ဒီတေခါက္ဆိတ္ျငိမ္ရာေဒသကျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ေမွ်ာ္လင့္ထားျပီးသား သတင္းဆိုးႏွစ္ခုၾကားရတယ္။
ပဌမသတင္းက နယ္ကညီဝမ္းကြဲ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးမွာ အသည္းေရာဂါနဲ႔ ေရာက္ေနေၾကာင္းပါ။ ထံုးဘိုမွာေနတဲ့သမီးႏွစ္ေယာက္ဖခင္ လည္းျဖစ္တဲ့ေမာင္ဖိုးဝဟာ အသက္ေလးဆယ္စြန္းစြန္း ပဲ႐ိွဦးမေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ဗိုလ္သင္တန္းတက္ေနတံု းခြင့္ျပန္လာတဲ့သၾကၤန္တြင္းမွာ အေဒၚအလတ္ကေမြးတာ ဆိုေတာ့(၄၁)ေပါ့ေနာ။ သူ႔ေရာဂါကို ရန္ကုန္႐ြာသာႀကီးစိတ္ေရာဂါအထူးကုေဆး႐ံုမွာ ကုမွျဖစ္ေတာ့မယ့္အေျခအေနမို႔ အေဒၚ့ကို ရန္ကုန္ေခၚဖို႔ကြ်န္ေတာ္ကပဲ စီစဥ္ခိုင္းတာပါ။
ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမာင္ဖိုးဝရန္ကုန္ေတာ့ ေရာက္ေနပါျပီ။ ဒါေပမယ့္က်န္းမာေရးေဖါက္လာလို႔ ေဆး႐ံုႀကီးမွာ အေျပးတင္ထားရသတဲ့။ စိုးရိမ္ရတဲ့အေျခအေနပါ။ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ ဒီတစ္ပါတ္တရားျပဆရာမက ႐ြာသာႀကီးေဆး႐ံု ပါေမာကၡဆရာဝန္ႀကီးပါ။ ေမတၱာေန႔ကဆရာမႀကီးကို အရက္စြဲေဝဒနာသည္ ညီငယ္ကို လာျပဖို႔႐ိွေၾကာင္းေျပာေတာ ့ဆရာမႀကီးကေတာင္“မအိုေဆးမီွဝဲၾကတာေလ”ဆိုျပီးရယ္ပြဲဖြဲ႔ေျပာလိုက္ေသး။ အေျခအေနက႐ြာသာႀကီးဆီေတာင္ ကုသဖို႔ေရာက္ပါ့ဦးမလားမသိ။
ေနာက္သတင္းကေတာ့ ဗိုလ္သင္တန္းအတူတူတက္၊ စက္မႈ(၁)မွာလည္း တာဝန္အတူတူထမ္းခဲ့တဲ့ တစ္ပါတ္ထဲဆင္းသူငယ္ခ်င္းရဲ့ နာေရးသတင္းပါ။ သူ႔အေျခအေနကေတာ ့ကိုယ္ခရီးမထြက္ခင္ သြားၾကည့္ျပီးကတည္းက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ႐ိွေတာ့ဘူး ဆိုတာရိပ္စားမိ။ သူအျငိမ္းစားယူမယ့္(၂ဝ၁၃)မွာသူတာဝန္က်တဲ့ၾကံခင္းကို သူ႔အရင္အျငိမ္းစားယူျပီးျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ အလည္သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။
ကားေပၚကဆင္းဆင္းခ်င္းပဲ သူကကြ်န္ေတာ္တို႔တသိုက္ကိ ုက်န္းမာေရးဘယ္လိုလဲ ေမး႐ွာတယ္။ ပါလာတဲ့အထဲက တစ္ေယာက္က ေသြးတိုးနည္းနည္း႐ိွေၾကာင္းေျပာေတာ ့သူကပဲ“တရားထိုင္၊တရားထိုင္”ဆိုျပီးလမ္းၫႊန္ေနေသးရဲ့။
သူလည္းတရားထိုင္ေနေၾကာင္း၊ က်န္းမာေရးသိသိသာသာေကာင္းလာေၾကာင္း နည္းေပးလမ္းျပလုပ္ေနေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္ထဲက ႏွစ္႐ွည္အတူေနလာတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြမို႔ သူ႔အေၾကာင္းအတြင္းသိအစဥ္းသိေတြမို႔ မယံုတဝက္၊ယံုတဝက္ပါပဲ။ သူဟာဘာပဲလုပ္လုပ္၊မရပ္မနားစြဲစြဲျမဲျမဲလုပ္တတ္တဲ့ အစြန္းေရာက္တတ္သူမို႔ပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔သြားလည္တဲ့ကာလက ဝိပႆနာတရားကိုေန႔ေန႕ညည မနားတမ္းအားထုတ္ ေနခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ အိပ္တာေတာင္ ဘုရားခန္းမွာပဲ အိပ္တယ္။ သူ႔ေန႔စဥ္ဝတ္စံုဟာလည္း ေယာဂီဝတ္စံုပဲျဖစ္တယ္။ (စကားခ်ပ္။။ဝါးနက္ေခ်ာင္းစက္႐ံုမွာစက္႐ံုမွဴးလုပ္ေနစဥ္တစ္ေခါက္ေရာက္ဘူးတယ္။႐ံုးမွာေတာင္ေယာဂီဝတ္စံုဝတ္လို႔။)
သူအဲဒိႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာ သက္ျပည့္အျငိမ္းစား ယူျဖစ္တယ္။ အျငိမ္းစားယူျပီး ဝါးနက္ေခ်ာင္းနားက ေရတာ႐ွည္ေက်း႐ြာေလးမွာ အေျခခ်ေနေၾကာင္း သိရတယ္။ တခါမွေတာ့မေရာက္ျဖစ္။ ရန္ကုန္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ႔ဆံုပြဲကို လာတက္ေလ့႐ိွ္တယ္။ အလွမ္းေဝးေတာ့ အျမဲတမ္းေတာ့ မလာႏိုင္ဘူးေပါ့။
ဒီႏွစ္(၂ဝ၁၅)သူငယ္ခ်င္းေတြ႔ဆံုပြဲ ကိုသူေရာက္မလာဘူး။ စိတ္ထဲထင့္ေတာ့သြားတယ္။ သူက ရန္ကုန္ကိုလာရင္ ဇနီးသားေခြ်းမေျမးေတြ အကုန္ေခၚလာတာ။ ခရီးကေထာက္ေတာ့ ရန္ကုန္လာရင္ မိသားစုလိုက္ လာမွလည္းတန္မယ္ မို႔လား။ သူေနတဲ့အရပ္က ဆက္သြယ္ေရး လည္းေကာင္းေကာင္းမရဘူး။ သူ႔ဆီဖုန္းဆက္မရရင္VIBER ကေန message ေလးလွမ္းပို႔ ထားလိုက္တယ္။ ေတြ႔ရင္လည္းေတြ႔ေပါ့ေလ။
ဒီလိုနဲ႔(၅-၉-၁၅)ရက္ေန႔က သူ႔ဇနီးဖုန္းဆက္လာတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ၾကာသပေတးေန႔က ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးတင္တယ္။ တညပဲထားျပီး ေဆး႐ံုကဆင္းခိုင္းလိုက္သတဲ့။ ေသာၾကာေန႔ ေမွာ္ဘီျပန္ေခၚလာျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြကို အခုမွအသိေပးျခင္း ျဖစ္တယ္။
တနင္းလာ(၇-၉-၁၅)ရက္ေန႔မွာ အားတဲ့သူငယ္ခ်င္းငါးေယာက္ ေလာက္နဲ႔ေမွာ္ဘီကို လူနာေမးသြားၾကတယ္။ သူကခုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္ေလး၊ သတိေတာင္မရတခ်က္၊ ရတခ်က္။ ပိန္ကပ္ျပားခ်ပ္ေနျပီး ဗိုက္ကေတာ့ ေဖါင္းေနတာေပါ့။ ဆီးဝမ္းလည္း မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ စကၠဴပါးေလးတ႐ြက္ ခုတင္ေပၚမွာ ခ်ထားသလိုပဲ။ သူ႔ကို စူးစိုက္ျပီးၾကည့္ရင္း အိုျခင္း၊ နာျခင္း တရားကို သံုးမိနစ္ေလာက္ စူးစူးစိုက္စိုက္ ႐ႈမွတ္မိတယ္။
သူ႔ဇနီးေျပာတာက ငါးလဆက္တိုက္ ေန႔ညအခ်ိန္မေ႐ြး အရက္ကိုမနားတမ္း ေသာက္သြားတယ္တဲ့။ မိုးလင္းကမိုးခ်ဳပ္၊ တေရးႏိုးလည္းေသာက္သတဲ့။ ဘာမွမစားေတာ့ အရက္ကလူကို အႏိုင္ယူသြားျပီေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ၾကည့္ရတာ ေသခ်င္လည္း ေသေစေတာ့၊ အဝေသာက္ျပီး ေသျခင္းဆီကို ရဲရဲဝံ့ဝ့ံအေရာက္ သြားေတာ့မယ္လို ႔စိတ္ပိုင္းျဖတ္ျပီး ေသာက္ခဲ့တဲ့ပံုပဲ။
သူ႔ေဆးဖိုးဝါးခ သူငယ္ခ်င္းေတြ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး ေထာက္ပံ့ခဲ့ၾကတယ္။ အတူပါတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ ့ျမန္မာေဆးျမီးတို နည္းေလးေပးျပီး ဘုရားကု ကုၾကည့္ဖို႔ ေဆးေပးခဲ့တယ္။ အေျခအေနထူးရင္လည္း အခ်ိန္မေ႐ြးဆက္သြယ္ဖို႔ ေျပာခဲ့ရတယ္။ ေသေဖၚေသဖက္၊ တိုက္ေဖၚတိုက္ဖက္၊ ငတ္ေဖၚငတ္ဖက္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး၊ ဘယ္ေလာက္ေပေပ...ပစ္မထားရက္ၾကဘူးေပါ့။
ကိုယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့သူ႔ကိုသျဂိဳဟ္လို႔ေတာင္ျပီးပါျပီ။
ေလာကမွာလူ(၄)မ်ိဳး႐ိွသတဲ့။
အေမွာင္ကအေမွာင္ထဲကိုသြားတဲ့သူ
အေမွာင္ကအလင္းထဲကိုသြားတဲ့သူ
အလင္းက အေမွာင္ကို သြားတဲ့သူ
အလင္းက အလင္းကို သြားတဲ့သူ...ဆိုျပီးေလးမ်ိဳး႐ိွသတဲ့။
ကိုယ္ေရာက္ေနရာ အရပ္က ကိုယ္သြားရမယ့္ လမ္းကိုေ႐ြးခ်ယ္ဖို႔ တစ္ဦးခ်င္းတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပဲျဖစ္တယ္။ ဘယ္သ ူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမ ွေ႐ြးလို႔မေပးႏိုင္ပါဘူး။
ရာထူးေတြ၊ ဂုဏ္ေတြ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြက ကိုယ္သြားေနတဲ့ ေနရာက ိုမၫႊန္ျပႏိုင္ေပဘူး လို႔ဆင္ျခင္လိုက္ မိေတာ့တယ္။
ပဌမသတင္းက နယ္ကညီဝမ္းကြဲ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးမွာ အသည္းေရာဂါနဲ႔ ေရာက္ေနေၾကာင္းပါ။ ထံုးဘိုမွာေနတဲ့သမီးႏွစ္ေယာက္ဖခင္ လည္းျဖစ္တဲ့ေမာင္ဖိုးဝဟာ အသက္ေလးဆယ္စြန္းစြန္း ပဲ႐ိွဦးမေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ဗိုလ္သင္တန္းတက္ေနတံု းခြင့္ျပန္လာတဲ့သၾကၤန္တြင္းမွာ အေဒၚအလတ္ကေမြးတာ ဆိုေတာ့(၄၁)ေပါ့ေနာ။ သူ႔ေရာဂါကို ရန္ကုန္႐ြာသာႀကီးစိတ္ေရာဂါအထူးကုေဆး႐ံုမွာ ကုမွျဖစ္ေတာ့မယ့္အေျခအေနမို႔ အေဒၚ့ကို ရန္ကုန္ေခၚဖို႔ကြ်န္ေတာ္ကပဲ စီစဥ္ခိုင္းတာပါ။
ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမာင္ဖိုးဝရန္ကုန္ေတာ့ ေရာက္ေနပါျပီ။ ဒါေပမယ့္က်န္းမာေရးေဖါက္လာလို႔ ေဆး႐ံုႀကီးမွာ အေျပးတင္ထားရသတဲ့။ စိုးရိမ္ရတဲ့အေျခအေနပါ။ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ ဒီတစ္ပါတ္တရားျပဆရာမက ႐ြာသာႀကီးေဆး႐ံု ပါေမာကၡဆရာဝန္ႀကီးပါ။ ေမတၱာေန႔ကဆရာမႀကီးကို အရက္စြဲေဝဒနာသည္ ညီငယ္ကို လာျပဖို႔႐ိွေၾကာင္းေျပာေတာ ့ဆရာမႀကီးကေတာင္“မအိုေဆးမီွဝဲၾကတာေလ”ဆိုျပီးရယ္ပြဲဖြဲ႔ေျပာလိုက္ေသး။ အေျခအေနက႐ြာသာႀကီးဆီေတာင္ ကုသဖို႔ေရာက္ပါ့ဦးမလားမသိ။
ေနာက္သတင္းကေတာ့ ဗိုလ္သင္တန္းအတူတူတက္၊ စက္မႈ(၁)မွာလည္း တာဝန္အတူတူထမ္းခဲ့တဲ့ တစ္ပါတ္ထဲဆင္းသူငယ္ခ်င္းရဲ့ နာေရးသတင္းပါ။ သူ႔အေျခအေနကေတာ ့ကိုယ္ခရီးမထြက္ခင္ သြားၾကည့္ျပီးကတည္းက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ႐ိွေတာ့ဘူး ဆိုတာရိပ္စားမိ။ သူအျငိမ္းစားယူမယ့္(၂ဝ၁၃)မွာသူတာဝန္က်တဲ့ၾကံခင္းကို သူ႔အရင္အျငိမ္းစားယူျပီးျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ အလည္သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။
ကားေပၚကဆင္းဆင္းခ်င္းပဲ သူကကြ်န္ေတာ္တို႔တသိုက္ကိ ုက်န္းမာေရးဘယ္လိုလဲ ေမး႐ွာတယ္။ ပါလာတဲ့အထဲက တစ္ေယာက္က ေသြးတိုးနည္းနည္း႐ိွေၾကာင္းေျပာေတာ ့သူကပဲ“တရားထိုင္၊တရားထိုင္”ဆိုျပီးလမ္းၫႊန္ေနေသးရဲ့။
သူလည္းတရားထိုင္ေနေၾကာင္း၊ က်န္းမာေရးသိသိသာသာေကာင္းလာေၾကာင္း နည္းေပးလမ္းျပလုပ္ေနေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္ထဲက ႏွစ္႐ွည္အတူေနလာတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြမို႔ သူ႔အေၾကာင္းအတြင္းသိအစဥ္းသိေတြမို႔ မယံုတဝက္၊ယံုတဝက္ပါပဲ။ သူဟာဘာပဲလုပ္လုပ္၊မရပ္မနားစြဲစြဲျမဲျမဲလုပ္တတ္တဲ့ အစြန္းေရာက္တတ္သူမို႔ပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔သြားလည္တဲ့ကာလက ဝိပႆနာတရားကိုေန႔ေန႕ညည မနားတမ္းအားထုတ္ ေနခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ အိပ္တာေတာင္ ဘုရားခန္းမွာပဲ အိပ္တယ္။ သူ႔ေန႔စဥ္ဝတ္စံုဟာလည္း ေယာဂီဝတ္စံုပဲျဖစ္တယ္။ (စကားခ်ပ္။။ဝါးနက္ေခ်ာင္းစက္႐ံုမွာစက္႐ံုမွဴးလုပ္ေနစဥ္တစ္ေခါက္ေရာက္ဘူးတယ္။႐ံုးမွာေတာင္ေယာဂီဝတ္စံုဝတ္လို႔။)
သူအဲဒိႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာ သက္ျပည့္အျငိမ္းစား ယူျဖစ္တယ္။ အျငိမ္းစားယူျပီး ဝါးနက္ေခ်ာင္းနားက ေရတာ႐ွည္ေက်း႐ြာေလးမွာ အေျခခ်ေနေၾကာင္း သိရတယ္။ တခါမွေတာ့မေရာက္ျဖစ္။ ရန္ကုန္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ႔ဆံုပြဲကို လာတက္ေလ့႐ိွ္တယ္။ အလွမ္းေဝးေတာ့ အျမဲတမ္းေတာ့ မလာႏိုင္ဘူးေပါ့။
ဒီႏွစ္(၂ဝ၁၅)သူငယ္ခ်င္းေတြ႔ဆံုပြဲ ကိုသူေရာက္မလာဘူး။ စိတ္ထဲထင့္ေတာ့သြားတယ္။ သူက ရန္ကုန္ကိုလာရင္ ဇနီးသားေခြ်းမေျမးေတြ အကုန္ေခၚလာတာ။ ခရီးကေထာက္ေတာ့ ရန္ကုန္လာရင္ မိသားစုလိုက္ လာမွလည္းတန္မယ္ မို႔လား။ သူေနတဲ့အရပ္က ဆက္သြယ္ေရး လည္းေကာင္းေကာင္းမရဘူး။ သူ႔ဆီဖုန္းဆက္မရရင္VIBER ကေန message ေလးလွမ္းပို႔ ထားလိုက္တယ္။ ေတြ႔ရင္လည္းေတြ႔ေပါ့ေလ။
ဒီလိုနဲ႔(၅-၉-၁၅)ရက္ေန႔က သူ႔ဇနီးဖုန္းဆက္လာတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ၾကာသပေတးေန႔က ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးတင္တယ္။ တညပဲထားျပီး ေဆး႐ံုကဆင္းခိုင္းလိုက္သတဲ့။ ေသာၾကာေန႔ ေမွာ္ဘီျပန္ေခၚလာျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြကို အခုမွအသိေပးျခင္း ျဖစ္တယ္။
တနင္းလာ(၇-၉-၁၅)ရက္ေန႔မွာ အားတဲ့သူငယ္ခ်င္းငါးေယာက္ ေလာက္နဲ႔ေမွာ္ဘီကို လူနာေမးသြားၾကတယ္။ သူကခုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္ေလး၊ သတိေတာင္မရတခ်က္၊ ရတခ်က္။ ပိန္ကပ္ျပားခ်ပ္ေနျပီး ဗိုက္ကေတာ့ ေဖါင္းေနတာေပါ့။ ဆီးဝမ္းလည္း မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ စကၠဴပါးေလးတ႐ြက္ ခုတင္ေပၚမွာ ခ်ထားသလိုပဲ။ သူ႔ကို စူးစိုက္ျပီးၾကည့္ရင္း အိုျခင္း၊ နာျခင္း တရားကို သံုးမိနစ္ေလာက္ စူးစူးစိုက္စိုက္ ႐ႈမွတ္မိတယ္။
သူ႔ဇနီးေျပာတာက ငါးလဆက္တိုက္ ေန႔ညအခ်ိန္မေ႐ြး အရက္ကိုမနားတမ္း ေသာက္သြားတယ္တဲ့။ မိုးလင္းကမိုးခ်ဳပ္၊ တေရးႏိုးလည္းေသာက္သတဲ့။ ဘာမွမစားေတာ့ အရက္ကလူကို အႏိုင္ယူသြားျပီေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ၾကည့္ရတာ ေသခ်င္လည္း ေသေစေတာ့၊ အဝေသာက္ျပီး ေသျခင္းဆီကို ရဲရဲဝံ့ဝ့ံအေရာက္ သြားေတာ့မယ္လို ႔စိတ္ပိုင္းျဖတ္ျပီး ေသာက္ခဲ့တဲ့ပံုပဲ။
သူ႔ေဆးဖိုးဝါးခ သူငယ္ခ်င္းေတြ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး ေထာက္ပံ့ခဲ့ၾကတယ္။ အတူပါတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ ့ျမန္မာေဆးျမီးတို နည္းေလးေပးျပီး ဘုရားကု ကုၾကည့္ဖို႔ ေဆးေပးခဲ့တယ္။ အေျခအေနထူးရင္လည္း အခ်ိန္မေ႐ြးဆက္သြယ္ဖို႔ ေျပာခဲ့ရတယ္။ ေသေဖၚေသဖက္၊ တိုက္ေဖၚတိုက္ဖက္၊ ငတ္ေဖၚငတ္ဖက္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး၊ ဘယ္ေလာက္ေပေပ...ပစ္မထားရက္ၾကဘူးေပါ့။
ကိုယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့သူ႔ကိုသျဂိဳဟ္လို႔ေတာင္ျပီးပါျပီ။
ေလာကမွာလူ(၄)မ်ိဳး႐ိွသတဲ့။
အေမွာင္ကအေမွာင္ထဲကိုသြားတဲ့သူ
အေမွာင္ကအလင္းထဲကိုသြားတဲ့သူ
အလင္းက အေမွာင္ကို သြားတဲ့သူ
အလင္းက အလင္းကို သြားတဲ့သူ...ဆိုျပီးေလးမ်ိဳး႐ိွသတဲ့။
ကိုယ္ေရာက္ေနရာ အရပ္က ကိုယ္သြားရမယ့္ လမ္းကိုေ႐ြးခ်ယ္ဖို႔ တစ္ဦးခ်င္းတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပဲျဖစ္တယ္။ ဘယ္သ ူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမ ွေ႐ြးလို႔မေပးႏိုင္ပါဘူး။
ရာထူးေတြ၊ ဂုဏ္ေတြ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြက ကိုယ္သြားေနတဲ့ ေနရာက ိုမၫႊန္ျပႏိုင္ေပဘူး လို႔ဆင္ျခင္လိုက္ မိေတာ့တယ္။
