မျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းမ်ားဖတ္ျပီးသူတစ္ဦးရဲ့ဆႏၵ

                                             

                                         

“The story of Annapurna” ျမန္မာဘာသာျပန္စာအုပ္ဖတ္ေတာ့ကြ်န္ေတာ္၉ႏွစ္၁ဝႏွစ္ေလာက္႐ွိဦးမယ္။အိမ္နားကအစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္ကဆယ္တန္းေက်ာင္းသား၊အဲဒိတံုးကဆယ္တန္းအဂၤလိပ္စာျပဌာန္းစာအုပ္မို႔သူ႕အိမ္မွာဖတ္ခဲ့ရတာ။အာနာပူနာဆိုတဲ့ေတာင္ကိုတက္ခဲ့တဲ့ေတာင္တက္အဖြဲ႕ရဲ့စြန္႔စားခန္းေတြေပါ့။ဇာတ္လိုက္နာမည္“ဟာေဇာ့”ဆိုတာခုထိမွတ္မိေနတယ္။အဲဒီစာအုပ္ဖတ္ျပီးကတည္းကကြ်န္ေတာ္ေတာင္တက္ျခင္စိတ္ေတြတဖြားဖြားေပၚေပါက္လာခဲ့တာအခုအသက္အ႐ြယ္အထိပါပဲ။ေတာင္ျမင့္ျမင့္၊သစ္ပင္ျမင့္ျမင့္နဲ႔အတားအဆီးေတြျမင္ရင္ကိုယ့္ကိုစိန္ေခၚေနသလားထင္မိတယ္။

႐ွစ္တန္းကိုးတန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့အိမ္ေဘးကသူငယ္ခ်င္း(ခုေတာ့အျငိမ္းစားအင္ဂ်င္နီယာ)နဲ႔ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းျပီးမင္းႀကီးေတာင္ေပၚကအျမင့္(၃၁၄)ေပ႐ိွတဲ့ျမစ္ကူးလွ်ပ္စစ္တာဝါတိုင္ထိပ္ကျပည္ရန္ကုန္ကားလမ္းေပၚကိုေလထီးတီထြင္ျပီးခုန္ခ်ဖို႔ၾကံစည္ခဲ့ဘူးတယ္။အဲဒီတာဝါတိုင္ေပၚတက္တိုင္းကြ်န္ေတာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္စိတ္ေတြမ႐ိုးမ႐ြျဖစ္လာစျမဲပဲ။

ေနာက္ေတာ့အိမ္မွာအဘိုးဝယ္ေပးတဲ့ဗိုလ္တာရာ(ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္)ရဲ့မုဆိုးဝတၳဳေတြဖတ္ရျပန္ေတာ့ေတာလိုက္မုဆိုးျဖစ္ခ်င္၊ေတာလည္သြားခ်င္လာျပန္ေရာ။ဗိုလ္တာရာရဲ့ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြျဖစ္တဲ့ဦးဘိုးဟန္၊တပ္ၾကပ္ႀကီးသန္းထြန္း၊တပ္ၾကပ္ေက်ာ္စိန္တို႔ကိုပါအလြတ္ရေနျပီးသူတို႔ပစ္ခတ္တဲ့ေသနတ္က်ည္အမ်ိဳးအစား၊ေပါက္ကြဲအားေတြ(ဘာမွန္းမသိေပမဲ့)ကိုပါတြဲျပီးမွတ္မိေနပါတယ္။မုဆိုးဝတၳဳ၊စြန္႔စားခန္းဝတၳဳေတြဖတ္ခဲ့ရတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့အိပ္မက္ဟာေတာထဲေတာင္ထဲမွာလွည့္လည္ျပီးသားေကာင္ေတြကိုပစ္ခတ္ဖမ္းဆီးဖို႔ပဲျဖစ္တယ္။

ေျပာလိုရင္းကလူတစ္ေယာက္(အထူးသျဖင့္လူငယ္တစ္ေယာက္)ရဲ့ဘဝကိုသူဖတ္ခဲ့တဲ့စာအုပ္ေတြကေပးတဲ့အသိေတြကလႊမ္းမိုးတတ္တာပါ။(ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္မွန္တယ္မဆိုလိုပါ။)

ေလာကဓံရဲ့႐ိုက္ပုတ္က်ီစယ္မႈမွာကြ်န္ေတာ္ဟာဘယ္လိုမွမေမွ်ာ္လင့္တဲ့ၾကမၼာဆိုးနဲ႔တည့္တည့္တိုးခဲ့ပါတယ္။ကိုယ့္ပကတိအ႐ိွအေျခအေနကိုလက္သင့္ခံႏိုင္ေအာင္အေတာ္အားတင္းႏွလံုးသြင္းခဲ့ရတယ္။အဲဒိခံႏိုင္ရည္ေတြရ႐ိွလာေအာင္စာအုပ္မ်ားစြာကအေထာက္အကူေပးခဲ့တာေပါ့။

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ေဆး႐ံုေန႕စြဲမ်ားမွာဘဝကိုဆက္လက္ရင္ဆိုင္ဖို႔ခြန္အားေတြျဖစ္ေစခဲ့တာစာအုပ္မ်ားပါပဲ။သတိရသေလာက္ျပန္႐ြတ္ရရင္“ေမာင္စိန္ေထြး”ရဲ့စာအုပ္(အမည္မမွတ္မိ)၊ဆရာမစိန္စိန္ရဲ့“ခရီးဝကၤပါ”ဆရာထင္လင္းဘာသာျပန္တဲ့“ေပၚလီယာနာ”(သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးလက္ေဆာင္ေပး။)သခင္ျမသန္းဘာသာျပန္တဲ့“သံမဏိသူရဲေကာင္း”၊ေဒါက္တာအုန္းေမာင္(မိုးကုတ္)ရဲ့“ကြ်န္ေတာ့္သားႀကီး၊ေသမင္းႏွင့္စစ္ခင္းသူ”၊ေနာက္အဂၤလိပ္စာအုပ္“Reach for the sky ”မမွတ္မိတာေတြ႐ိွဦးမယ္။ေမာင္စိန္ေထြး၊စိန္စိန္၊ေဒါက္တာအုန္းေမာင္(မိုးကုတ္)တို႔ရဲ့စာအုပ္ေတြကသူတို႔ကိုယ္တိုင္ဒုကၡိတဘဝကိုျဖတ္သန္းရပံုေတြကိုေရးထားတာ။ဖတ္ရင္းနဲ႔စာေရးသူရဲ့အႏိုင္မခံအ႐ႈံးမေပးစိတ္ဓါတ္ကကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲကိုစီးဝင္ခိုေအာင္းလာတယ္။ဆရာမစိန္စိန္ကသူ႔ဝဠ္နာကံနာကိုၾကံ႕ၾကံ႕ခံျပီးေခတ္မီေဆးဝါးနဲ႔ကုသရင္း(သူတို႔ေခတ္က)ပါတ္ဝန္းက်င္ရဲ့ကဲ့ရဲ့မႈေတြကိုစိတ္ဓါတ္ခိုင္ခိုင္နဲ႔ရင္ဆိုင္ခဲ့တာ။ဆရာေမာင္စိန္ေထြးကေတာ့ေမြးရာပါမသန္စြမ္းသူဆိုေတာ့ဘီးတပ္ကုလားထိုင္ေပၚကေနေလာကႀကီးကိုသူတတ္စြမ္းတဲ့စာေပပညာနဲ႔ယခုတိုင္အက်ိဳးျပဳေနဆဲ။ဆရာအုန္းေမာင္ကပါရဂူဘြဲ႕အတြက္အဂၤလန္ႏိုင္ငံမွာပညာသင္ရင္းကားမေတာ္တဆမႈျဖစ္ျပီးေျခႏွစ္ဖက္စလံုးမသန္စြမ္းျဖစ္၊အဲဒီမသန္စြမ္းဖခင္ကဦးေႏွာက္ခြဲစိတ္ဖို႕လိုအပ္လာတဲ့သူ႕သားကိုအဂၤလန္အေရာက္ေခၚသြားျပီးခြဲစိတ္ကုသတဲ့အေၾကာင္းစာတစ္အုပ္ေရးထားတာပါ။

ထူးျခားတာကအဲဒီစာအုပ္သံုးအုပ္စလံုးႏိုင္ငံေတာ္ကခ်ီးျမွင္႔တဲ့အမ်ိဳးသားစာေပဆု၊စာေပဗိမာန္စာေပဆုေတြခ်ီးျမွင့္ခံရတာပဲျဖစ္တယ္။မသန္စြမ္းသူေတြရဲ့စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေတြကိုကြ်န္ေတာ္မေလးစားဘဲမေနႏိုင္ခဲ့ဘူး။

ေပၚလီယာနာနဲ႔သံမဏိသူရဲေကာင္းကေတာ့ဘာသာျပန္စာအုပ္ဆိုေပမဲ့ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားကိုလႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္စြမ္း႐ိွတဲ့စာေကာင္းေပမြန္ေတြျဖစ္ၾကတယ္။Reach for the skyကေတာ့ဒုတိယကမၻာစစ္ပြဲမွာေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္မ႐ိွေတာ့တဲ့အဂၤလိပ္စစ္သည္တစ္ဦးအေၾကာင္းပါ။တိုက္ပြဲတစ္ခုမွာသူ႕ေျခႏွစ္ဖက္စလံုးဆံုး႐ံႈးသြားခဲ့တယ္။စိတ္ဓါတ္ျပင္းထန္သူDouglas Badder ဟာဗံုးၾကဲေလယာဥ္ကိုယ္တိုင္ေမာင္းျပီးရန္သူ႔စခန္းကိုဗံုးၾကဲတိုက္ခိုက္တယ္။ရန္သူကသူ႔ေလယာဥ္ကိုပစ္ခ်လိုက္ႏိုင္တယ္။ေလယာဥ္မီးေလာင္ပ်က္စီးေတာ့ေလထီးဖြင့္ခုန္ဆင္းရတာေပါ့။ေလထီးဆင္းလာတဲ့ရန္သူေလယာဥ္မွဴးကိုဝိုင္းဖမ္းဖို႔ေျမျပင္ကေစာင့္ေနသူေတြဟာေျခႏွစ္ဖက္မပါဘဲေလထီးနဲ႔ဆင္းလာသူေလယာဥ္မွဴးကိုဝိုင္းၾကည့္ျပီးမွင္သက္ကုန္ၾကတယ္။သူ႕ကိုသံု႕ပန္းအျဖစ္မဖမ္းဆီးေတာ့ဘဲအဂၤလန္ကိုျပန္ပို႔ေပးလိုက္တယ္။(ကြ်န္ေတာ္သေဘာက်တဲ့အထဲမွာေဒါက္ဂလပ္စ္ဟာစန္းအလြန္ပြင့္တာလည္းပါသေပါ့။စကားခ်ပ္)

မၾကာေသးခင္ရက္ပိုင္းကေဖ့(စ္)ဘြတ္(ခ္)မိတ္ေဆြတစ္ဦးၫႊန္းတဲ့စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုစိတ္ဝင္စားသြားတယ္။စာအုပ္နာမည္ကလည္းစာေရးသူရဲ့လက္႐ိွအေျခအေနကိုတစြန္းတစလွစ္ဟသလိုပါဘဲ။

“မျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းမ်ား”တဲ့။

စာေရးသူဟာဆရာဝန္တစ္ဦး၊မဟာတန္းအတြက္ဆက္လက္ဆည္းပူးေနဆဲမွာသူမေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ၾကမၼာဆိုးတစ္ခုေၾကာင့္အျမင္အာ႐ံုဆံုး႐ံႈးခဲ့ရတယ္။အဲဒီအခ်ိန္ကထုတ္ေဝတဲ့သတင္းစာမွာသတင္းအျဖစ္ေဖၚျပခဲ့လို႔ကြ်န္ေတာ္တို႔သိခြင့္ရခဲ့ဘူးတယ္။ေနာက္ဆက္တြဲဘာေတြဆက္ျဖစ္တယ္ဆိုတာေတာ့သတင္းအေမွာင္ေခတ္မွာဆက္လက္သိခြင့္မရခဲ့ေပဘူး။ခုေတာ့ကာယကံ႐ွင္ကိုယ္တိုင္စာတစ္ေစာင္ေပတစ္ဖြဲ႕ေရးသားထုတ္ေဝလာေတာ့စိတ္ဝင္တစားဖတ္ဖို႔ျပင္ဆင္ရတယ္။(တကယ္ဆိုဆရာမေရးတဲ့စာအုပ္ဆိုတာကြ်န္ေတာ္သာမန္အားျဖင့္မသိႏိုင္ပါ။ေဒါက္တာလိႈင္းေဇာ္ၫြန္႔ရဲ့စာအုပ္ၫႊန္းကိုဖတ္ရလို႔သတိျပန္ရျပီးဖတ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။)

ဆရာမရဲ့စာအုပ္ဟာသူေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းရတဲ့ဘဝကို႐ိုး႐ိုးေလးေရးဖြဲ႕တာပါ။စုစုေပါင္းစာစု(၂၆)ပုဒ္ထဲမွာငယ္စဥ္ကေလးဘဝ၊ေဆးေက်ာင္းသူဘဝ၊အလုပ္ဝင္ဆရာဝန္ဘဝ(အလုပ္သင္မဟုတ္ပါ)တို႕ကိုလည္းမွတ္ဥာဏ္သံုးျပီးမေမ့မေလ်ာ့ပါဝင္ေအာင္ေရးခဲ့တယ္။ပစၥဳပၸန္ကိုသာမကအတိတ္ျမင္ကြင္းကိုလည္းစာဖတ္သူစိတ္ဝင္စားေအာင္ေရးျပႏိုင္ပါတယ္။ကာလကိုသာမကေဒသကိုလည္းျဖန္႔က်က္ေရးသားထားတာသတိျပဳမိတယ္။မႏåေလးေနာက္ခံဇာတ္အိမ္လို႔ေျပာခဲ့ရင္ေတာင္မွျမင္းျခံ၊ေတာင္သာ၊မံု႐ြာ၊ဟုမၼလင္းဆိုတဲ့ျမဳိ႕ေတြရဲ့ပံုရိပ္ေတြကိုလည္းသူျမင္သလိုစာဖတ္သူျမင္ေအာင္ၾကိဳးပမ္းထားတာသတိျပဳမိတယ္။

ကြ်န္ေတာ္အၾကိဳက္အေတြ႕ဆံုးေတြကပုဒ္ေရအမွတ္(၁၈)“လက္မ်ားကိုခံစားျခင္း”ကေနစပါတယ္။စာေတြကတိုေပမဲ့ခံစားမႈရသအျပည့္ပါတယ္လို႕ခံစားမိတယ္။အဲဒီအပုဒ္ကစျပီးေနာက္ပိုင္းစာေတြကဆရာမရဲ့ဘဝရင္ဆိုင္မႈအေတြ႕အၾကံဳေတြမို႔ထူးထူးျခားျခားဖြဲ႕ႏြဲ႕စရာမလိုပဲနဲ႕စာဖတ္သူေတြရင္ထဲကိုေရာက္ႏိုင္လို႔ပဲျဖစ္တယ္။(ခံစားမႈတိုက္ဆိုင္တာလည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။)

“...တြဲငင္ေခၚယူဖို႕လာရင္းကေနသူကေခၚမလို၊ကိုယ္ကတြဲမလိုနဲ႔ေယာင္မွားျပီးႏွစ္ေယာက္စလံုးကထားခဲ့တဲ့အခါေတြလည္း႐ိွခဲ့ေသးတယ္။အဲဒီအခါေတြမွာေတာ့႐ွက္႐ြံ႕အားငယ္တတ္တဲ့စိတ္ကဝင္လာျပီးေဒါသဘက္ကိုကူးေျပာင္းတတ္လာတယ္...”  (စာမ်က္ႏွာ-၁၉၃)

ကိုယ္ဒဏ္ရာရစကအျဖစ္ကိုျပန္သတိရျပီးကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ေလးျဖစ္မိတယ္။မိုင္းထိျပီးဒူးအထက္ကျဖတ္လိုက္ရတဲ့ညာေျခေထာက္ရဲ့ဒူးေခါက္ေကြးကတအားယားလာေတာ့ေယာင္မွားျပီးညာလက္နဲ႔ဒူးေခါက္ေကြးကိုလွမ္းျပီးစမ္းလိုက္တယ္။ျပတ္ေနတဲ့ေျခေထာက္မို႔ဘာမွစမ္းလို႔မရေတာ့(ဘယ္သူမွမသိေပမဲ့)တစ္ေယာက္တည္း႐ွက္လည္း႐ွက္၊ေဒါသလည္းထြက္ျပီးေဆာက္တည္ရာမရတဲ့ကိုယ့္ျဖတ္သန္းမႈနဲ႔ႏႈိင္းမိျပီးဆရာမကိုစာနာနားလည္ေပးလိုက္ပါတယ္။ဒီအျဖစ္မ်ိဳးဆိုတာဘဝတူလူသားခ်င္းမွစာနာနားလည္ႏိုင္ၾကမွာမဟုတ္လား။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကြ်န္ေတာ္အထက္မွာဆိုခဲ့သလိုဆရာမရဲ့စာအုပ္ဟာဘဝကိုခက္ခက္ခဲခဲရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းရမဲ့ဘဝတူလူသားေတြအတြက္စိတ္ဓါတ္ခြန္အားကိုျဖစ္ေစတယ္ဆိုရင္ဒါဟာအ႐ႈံးထဲကၾကီးစြာေသာအျမတ္ပါပဲဆရာမေရ။

ေနာက္ဆံုးေျပာလိုတာကေတာ့ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာဘဝမွာမျဖစ္ခ်င္တာေတြ(မျဖစ္လိုေပမဲ့)ျဖစ္ခဲ့ၾကရတယ္။ေနာင္သံသရာဆိုတာ႐ိွခဲ့ရင္ဒီအျဖစ္ဆိုးမ်ိဳးထပ္မံမၾကံဳရေအာင္ၾကိဳးပမ္းရေပမယ္။ဆရာမကိုယ္တိုင္လည္းတရားကိုနက္နက္နဲနဲနာယူလိုက္စားေနတယ္ဆိုတာသိရတယ္။

“...ကြ်န္မကေတာ့အေတြးေတြ၊အေတြးေတြ၊အလုပ္ေတြ၊အလုပ္ေတြကိုအရသာပဲခံေနျပီးဝိပႆနာမတင္ႏိုင္ေသးတာေသခ်ာပါတယ္။အေကာင္းဆံုးနိဗၺာန္ခ်မ္းသာဓမၼအရသာဆိုတာဘယ္လိုပါလိမ့္ေနာ္။”

(စာမ်က္ႏွာ-၁၉၉)

တရားကိုလည္းအသင့္အတင့္နာယူမွတ္သားျပီးဝိပႆနာကိုလည္းေလ့လာေနတဲ့ဆရာမကိုတိုက္တြန္းလိုတာကေတာ့ဒီအသိတရားေတြကိုသံုးသပ္ဆင္ျခင္ျပီးဘာဝနာမယဥာဏ္ဆိုက္ဖို႔ဆိုရင္ဝိပႆနာကိုႀကိဳးစားအားထုတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ဆရာမမွာစုေဆာင္းျပီးဓမၼအေမြေတြကိုအသံုးခ်ႏိုင္ဖို႔လိုပါတယ္။သင့္ေလွ်ာ္ရာကမၼဌာန္းနည္းျဖင့္ႀကိဳးစားပမ္းစားေလ့က်င့္လိုက္ရင္ဘယ္စည္းစိမ္ခ်မ္းသာနဲ႔မွမလဲႏိုင္တဲ့သုခခ်မ္းသာကိုယခုဘဝမွာပင္ရ႐ိွခံစားႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းျဖဴစင္ေသာေစတနာႏွင့္တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။