ဂျာအေး
မုန့်လုံးကိုစက္ကူကပ်ပါလို့
ကြာကလပ်နဲ့ဆွမ်းတော်တင်
ပလ္လင်ပေါ်ကမျောက်ကလေး
ဆင်းတယ်လို့ပြေး
ဂျာအေး။
ဂျာအေးကို သူ့အမေရိုက်ပါလို့
မှောင်မိုက်မှာငို
ကိုလူပျိုထရံပေါက်က
ခြေထောက်ကိုဆွဲ တွဲလွဲ
တွဲလွဲနေပါဦး
မိုးတောင်ကချုန်း
မုန့်လုံး
မုန့်လုံးကိုစက္ကူကပ်ပါလို့....
(၁)
ဂျာအေးကဗျာလေးကို ရွတ်ကြည့်မိတော့ ငယ်ငယ်တုံးက တခန်းရပ်ပြဇာတ်လေး ကခဲ့ကြတာကို သတိရမိပါတယ်။အဲဒီဇာတ်မှာ ကျွန်တော်က ပလ္လင်ပေါ်က မျောက်ကလေးအဖြစ်သရုပ်ဆောင်ခဲ့ရတယ်။ပြဇာတ်ကတော့ ကဗျာကို အခြေခံရေးဖွဲ့ထားပြီး ကကြတာပါ။ကျွန်တော်လည်းပုဏ္ဏားကွယ်ကြားမှာနေလိုက်။စင်ပေါ်နဲ့ပလ္လင်တော်မှာ တက်လိုက်ဆင်းလိုက်လုပ်လိုက်။မျောက်အမူအရာနဲ့ ကပြအသုံးတော်ခံလိုက်နဲ့ မောနေအောင် သရုပ်ဆောင်ရတယ်။ခြေကုန်လက်ပန်းကျလောက်အောင် ပင်ပန်းနေပေမဲ့ ဇာတ်စင်နောက်ကနေ ကျွန်တော်ထွက်လာတိုင်း တဝေါဝေါရယ်သံတွေနဲ့ ပွဲကျ ကြလို့ ပင်ပန်းတာကို အသိမကပ်ပဲ ကပြခဲ့မိတယ်။
(၂)
အဲဒီလို ကျွန်တော်ငယ်ငယ်က ပတ်သက်ခဲ့တဲ့ ဂျာအေးကဗျာလေးဟာ ကြောင်ပန်းဆရာတော် ရေးခဲ့တာလို့နည်းနည်းလေး အရွယ်ရောက်တော့မှ သိရတယ်။ဆရာတော်ရဲ့ ဆုံးမကဗျာလိုလိုလည်း ပြောကြတယ်။ကြောင်ပန်းဆရာတော်ဆိုတာ ဘုတလင်နားက ကြောင်ပန်းတောကြီးမှာ တောရဆောက်တည်ရင်း တုံးနာမ်၊တိုင်နာမ်နဲ့ သာသနာမှာ အလှိုင်းတကြီး ဂယက်ထစေခဲ့တဲ့ ဆရာတော် ဘုရားပါ။အရိယာလို့လည်း မှတ်ယူကြည်ညိုတာ ခံရတယ်။လယ်တီဆရာတော်ဘုရားကြီးရဲ့ တပည့်အရင်းလည်းဖြစ်ပြန်တယ်။ဂျာအေးကဗျာကို ဆရာတော်ဘုရား ရေးခဲ့တာတဲ့။
သံသရာဝဲဩယထဲမှာခဏခဏ ကျရောက်နေကြတဲ့ မိုက်တွင်းနက်ပုံတွေအကြောင်းကို ရေးဖွဲ့ထားတာတဲ့။ကြောင်ပန်းဆရာတော်က မုန့်လုံးဆိုတာ ရုပက္ခန္ဓာ၊ဝေဒနက္ခန္ဓာ၊သညက္ခန္ဓာ၊သင်္ခါရက္ခန္ဓာ၊ ဝိညာနက္ခန္ဓာ ဆိုတဲ့ခန္ဓာငါးပါးတဲ့။စက္ကူဆိုတာ တပ်မက်တွယ်တာတတ်တဲ့ တဏှာတွေ။ဒီတော့ ခန္ဓာငါးပါးမှာ တဏှာတွေစွဲကပ်နေတာကို မုန့်လုံးစက္ကူကပ်လို့ ဖွဲ့ပြတယ်။
ရူပ၊ အရူပ ဆိုကြတဲ့ ဘုံတွေကို မျှော်မှန်းပြီး ကောင်းမှုကုသိုလ်တွေ လုပ်နေကြတာကိုကျတော့ ကြာကလပ်နဲ့ ဆွမ်းတော်တင်တယ်လို့ယူတယ်။လောကသားတွေဟာ ဘယ်လိုပဲကုသိုလ်ကောင်းမှုတွေလုပ်လုပ် အဲဒီလိုလုပ်တဲ့ကုသိုလ်ကောင်းမှုတွေမှာ လောဘ၊ဒေါသ၊မောဟ ဆိုတဲံ ဟိတ်တရားတွေ ပါနေတာကြောင့် မစင်မကြယ်တွေဖြစ်ပြီး သူတို့မျှော်မှန်းတဲ့ ကာမဘုံတွေဆီပဲ ပြန်သွားနေကြရတယ်။ဒါကို ပလ္လင်ပေါ်က မျောက်ကလေး ဆင်းတယ်လို့ပြေး လို့ဆိုကြတယ်။
ကာမဘုံတွေဆီ ရောက်ပြန်တော့ အဝိဇ္ဇာ အမှောင်တိုက်က အားကြီးပြန်ရော။ဒုက္ခသုက္ခတွေနဲ့ကြုံရဆုံရပြန်ရော။ဘဝလောကဓံတွေကြောင့်ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်ရပြန်ရော။ဒါဟာ ဂျာအေးကို သူ့အမေရိုက်ပါလို့ မှောင်မိုက်မှာငို ဆိုတာပေါ့။ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့တတွေ ကံကောင်းတာက ကျွန်တော်တို့မှာ ကျွန်တော်တို့ကို သံသရာဝဲဩဃကြီးထဲကနေ ကယ်ထုတ်ပေးမယ့်ဗုဒ္ဓသာသနာတော်ကြီးနဲ့ တွေ့ဆုံကြုံကြိုက် နေရတာပါပဲ။ဒီလိုကြုံကြိုက်ပုံမျိုးကို သျှင်ဣန္ဒာစရိယရဲ့ နေမိတ္တက ဝိဇ္ဇာကျမ်းမှာတော့ ထိုမျှသတ္တဝါ၊ဝေနေယျာကို၊သံသရာဝဲ၊ဩဃထဲမှ၊ငင်ဆွဲကယ်ယူ လို့ဖွဲ့ခဲ့တယ်။
ဒါပေမဲ့ ကြောင်ပန်းဆရာတော်ဘုရားကတော့ ကိုလူပျိုထရံပေါက်က ခြေထောက်ကိုဆွဲ တွဲလွဲလို့ ဖွဲ့ပြတယ်။ဒါပေမဲ့ ခက်နေပြန်တာက ကာမဂုဏ်သားတွေဟာ ကယ်သူဘယ်လိုရှိရှိ၊ ကယ်သူဘယ်သူလာလာ အဖျက်အမှောင့်တွေက မိုးတောင်က ချုန်းနေပါပြီ။ဒီအတွက် ကာမဂုဏ်သားတွေဟာ သမုဒယသစ္စာကိုလည်းမသိ၊ဒုက္ခသစ္စာကိုလည်းမမြင် နဲ့ အဝိဇ္ဇာ အမှောင်တိုက်က မည်းမိုက်လို့ နေပါပြီ။သမ္မာမဂ္ဂ လမ်းပေါ်လျှောက်လို့ နိရောဓသစ္စာ ပေါက်ဖို့ဆိုတာ မစွမ်းနိုင်ကြတော့ပါဘူး။ဒီလိုနဲ့ပဲ ကာမဂုဏ်တောထဲမှာ ပျော်မွေ့နေကြပြန်တော့ သံသရာဝဲဩဃရဲ့ခြိမ်းခြောက်တာကို ခံရပြန်တယ်။အဲဒီလို မုန့်လုံးဘဝမှာပဲ စက္ကူကို ထပ်ကပ်ရင်း သံသရာတွေမှာ တစ်ကျော့ပြီးတစ်ကျော့ လည်ပတ်နေရသတဲ့။
(၃)
ဒါဆို ဂျာအေးအမည်နဲ့ ကခဲ့တဲ့ တစ်ခန်းရပ်ပြဇာတ်မှာ ကျွန်တော်ပါဝင်ခဲ့ရတာက မျောက်ကလေးဆိုတော့ ၊ဟေတုပစ္စယောတွေကြောင့် ကာမဂုဏ်သား ဘုံတွေဆီ ထပ်ပြန်တလဲလဲ ကျရောက်နေရတဲ့ နိမိတ်ပုံ အနေနဲ့ပေါ့။ဒါပေမယ့် ဒီနမိတ်ပုံတွေဆိုတာကရော ဟုတ်မှဟုတ်ရဲ့လား။ရေးခဲ့တာ သေချာတယ်ပဲဆိုစို့။ကဗျာထဲက မုချအနက်တွေဟာ ဒီဘက်ခေတ်က လူတွေ အဓိပ္ပာယ် ဖွင့်နေကြသလိုမျိုး ဆိုလိုပါရဲ့လား။ကျွန်တော်တို့ တွေးဆကြသလိုမျိုးမှဟုတ်ရဲ့လား။
ဒါမှမဟုတ် တခြားတယောက်ယောက်ရေးခဲ့တာကိုပဲ ဆရာတော်ကြီးက အသိဉာဏ် ရင့်ရင့်သန်သန်နဲ့ သံသရာနိမိတ်ပုံတွေ၊ကာမဂုဏ်သင်္ကေတတွေအဖြစ်နဲ့ အဓိပ္ပာယ်ဖော် နားလည်သွားတာလား။တကယ်ဆို ဒါဟာ ဆရာတော်ကြီး တရားပြသွားတဲ့ ကဗျာဆိုတာထက် ဆရာတော်ကြီး တရားရသွားတဲ့ကဗျာဆိုတာက ပိုဖြစ်နိုင်မှာပါ။တကယ်တော့ ကြောင်ပန်းဆရာတော်ကြီးရဲ့ တရားတွေဟာဂျာအေးကဗျာကို အထက်မှာ အနက်ဖော်တွေးရသလို အတွေးနယ်ချဲ့စရာ မလိုအောင် တည့်ပြောလေ့ရှိတတ်ပါတယ်။
ဒါကြောင့်လည်း ကြောင်ပန်းဆရာတော်ရဲ့ဆရာ လယ်တီဆရာတော်ဘုရားကြီးက နွားမဝှေ့တရားလို့ မိန့်ခဲ့ဖူးတယ်။မင်းတရားက နွားမဝှေ့တရားကိုး..ကွယ့်။နွားထီးတွေကတော့ဝှေ့ကြတဲ့အခါ မဝှေ့ခင် တစ်ကောင်နဲ့ တစ်ကောင် အော်ဟစ်ဟိန်းဟောက်၊ ခွာပေါက်ပြီးမှဝှေ့ကြတာ။နွားမဆိုတာ ဘာသံမပေး၊ ညာသံမပေးပဲတေ့ဆက် ဒက်ခနဲဝှေ့ပြီးပြေးကြတာ။ မင်းတရားကလည်းနွားမဝှေ့သလိုပဲ။အကျဉ်းနည်းနဲ့ ဒက်ခနဲတေ့လိုက်တော့ လူတွေနားမလည်ဘူးဖြစ်ကုန်တာပေါ့။ဒါပေမယ့် သိပ်ပြိးကျယ်လွန်းတော့လည်း လင်ပန်းထဲ ရေထည့်သောက်သလို ဖြစ်ပါတယ်ကွယ်တဲ့။အဲဒီလို ဆရာတော်က ဂျာအေးလို ကဗျာကို တင်စားအနက်တွေနဲ့ရေးပါ့မလား။သင်္ကေတ တွေ၊နိမိတ်ပုံတွေနဲ့ ကြိုးလိမ်ရှုပ်နေပါ့မလား။တည့်တည့်ဟောတာတောင် တရားနဲ့ဝေးနေကြတဲ့ ခေတ်အခါသမယမှာ ဂျာအေးကဗျာအနက်က လိုရာကိုဆွဲယူလွန်းတယ်လို့ထင်မိတယ်။တရားပေးတယ်ဆိုတာ နာသူနားလည်အောင် ပေးတာမဟုတ်လား။ကဗျာဗေဒတွေနဲ့ ဖြေပြနေလောက်အောင် အသိခက်ဖို့မှ မဟုတ်တာ။အသိခေါက်ခက် အဝင်နက်တွေအတွက် အသိခက်ခက် အဓိပ္ပာယ်အနက်တွေနဲ့ ရေးဖွဲ့ပြပါ့မလား။
ဒါမှမဟုတ်၊အလုံမြို့သူကြီးရဲ့စကားလို “ဟေ့..မောင်ချော၊ကြောင်ပန်းရဲ့ဉာဏ်၊လူသာမန်၊မီရန်ခက်သကွာ “ဆိုတာမျိုးလား။ကျွန်တော့် ပဒေသဉာဏ်လေးမှာတော့အဲဒီ လောကုတ္တရာ အတွေးနက်နက်တွေကို လိုက်လို့မမီပါဘူးလေ။မုချ အနက်လောက်သာကောက်တတ်တော့ မြန်မာ့ဓလေ့တွေကို ဖော်ပြနေတဲ့ ကပေါက်တိ ကပေါက်ချာ ကဗျာလေးလို့ပဲ ကျွန်တော်က ထင်မှတ်နေခဲ့တာ။တင်စားအနက်၊တင်စားစကားတွေကိုဘယ်သိမှာလဲ။အဲဒီလို မသိနားမလည်မိလို့လည်း ကိုလူပျိုထရံပေါက်က ခြေထောက်ကိုဆွဲ တွဲလွဲ ဆိုတာကို တမူးဒေသဘက်မှာ ရှေးတုံးက ကျင့်သုံးခဲ့ကြတဲ့ လူပျိုက အပျိုအိမ်သွားပြီး အပေါက်နှိုက်တဲ့ဓလေ့ ကို ဖော်ကျူးထားတာနေမှာပဲလို့ မကျယ်၊ကျယ်အောင် လင်ပန်းနဲ့ရေထည့်သောက်လိုက်မိတာ။
(၄)
တမူးဆိုတာ ရှေးရှေးတုံးက လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေးခက်ခဲခဲ့တဲ့နေရာ။ဒီတော့ ပြင်ပယဉ်ကျေးမှု တွေဆိုတာ တော်တော်နဲ့ တိုးမဝင်နိုင်ဘူး။ပြင်ပယဉ်ကျေးမှုတွေ လွယ်လွယ်နဲ့ ထိုးဖောက်မဝင်နိုင်ခဲ့လို့လည်း ရှေးဟောင်းဓလေ့တွေဟာ တခြားဒေသတွေထက် ပိုပြီး ရှင်သန်နေခဲ့တယ်။ဘုတလင်အရှေ့ပိုင်းမှာရှိတဲ့ သဖန်းရွာမှာ ဆိုရင်လည်း အဲဒီလိုပါပဲ။နှစ်စဉ်နှစ်တိုင်း အမှောင်ဆုံးညဖြစ်တဲ့ တန်ဆောင်မုန်းလကွယ်ညတွေမှာ အရိပ်ကောင်း အမှောင်အပိုဆုံး ရွာအနီးညောင်ပင်ကြီးတွေအောက်မှာ မုဆိုးမနဲ့တခုလပ်တွေက လူပျိုပေါက် ကလသားတွေကို လူအကြောင်း သင်ပေးကြတယ်။ဒီဓလေ့မျိုးသဖန်းရွာမှာ ရှိခဲ့တယ်ဆိုတာကိုတော့ ဦးဘညိမ်ရဲ့ ကိုယ်တိုင်ရေး အတ္ထုပ္ပတိမှာ တွေ့မိခဲ့တာပါ။
တမူးဒေသရဲ့ အပေါက်နှိုက်ဓလေ့ကတော့ ကိုလိုနီခေတ်နှောင်းပိုင်းတိုင်အောင် ကျင့်သုံးနေကြသေးတယ်ဆိုတာ မြို့အုပ်ကြီးတစ်ဦးရဲ့ မှတ်တမ်းကနေ သိလိုက်ရတယ်။အဲဒီဓလေ့မှာ အပျိုကပန်းပြန်ပေးပြီး လက်ခံလိုက်တဲ့လူပျိုဟာ အပျိုအိပ်တဲ့အခန်းမှာဖောက်ထားတဲ့ အပေါက်ကိုနှိုက်၊အပျိုကို လက်နဲ့စမ်း။စမ်းမိ၊ ဆွဲမိပြီဆိုတာနဲ့ ပြန်ပေးတဲ့ပန်းကိုပြပြီး ရည်းစားစကား ပြောပိုင်ခွင့် ရှိကြတယ်။ဒီနေရာမှာ အပျိုအိပ်ခန်းနဲ့ အစ်မအိပ်ခန်း မလွဲကြဖို့တော့ သေသေချာချာလေ့လာခဲ့ကြရမှာပဲ။အပျိုနဲ့ အစ်မ မမှားဖို့လိုသလို စည်းလွတ်ဝါးလွတ်မဖြစ်ဖို့လည်း စောင့်ထိန်းရမှာပဲ။စည်းတွေ ဘောင်တွေ လွတ်ရင်တော့ ရပ်ရွာဆုံးဖြတ်တဲ့အတိုင်း လျော်ကြေးပေးရမယ်လေ။
ဒါဆို ဒီဓလေ့မှာ ပျော်မွေ့ခဲ့ကြရင်းနဲ့ စည်းဘောင်တွေများလွတ်ထွက်သွားကြလေသလား။ချစ်ခြင်းမေတ္တာရယ်၊ဖိုမ သဘာဝရယ်၊အမှောင်ထုရယ်၊ စိတ်လှုပ်ရှားမှုတွေရယ် မင်းမူနေတဲ့ အပေါက်နှိုက်ခြင်းရသဟာ အဖြူရောင် သိင်္ဂါရ သက်သက်ဖြစ်ချင်လည်းဖြစ်မှာပါပဲ။ကိလေသာချိုနဲ့ တိုးဝှေ့အခတ်ခံလိုက်ရတဲ့ညလည်းဖြစ်နိုင်တာပါပဲ။
ဒါနဲ့တစ်ဆက်တည်း ကျွန်တော်စဉ်းစားနေမိပြန်တယ်။ကိုလူပျိုထရံပေါက်ကခြေထောက်ကိုဆွဲ တွဲလွဲဆိုတာ ဒီဓလေ့ကို ဖော်ကျူးထားတာကော မဖြစ်နိုင်ဘူးလား။အများက ထင်မြင်ယူဆကြသလို သံသရာဝဲဩဃထဲက ကယ်တင်မယ်ဆိုရင်လည်း အဲဒါဟာ တင်စားအနက်ဖြစ်ပြီး အပေါက်နှိုက်ဓလေ့က မုချအနက် မဖြစ်နိုင်ပေဘူးလား။ကျွန်တော်ကတော့ ဂျာအေးကဗျာကို လင်ပန်းထဲ ရေထည့်သောက်မိတယ်။
