“အေ၀းဆံုးခရီးရဲ႕အစ”

          (၁၀)တန္းစာေမးပြဲကို ဒုတိယအႀကိမ္ေျဖဆိုရန္ ရက္ပိုင္းမွ်အလို (၂၁-၂-၁၉၇၃)တြင္ ပဏာမေရြးခ်ယ္ ျခင္းဆိုသည့္ အေၾကာင္းၾကားစာေရာက္လာသည္။ ဗိုလ္သင္တန္းတက္မည္လား။ (၁၀)တန္းစာေမးပြဲ ဒုတိယ အႀကိမ္ျပန္လည္ေျဖဆိုမည္လား။

          မႏွစ္ (၁၉၇၂)က (ခ)အဆင့္ျဖင့္သာေအာင္သည္။ ဒါေၾကာင့္ တကၠသိုလ္တက္ခြင့္မရ။ ေက်ာင္းျပန္  တက္ရင္း (၁၀)တန္းျပန္ေျဖရန္ ျပင္ဆင္ရသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ အနိမ့္ဆံုးပညာအရည္အခ်င္း (ခ) အဆင့္ ျဖင့္ေအာင္ျမင္ၿပီး အသက္ျပည့္မီသူမ်ား ေလွ်ာက္ထားခြင့္ရွိသည့္ အလုပ္သင္ဗိုလ္ေလာင္းေျဖဆိုခြင့္ စာေမးပြဲကို ေလွ်ာက္လႊာတင္လိုက္သည္။

          မိမိစာေမးပြဲတစ္ႀကိမ္မွ မက်ဘူးေသး။ ဒါေၾကာင့္ (၁၀)တန္းေအာင္ခ်င္သည္။ ဗိုလ္ေလာင္းစာေမးပြဲ ေျဖဆိုျပန္ေတာ့ ေအာင္ခ်င္စိတ္ျဖင့္ ႀကိဳးစားေျဖျဖစ္ျပန္သည္။ မိမိဘ၀မွာ ျဖစ္ခ်င္တာမ်ားမ်ားစားစားမရွိ။ စစ္ဗိုလ္၊ သစ္ေတာ၊ ဘူမိေဗဒစသည့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းပညာကိုသာ စိတ္၀င္စားသည္။ ရံုးခန္းႀကီးထဲမွာ ခန္႔ခန္႔ ညားညားထိုင္လုပ္ရသည့္ အလုပ္မ်ိဳးကို မလုပ္ခ်င္။

          ခုေတာ့စာေမးပြဲေျဖရန္ ရက္ပိုင္းမွ်အလိုတြင္ ဗိုလ္ေလာင္းအေရြးခ်ယ္ခံရသည္။ ဗိုလ္ေလာင္းသင္တန္း တက္ျဖစ္လွ်င္ စာေမးပြဲေျဖဆိုခြင့္ဆံုး႐ႈံးမည္။ ဗိုလ္သင္တန္းမတက္လွ်င္ ေနာင္ေရြးခ်ယ္ခံခြင့္ ဆံုး႐ႈံးႏိုင္သည္။

          အလုပ္သစ္ဗိုလ္ေလာင္းဆိုသည္ကိုလည္း မိမိေသေသခ်ာခ်ာ မေလ့လာမိေသး။ (၁၀)တန္းစာေမးပြဲကို (ခ)အဆင့္ျဖင့္ေအာင္ျမင္ၿပီး အသက္(၁၆)ႏွစ္မွ (၁၉)ႏွစ္အတြင္း သတ္မွတ္က်န္းမာေရးအဆင့္ ျပည့္မီသူမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားစာအရသိရသည္။ စစ္တကၠသိုလ္ေလာင္းကဲ့သုိ႔ (၄)ႏွစ္သင္တန္း တက္စရာမလိုဘဲ (၂)ႏွစ္သင္တန္းတက္ၿပီး တိုက္ခိုက္ေရးတပ္မ်ားတြင္ အလုပ္သင္ဗိုလ္အျဖစ္ (၁)ႏွစ္တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရမည္။ အရည္အခ်င္းကိုေက်နပ္ပါက ျပန္တမ္း၀င္အရာအရွိအျဖစ္ ခန္႔အပ္မည္။ အရည္အခ်င္း မျပည့္မီပါက တပ္ၾကပ္ႀကီးအဆင့္ျဖင့္ တပ္ရင္းမ်ားသို႔ ေစလႊတ္မည္။

          စစ္တကၠသိုလ္ဗိုလ္ေလာင္းကဲ့သို႔ ဘြဲ႕မရႏိုင္။ (၃)ႏွစ္ျဖင့္ အရာရွိျဖစ္မည္ဆုိေတာ့ သူတို႔ထက္(၁)ႏွစ္ေစာ ဗိုလ္ျဖစ္ႏိုင္သည္။ အလုပ္သင္ဗိုလ္အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခ်ိန္တြင္ အရည္အခ်င္းကို ေက်နပ္ဖြယ္ရာမရွိပါက တပ္ၾကပ္ႀကီးအဆင့္ျဖင့္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရမည္ဆိုျပန္ေတာ့ မည္ကဲ့သို႔အကဲျဖတ္အမွတ္ေပးသလဲ သိခ်င္ ျပန္သည္။

          စစ္တကၠလိုလ္ကဲ့သို႔ (၄)ႏွစ္တက္စရာမလိုဘဲ (၃)ႏွစ္ျဖင့္ ဗိုလ္ျဖစ္ႏိုင္သလို အခန္႔မသင့္ပါက တပ္ၾကပ္ႀကီးျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ ျပန္တမ္း၀င္အရာရွိ ျဖစ္ခြင့္သာေသာ္လည္း စာေပပညာဘြဲ႕မရႏိုင္ျပန္။ ေရွ႕ကအလုပ္သင္ဗိုလ္ေတြ အေျခအေနကို ေလ့လာၾကည့္လိုေသာ္လည္း သူတို႔သင္တန္းေက်ာင္းေတြမွာပဲ ရွိၾကသည္မို႔ ဘာမွ်ေထြေထြထူးထူး သိခ်င္လို႔မရ။ မိမိကိုေရြးခ်ယ္ထားသည့္ သင္တန္းအမွတ္စဥ္က (၃)ဆိုေတာ့ ေရွ႕မွာသင္တန္းအမွတ္စဥ္ (၂)ခုရွိေနသည္။

          ေဆြမ်ိဳးထဲမွာလည္း စစ္တပ္အသိုင္းအ၀ိုင္းကမရွိ။ အိမ္သူအိမ္သားေတြကလည္း မည္သို႔မွ်အႀကံမျပဳ တတ္ၾက။ အေမကေတာ့ (၁၀)တန္း ဆက္ေျဖခ်င္ေျဖ။ သင္တန္းတက္ခ်င္တက္။ သားသေဘာဟုဆိုသည္။ အေဖက ပန္းေတာင္းဘက္ေရာက္ေနသည္။ အေၾကာင္းမၾကားရေသး။ (၂၄-၂-၁၉၇၃)မွာ ေမၿမိဳ႕ (အဲဒီတုန္းက အေခၚအေ၀ၚ) အေရာက္ သတင္းပို႔ရမည္ဆိုေတာ့ စဥ္းစားခ်ိန္သိပ္မရ။

          သာမန္ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္ရမည့္ ကိစၥမဟုတ္။ ဘ၀တစ္ခုလံုးအတြက္ ေရြးခ်ယ္ရမည့္ကိစၥ။ ျပင္ဆင္ခြင့္မရွိ။ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ခြင့္မရွိ။ မိမိေရြးခ်ယ္မႈသည္ မိမိ၏ဘ၀ကို ျပ႒ာန္းေပလိမ့္မည္။

တကၠသိုလ္သည္သူ၏ငယ္အိပ္မက္ျဖစ္သည္။ဇဝန၏ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဝတၳဳဖတ္ျပီးကတည္းကဇာတ္ေကာင္ေက်ာ္ဝင္းတို႕သိန္းေဖတို႔လိုေက်ာင္းေဆာင္မွာေနျပီးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝကိုေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးျဖတ္သန္းခ်င္စိတ္႐ိွသည္။အိမ္နီးခ်င္းေကာလိပ္ေက်ာင္းသားႀကီးေတြေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ရထားဘူတာသြားတိုင္း ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္အိမ္ျပန္လာတိုင္းသူတို႔လိုကိုယ္လည္းတေန႔ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားႀကီးျဖစ္လွ်င္ဟိတ္ဟန္အျပည့္ျဖင့္စတိုင္ထုတ္ဦးမည္စိတ္ကူးမိသည္။ဆရာႀကီးတကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၏ဝတၳဳမ်ားကလည္းသူ႕ကိုတကၠသိုလ္တက္ဖို႔ဆြဲေဆာင္ေနသည္။တဖက္ကၾကည့္ျပန္ေတာ့သူ႕မိဘႏွစ္ပါးသည္သာမန္လက္လုပ္လက္စားမ်ားသာျဖစ္သည္။သူဆယ္တန္းေအာင္လို႔ေက်ာင္းဆက္တက္မည္ဆိုလွ်င္လည္း႐ိွစုမဲ့စုေငြႏွင့္ခ်စ္ခ်စ္ကုတ္ကုတ္ေနျပီးေက်ာင္းစရိတ္ထုတ္ေပးမည္ကိုသူသံသယမ႐ိွပါ။သို႕ေသာ္သူစဥ္းစားရမည္။သူ႕ေအာက္မွာအလယ္တန္းေက်ာင္းသူညီမႏွစ္ဦး႐ိွေသးသည္။ေနာက္တစ္ခ်က္ကသူ၏ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအဝိုင္းထဲမွာရာထူးရာခံျမင့္မားသူမ႐ိွ။အစိုးရဝန္ထမ္းပင္႐ွား႐ွားပါးပါး။သူတို႔ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားအားလံုးေအာက္ေျခလူတန္းစားေတြျဖစ္သည္။

          ဇေ၀ဇ၀ါအေတြးမ်ားျဖင့္ ေက်ာင္းဖက္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး႐ံုးခန္းတြင္ ဆရာဦးခ်ာခ်ီ ကိုေတြ႔ရသည္။ မိမိအတြက္ ေထာက္ခံစာလုိအပ္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္သည္။ ဆရာက တည္ၿငိမ္စြာၿပံဳးလ်က္ ေနာက္ေန႔ရမည္ဟုဆိုသည္။ ေလွခါးအတိုင္းျပန္ဆင္းလာၿပီး ေက်ာင္းႀကီးကို အဓိပၸာယ္မဲ့တစ္ပတ္ ပတ္ၾကည့္ မိသည္။ မိမိတို႔ေက်ာင္းသည္ (၂)ခ်ိန္တက္ေက်ာင္းျဖစ္၍ ေန႔လည္ပိုင္းတက္ ေက်ာင္းသားမ်ားရွိေနသည္။ သူတို႔လည္း အတန္းတင္စာေမးပြဲႀကီး ေျဖဆိုရန္ျပင္ဆင္ေနၾကၿပီ။   

          “ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါသည္ မိခင္ေက်ာင္း .... ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါသည္ မိခင္ေက်ာင္း .... ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါသည္ မိခင္ေက်ာင္း ....” ပဲ့တင္ထပ္မွ်ႏႈတ္ဆက္သံတို႔ မိမိရင္တြင္းျမည္ဟည္းေနသည္။ မိမိတို႔ေက်ာင္းက ထုတ္ေ၀ေသာ လက္ကမ္းစာေစာင္တြင္ မိမိေရးသားခဲ့ေသာ “ခြဲခြာျခင္း” စာညြန္႔က စာသားေတြျဖစ္သည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ေမာင္အနည္က် (ဘူမိ)ဆိုေသာ ကေလာင္ရွင္၏စာမူထဲက စာေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္၊ သူငယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွသည္ ယခုတိုင္ေအာင္ ပညာသင္ၾကားခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ဦး၏ ႏႈတ္ဆက္မွတ္တမ္းလႊာျဖစ္ပါ၏။

          ေနာက္ဓါတ္ပံုဆိုင္သို႔ အေျပးသြား လိုင္စင္ဓါတ္ပံုရိုက္သည္။ လူထုဓါတ္ပံုဆိုင္က မိမိလိုခ်င္ေသာအခ်ိန္ ရေအာင္ ကူညီခဲ့ပါသည္။

          ၂၂- ၂- ၁၉၇၃ ။ ည (၉း၀၀) နာရီ။

          ရထားသည္ ျပည္ဘူတာမွ စတင္ထြက္ခြာ၏။ လိုက္ပါႏႈတ္ဆက္သူအားလံုးကို ျပတင္းမွေခါင္းျပဴ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အားပါးတရငိုခ်လိုက္သည္။ ေျမာက္ေစာင္းတန္းလမ္းကို ရထားအျဖတ္တြင္ လမ္းကူးတည့္တည့္မွ ေရႊဆံေတာ္ေစတီကို လက္စံုမိုးရွိခိုးသည္။ ရထားသည္ အေမွာင္ထုကို ထိုးေဖာက္၍ ရန္ကုန္ဆီသို႔ ဦးတည္ခုတ္ေမာင္းေနၿပီ။ မိမိအတြက္ေတာ့ ဘ၀ခရီး၏အစဟုဆိုရမည္။ ဘ၀ခရီးကေတာ့ ဒီရထားႀကီးလို ရန္ကုန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ခရီးဆံုးလိမ့္မည္မဟုတ္။

          အေ၀းဆံုးခရီး၏အစသည္ ပထမေျခလွမ္းျဖစ္သည္ဟု တရုတ္ပညာရွင္ကြန္ဖ်ဴးရွပ္က ဆိုပါသည္။ မိမိ၏ ခရီးအစအတြက္ ျပည့္စံုလံုေလာက္ေသာ ဥစၥာ၊ ပညာ ဘာမွ်မည္မည္ရရ မပါခဲ့ပါ။ အသက္ (၁၇)ႏွစ္ လူငယ္ေလးတစ္ဦး ဘ၀ခရီးရွည္ကို ျဖတ္သန္းရန္အတြက္ မိခင္ေက်ာင္းက ေထာက္ခံစာေလးသာ ပါခဲ့ပါသည္။

          မွန္ပါသည္။ အေ၀းဆံုးခရီးရဲ႕အစကို ပထမေျခလွမ္းျဖင့္စႏိုင္ဖို႔ ဆရာမႀကီးေဒၚၾကဴ၏ အေျခခံပညာ အထက္တန္း (ခ)အဆင့္ေအာင္ျမင္သည့္ ေထာက္ခံစာတစ္ေစာင္သာ မိမိလက္၀ယ္ပါခဲ့ပါ၏။

          ေ၀း၍ ေ၀းရန္သြားေသာ ခြဲခြာသူမ်ားကို တမ္းတလွ်က္ ႐ိႈက္သံသဲ့သဲ့ ၾကားရမိေလၿပီ။

        မိခင္ေက်ာင္းေလာ ...

        သို႔တည္းမဟုတ္ ...

ေမာင္အနည္က် (ဘူမိ)

(၁၉၇၁ ခုႏွစ္က ထုတ္ေ၀ေသာ အ.ထ.က (၃) လက္ကမ္းစာေစာင္မွ)