ပိေတာက္ဖလ္ဝါ၊သာသနာ၌
မဟာက႐ုဏာ၊ဓမၼလမင္း
ထိန္ထိန္ဝင္း၏။
ဉာဏ္လင္းထိေရာက္
အသိေပါက္က၊ပိေတာက္ပြင့္ဆဲ
လသာဆဲေပ၊ခပဲလူသူ
ပူပူသမွ်၊ျငိမ္းေအးၾကေလာ့
လာၾက႐ႈၾက၊သံႏၵိဌတည့္
ခ်စ္ရမုန္းရ၊ျပံဳးငိုရႏွင့္
ျဖစ္ရပ်က္ျပန္၊ဝဲကိုလြန္မည္
နတ္ဟန္ခ်စ္သူ၊ပ်ိဳမ်စ္မူႏွင့္
ခုတူမကြဲ၊တေန႔လြဲအံ့
ေႏြမြဲျမဴျပာ၊ကမၸလာလွ်င္
အဝိဇၨာသင္တိုင္း၊မင္မဝိုင္းျပီ
လြမ္းတိုင္းမ်က္ရည္မဝဲရစ္ေစေသာ္။ ။
သၾကၤန္ရက္မ်ားအတြင္း တရားရိပ္သာ ေရာက္ေနခဲ့ပါတယ္။ ႐ံုးဖြင့္အိမ္ေရာက္ေတာ့
တန္ခူးလျပည့္ဝန္းႀကီး ထိန္ထိန္သာတာ ျမင္လိုက္ျပီး ဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ့“ပိေတာက္ပြင့္ဆဲ၊လသာဆဲဝယ္”ဝတၳဳႀကီးထဲက
ဇာတ္သိမ္းကို ျဖတ္ခနဲ သတိရတာနဲ႔ ေရးတင္လိုက္မိတယ္။
ခ်ာတိတ္ဘဝထဲက ႏွစ္သက္စြဲလမ္းခဲ့ရတဲ့ ဆရာမို႕ သူ႕ဝတၳဳေတြကို
စြဲစြဲလမ္းလမ္း ဖတ္ခဲ့တာပါ။ ကိုယ္ဖတ္တဲ့အခ်ိန္က ဆရာ့ဝတၳဳေတြက romantic
ေတြဆိုေတာ့ တအားခိုက္ခဲ့တာေပါ့။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဆရာ့ဝတၳဳေတြက romantic ကေန realism
ဘက္ကို
ေျပာင္းလာတာ သတိျပဳမိလာတယ္။ ဆရာ့ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး posting ကို
လိုက္ေျပာၾကည့္မယ္ဆို ေမာ္လျမိဳင္တၠသိုလ္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအျဖစ္ ေျပာင္းေ႐ြ႔တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခ်ိန္
ကာလမ်ားေပါ့။ ဆရာ့ဝတၳဳဆိုရင္ ဖတ္ျပီး လြမ္းမယ္၊ ေဆြးမယ္၊ ခံစားမယ္ ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ ဖတ္တာဆိုေတာ့
ဝတၳဳဆံုးသြားရင္ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ရသ မရလိုက္မွန္း သိသိေနတာေပါ့။“စြန္႔ခြါရေသာ
ေႏြညမ်ား”၊”ညနက္နက္မွာ
လထြက္ျခင္း”တို႔က
အစျပဳခဲ့ပါတယ္။
တေလာက မဂၤလာေဆာင္တစ္ပြဲမွာ ဆရာမ ခင္ပန္ႏွင္းနဲ႔ အမွတ္မထင္
ဆံုၾကရာ ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ့ ဝတၳဳ႐ွည္ေတြအေၾကာင္း အလြတ္သေဘာ ေျပာၾကေတာ့ ကိုယ္ကဆရာ့
romantic
ပရိတ္သတ္ပီပီ
ေနာက္ပိုင္းဝတၳဳေတြ ခံစားမႈရသ နည္းလို႔ သိတ္မစြဲေၾကာင္း ေျပာမိတယ္။ ဆရာမက ခ်က္ခ်င္းပဲ
ဆရာ့ ေနာက္ပိုင္းဝတၳဳေတြကမွ ပိုျပီးအႏွစ္သာရ ျပည့္ေၾကာင္း စာအုပ္တအုပ္ခ်င္းကို ကိုးကား႐ွင္းျပတယ္။
တကယ္စာဖတ္တဲ့ သမၻာႀကီးေတြနဲ႔ ယွဥ္ေျပာေတာ့ ကိုယ္ညံ့တာ ေတာ္ေတာ္ကို သိသာသြားတယ္။
ေစာေစာကေျပာတဲ့“ပိေတာက္ပြင့္ဆဲ၊လသာဆဲဝယ္”က
ဆရာ ၁၉၇၄ ကေရးခဲ့တာပါ။ စာအုပ္ထြက္ထြက္ခ်င္း ဖတ္ခဲ့ရတယ္။ ဆရာ့ငယ္မူ လက္ရာပီပီ အလြမ္းအေဆြးမ်ားနဲ႔
ဆိုေတာ့ တအားႀကိဳက္ခဲ့တာေပါ့။ အသက္ႏွစ္ဆယ္မျပည့္ခင္က ဖတ္ရတဲ့ဝတၳဳကို ႀကိဳက္လြန္းလို႔
အႀကိမ္ႀကိမ္(ယခုထိတိုင္) ျပန္ဖတ္ ျဖစ္တဲ့အထိပါပဲ။
ေစာေစာကေျပာခဲ့သလို ဝတၳဳဖတ္ျပီး ခံစားရတဲ့ ရသေလးကို ႏွစ္ျခိဳက္ေနရာက
တစ္ေခါက္ျပီး တစ္ေခါက္ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ဆရာႀကီးေပးခ်င္တဲ့ အႏွစ္သာရကို သေဘာေပါက္
လာမိေတာ့တယ္။
ဆယ္ေက်ာ္သက္ အ႐ြယ္မွာတံုးက ပိေတာက္ပန္းေတြပြင့္ရင္ ခံစားရတဲ့
စိတ္ကူးေလးက ခတ္ႏုႏုရယ္၊ အဲဒီလိုတန္ခူးလ ပိေတာက္ေတြပြင့္ခ်ိန္မွာ လျပည့္ဝန္းႀကီးကလည္း
သာေနမယ္ဆို ရင္ထဲမွာ လြမ္းသလိုလို ေဆြးသလိုလို ႀကီးခံစားဘူးၾကမွာပါ။ ဆရာ့ဝတၳဳဇာတ္လမ္းကလည္း
အဲဒီတန္ခူးလျပည့္ည၊ ပိေတာက္ေတြ လႈိင္လႈိင္ပြင့္ခ်ိန္မွာ စခဲ့တာပဲ။ ဆရာႀကီးအေရးအသား
အတိုင္းဆိုရရင္ “..လြမ္းဖြယ္ေသာ အနမ္းစံုတို႔ကို အဖံုဖံုအလည္လည္္ တုန္႔လွယ္ၾကဴေမႊး
ခ်စ္ေရးပ်ဴငွါ ေမတၱာတာ႐ိုး အက်ိဳးႀကီးက်ိဳးခဲ့..ၾကေသာ ညေပါ့။”
ေနာက္ေတာ ့ဆရာႀကီးျပေနတဲ့ လေရာင္ဟာ ပီဘိေအးျမတဲ့ ဓမၼေရာင္ျခည္ဆိုတာ
ျမင္ျမင္လာတယ္။ ျပီး ပြင့္ေနတဲ့ ပိေတာက္ဝါဝါဆိုတာေတြဟာလည္း သာသာနာ ဝါဝါလင္း ေနတာပါလား
ဆိုတာ တစ္ေခါက္ဖတ္ရင္း တစ္ခါပိုသိ လာရတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း“ပိေတာက္ဖလ္ဝါ၊
သာသနာ၌၊ မဟာက႐ုဏာ၊ ဓမၼလမင္း၊ ထိန္ထိန္ဝင္း၏”လို႔ ဆိုေပတာပဲေပါ့။
အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွာ ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္က ဒီဝတၳဳရဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကိုက
လူသားတစ္ဦး သံသရာက လြတ္ေျမာက္သြားပံုကို ေရးခဲ့တာလို႔ ဆိုပါတယ္ဗ်ာ။ ပါရမီနည္းေလတဲ့
က်ြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းေတြ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသးသမွ် သံသရာႀကီးက ႐ွည္လွ်ား
ေနေပဦးမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။
မဆင္ျငင္းရင္လ
ပင္မင္းမွာမာလာသုဥ္းေပလိမ့္
ဘဝမွာပိေတာက္တံုး႐ွာေပါ့
ဆံထံုးေနာင္မျပင္နဲ႔
တာသၾကၤတစ္ခါသစ္မွာမို႔
သံသရာဟိုတစ္ေခတ္မွာ
ကြယ္..လြမ္းရစ္ေတာ့မငိုစတမ္း။
