ဆရာမျဖင့္ စာက်က္ရပါသည္။ ခန္႔မွန္း ခုႏွစ္နာရီခြဲေလာက္တြင္ ျပီးပါသည္။ (အတိအက်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။) ညစာစားျပီး သူ႕အေမႏွင့္ တစခန္း စပါေတာ့သည္။ အေမျဖစ္သူက သူ႕ေက်ာင္းစာေတြစစ္၊ သူက ဘာမွေရးမလာ၊ ေရးမထား။ အေမကဆူ၊ သားကျပန္ေျပာႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ဝိုင္းဒိုင္းက်ဲျပီး ပြဲျပီး သြားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ေျမးမွာလည္း သူ႔ဖခင္ငယ္စဥ္က ပံုစံအတိုင္းျဖစ္ပါသည္။
သူ႔အေဖ မူလတန္းေက်ာင္းသား ဘဝက ကြ်န္ေတာ္တို႔ နယ္ျမိဳ႕မ်ားတြင္ ေနခဲ့ခ်ိန္မို႔ မိဘဆရာ ဆက္ဆံေရးအတြက္ အခ်ိန္သိတ္ မေပးရပါ။ ယခု သူတို႔သားသည္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ႀကီးတြင္ ပညာသင္ၾကား ေနရေသာအခါ သူတို႕ငယ္စဥ္ကလို ဆရာတပည့္ ဆက္ဆံေရးမ်ိဳး ရရန္ မလြယ္ေတာ့ပါ။
မနက္ အိပ္ရာထဖို႔ သူ႔အေမႏႈိးတိုင္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္ရာက မထပါ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေခြ်းမျဖစ္သူက ခံစစ္ျဖစ္ပါသည္။ ဒီေကာင္ ဂ်ီတိုက္သမွ် အေမျဖစ္သူက ေခ်ာ့ေမာ့ျပဳစုရပါသည္။ အဝတ္လဲ၊ မနက္စာ စားသည့္အထိ အေမကို ဂ်စ္တိုက္ပါသည္။ ေက်ာင္းက ျပန္လာေသာ သူ႕ကို အဖိုးႏွင့္အဖြားက ထိန္းရပါသည္။ သူ႔အေၾကာင္းကို သိေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သူစိတ္ဝင္စားမည့္ စာအုပ္၊ ကစားနည္းမ်ားျဖင့္ ထိန္းထားပါသည္။ ညေန က်ဴ႐ွင္မစခင္ သူ႔ကို ေန႔လယ္ ထမင္းေကြ်း (ေက်ာင္းမွာ ထမင္းေကာင္းေကာင္း မစားၾကပါ။) ေရမိုးခ်ိဳး ေပးရပါသည္။
ေက်ာင္းဖြင့္ရက္တိုင္း အိပ္ရာထဖို႔ အတင္းႏိႈးရေသာ ေကာင္သည္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ စေနေန႔တြင္ သူ႔ဖါသာ အိပ္ရာထပါသည္။ ေရမိုးခ်ိဳး၊ အဝတ္အစားလဲျပီးမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔႐ိွရာ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာပါသည္။ ေက်ာင္းတက္ရမွာ အလြန္ပ်င္းေသာ ေျမးငယ္သည္ တစ္ပတ္လွ်င္ တစ္ရက္သာ ဖြင့္ေသာ ပန္းခ်ီေက်ာင္း တက္ဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မပ်င္းပါ။ ပန္းခ်ီေက်ာင္းကို သူတို႔အေဒၚ (ကြ်န္ေတာ့္ညီမ၏ သမီးအႀကီး) ဖြင့္ထားျခင္းျဖစ္ရာ ေျမးမ်ားအားလံုးကို အခမဲ့ သင္ၾကားေပးပါေလ၏။ ေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္ညီမ အိမ္မွာပင္ ထမင္းစားၾကပါသည္။ (ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ထိုသင္တန္းမ်ိဳးကို ေျမးအဖိုးတသိုက္ တစ္ပတ္လံုး တက္ခ်င္ပါသည္။( ဤကား စကားခ်ပ္။)
ထိုေျမးအငယ္ဆံုးသည္ ပန္းခ်ီကို အလြန္ စိတ္ဝင္စားပါသည္။ တစ္ခါက ကြ်န္ေတာ္ အျပင္ထြက္မည္ျပဳရာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘုရားေစတီပံုေတြ ဝယ္လာေပးရန္ ပူဆာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ဘာလုပ္ဖို႔လည္း ေမးေသာအခါ သူ ဘုရားပံုေတြ ေရးေနေၾကာင္း ျပန္ေျဖပါသည္။ ျပီးေတာ့ သူဆြဲထားသည့္ ဘုရားေစတီမ်ားကို ျပပါသည္။
တေလာက ပုဂံငလွ်င္လႈပ္ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့္ဆီေျပးလာျပီး“ေသပါျပီကြာ၊ ငလွ်င္လႈပ္တာ ဘုရားေတြ ပ်က္စီးကုန္ျပီ။ ပန္းခ်ီဆြဲဖို႕ ခက္ကုန္ျပီ”ဟ ုလာျငီးတြား ပါေလသည္။ ေက်ာင္းစာကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မရေသာ္လည္း ဂိမ္းကစားရာတြင္ အလြန္လက္သံ ေျပာင္ပါသည္။ Flight Simulator X ျဖင့္ ေလယာဥ္ေကာင္းေကာင္း ေမာင္းတတ္ပါသည္။ Short cut ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သူသိပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ မကစားတတ္ပါ။ Google Map ကိုလည္း ေကာင္းေကာင္း သံုးတတ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သင္ေပးပါသည္။ အလြန္တတ္လြယ္ အတုခိုးလြယ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သင္သည္ဆိုေသာ္ျငား သူသိခ်င္၊ သြားခ်င္သည့္ေနရာကို ဘယ္လို႐ွာမလဲ၊ ဘယ္လိုသြားမလဲ စသည္ျဖင့္ ေမးေမး ေျပာေျပာ အဆင့္လိုက္ ႐ွင္းျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ စာသင္သလို သင္ၾကားျခင္း မဟုတ္၍ သူတို႔ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကပါသည္။
ေျပာလိုရင္းမွာ သူသည္ ဉာဏ္ထိုင္းသူတစ္ဦး မဟုတ္ပါ။ သူ႕ဦးေႏွာက္က မွတ္သား နာယူလြယ္ပါသည္။ အသက္(၇)ႏွစ္ ႏွင့္ ကာတြန္းဖတ္ပါသည္။ ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာပါ ဓါတ္ပံုမ်ားကို ဖတ္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမးျမန္းေလ့႐ိွပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ တိုက္႐ိုက္ျပန္မေျဖပဲ သူ႕ကို ျပန္ဖတ္ခိုင္းျပီးမွ တဆင့္ျခင္း ႐ွင္းျပပါသည္။ ဦးသန္းႂကြယ္၏ စာမဲ့ကာတြန္းဖတ္ျပီး တေယာက္ထဲ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္ေနသည္ ကိုၾကည့္ျပီး စိတ္ေတာင္ပူရပါသည္။ အင္မတန္ ထိ႐ွခံစားတတ္ေသာ သေဘာျဖစ္ပါသည္။
ေခြ်းမကိုလည္း တိုက္႐ိုက္ မဆံုးမ ရဲပါ။ ညစာ သူျပင္ေကြ်းခ်ိန္တြင္ ကိုယ္ငယ္ငယ္က စာအလြန္ညံ့ေၾကာင္း တစ္လံုးစ၊ ႏွစ္လံုးစ ေျပာျပရပါသည္။ အသက္အ႐ြယ္ေလး ရလာရင္ မင္းရဲ့သား အလိုလို စာတတ္လာမွာပါ ဟု ေခ်ာ့ေျပာရပါသည္။ ေျမးကို ဖ်က္တာ အဘိုးေတြပဲ ဟုကြယ္ရာမွာ အတင္းတုတ္မွာစိုး၍ ႀကိဳကာထားရပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ငယ္စဥ္က စာညံ့သည့္အထဲမွာ ပါသည္။ ကစားမက္သည္။ အေပါင္းအသင္း မင္သည္။ သို႕ေသာ္ အိမ္နီးခ်င္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားေၾကာင့္ အလြန္အကြ်ံ မျဖစ္ခဲ့။ ထိုသူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ သူတို႕မိဘမ်ား၏ သြန္သင္မႈေၾကာင့္လည္းေကာင္း ပညာေရးေရခ်ိန္ နိမ့္မသြားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အမည္တပ္ျပီး သီးျခား ေရးပါဦးမည္။
အဓိကေျပာလိုရင္းမွာ လူတစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး သင္ယူႏိုင္စြမ္း ျခားနားႏိုင္ပါသည္။ သင္ယူႏိုင္စြမ္း ျခားနားသလို တတ္ကြ်မ္းသည့္ နယ္ပယ္လည္း ျခားနားႏိုင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အလြန္ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္တစ္ဦး ႐ိွခဲ့ပါသည္။ သူသည္ ျဖတ္ထိုးဉာဏ္ အလြန္ေကာင္းသည္။ လုပ္ငန္းခြင္တြင္လည္း ထံုးလိုေမႊ၊ ေရလိုေႏွာက္ အရည္ႀကိဳေသာက္ပစ္မည္ ဟူေသာ လူစားျဖစ္သည္။ အရာရာ ကြ်မ္းက်င္ပါသည္ ဆိုေသာ ထိုမိတ္ေဆြသည္ ေမာ္ေတာ္ကားကို ေနာက္မဆုတ္တတ္ပါ။ အင္မတန္လြယ္ေသာ စတီယာရင္၏ အလွည့္သေဘာတရားကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကိုယ္တိုင္ ကားေမာင္းခဲ့ေသာ္လည္း သူလံုးဝသေဘာေပါက္ မသြားခဲ့႐ွာပါ။ ပိုေျပာသည္ မထင္ပါႏွင့္။ အေၾကာင္းမွန္ကိုသိေသာ မိတ္ေဆြေတြ႐ိွပါသည္။ ကားေနာက္ဆုတ္တာေလးမွ ခက္ေနေသာ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ အံ့ဩမဆံုးပါ။
အေရးႀကီးသည္မွာ ပညာသင္ၾကားျခင္းသည္ စိတ္ကိုသင္ၾကားျခင္း ျဖစ္သည္ကို မိဘတိုင္း၊ သားသမီးတိုင္း နားလည္ေနဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ကေလးငယ္တို႔၏ အနာဂတ္ကို ပိတ္မထားပစ္ဖို႔ပဲ အေရးႀကီးသည္ဟု ထင္ျမင္မိပါေၾကာင္း။

2014

2023