သူတို႔ဆိုတာ ကိုေ႐ႊထူး(ျပည္)၊ စိုးေသာ္တာ(ျပည္) ႏွင့္သရဝဏ္(ျပည္)တို႔ သံုးဦးျဖစ္ပါသည္။
သံုးဦးစလံုး ႏိုင္ငံေက်ာ္ကာတြန္းဆရာ စာေရးဆရာမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္႐ွင္းျပစရာ လိုမည္မထင္ပါ။ ယခုရက္ပိုင္းအတြင္း ထိုဆရာသံုးဦး ျပည္ျမိဳ႔သို႔ျပန္ခဲ့ၾကျပီး Barcamp(Pyay) အခမ္းအနားသို႔ တက္ေရာက္ခဲ့ေၾကာင္း သူတို႔၏လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာမွတဆင့္ သိခြင့္ရေနပါသည္။ အမွန္ေတာ့ Barcampဆိုသည္မွာ အစဥ္အလာအခမ္းအနားပံုစံမ်ိဳးမွခြဲထြက္လာေသာ လူငယ္ထုပညာရပ္ေဆြးေႏြးဖလွယ္ေသာပြဲ ဟုဆိုႏိုင္ပါ၏။ ျပည္ျမိဳ႔တြင္ယခုႏွစ္ Barcamp ပြဲအပါအဝင္ ေလးႀကိမ္က်င္းပ ခဲ့ျပီးျဖစ္သည္။ ယခင္သံုးႀကိမ္က်င္းပသည့္ပြဲသည္ ယခုႏွစ္လို နာမည္ေက်ာ္အႏုပညာ႐ွင္မ်ား တက္ေရာက္ေဆြးေႏြးခဲ့ျခင္း မ႐ိွဘူးပါ။ သို႔ေသာ္ သူအတိုင္းအတာႏွင့္သူ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါသည္။ ယခုႏွစ္ကဲသို႔ ရပ္ေဝးေရာက္ ျပည္သားအႏုပညာ႐ွင္မ်ား ပူးေပါင္းအားျဖည့္လိုက္ျခင္းျဖင့္ အခ်ိဳေပၚသကာေလာင္း လိုက္သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ယူဆပါသည္။ ပြဲပိုလွသြားသည္ ဆိုရမည္ပင္။
သို႔ပင္သို႔ျငားမူလBarcamp ၏အႏွစ္သာရက ိုထိခိုက္သည္ဟုကြ်န္ေတာ္မယူဆပါ။ Barcampဆိုသည္သင္ခန္းစာပို႔ခ်ျပီး သင္ၾကားမႈပံုစံမဟုတ္မူပဲ မိမိႏွစ္သက္ရာအေၾကာင္းအရာ၊ မိမိေဆြးေႏြးလိုသည့္အေၾကာင္းအရာ ကိုလြတ္လပ္ပြင့္လင္းစြာ ေဆြးေႏြးခြင့္ေပးထားပါသည္။
ထိုဆရာသံုးဦးသည္ ရန္ကုန္ျမိဳ႔တြင္အေျခခ်ေနထိုင္ျပီး စာေပနယ္တြင္က်င္လည္ေနရသူမ်ားျဖစ္ရာ သူတို႔အတြက္ အခ်ိန္ပို အင္မတန္ဆင္းရဲမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိဇာတိရပ္႐ြာအေရးႏွင္ ့ပတ္သက္လာေသာအခါ အခ်ိန္ဆင္းရဲမႈကို လစ္လွ်ဴ႐ႈခဲ့ျပီး တက္ႂကြစြာ ပါဝင္ခဲ့ၾကသျဖင့္ သာဓုအႀကိမ္ႀကိမ္ေခၚရပါ၏။
အမွန္ကိုျပန္ေျပာရလွ်င္ ထိုေဆြးေႏြးပြဲပဌမဆံုး ျပဳလုပ္သည့္ႏွစ္က ကြ်န္ေတာ္တက္ေရာက္ရန္ အစီအစဥ္႐ိွခဲ့ဘူးပါ၏။ Organizing Committee မ ွတာဝန္ခံလူငယ္ကို တယ္လီဖူန္းႏွင့္ဆက္သြယ္ျပီး မိမိတက္ေရာက္ေဆြးေႏြးလိုေၾကာင္းပင္ စာရင္းတို႔ခဲ့ပါ၏။
ဦးဆံုးျပဳလုပ္သည့္ပြဲမို႔ သူတို႔စိတ္လႈပ္႐ွားမႈ႐ိွေနသည္ကိုလည္း တယ္လီဖုန္းထဲကလူငယ္၏အသံကို နားေထာင္ျပီး မိမိခန္႔မွန္းမိလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း လႈိက္လွဲစြာႀကိဳဆိုလွ်က္ ေနေရး၊စားေရးအစီအစဥ္မ်ားကအစ အေသးစိတ္႐ွင္းျပပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္အမွတ္အသားမမွားခဲ့ဘူးဆိုလွ်င္ နယ္မွတက္ေရာက္သူမ်ားအတြက္ ခရီးစရိတ္တစိတ္တေဒသကိ ုျပန္ထုတ္ေပးမည္ဟုေၾကညာခဲ့သည္ ထင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ျပည္သားျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ဘာမွမလိုအပ္ေၾကာင္း ျပန္႐ွင္းျပခဲ့ပါသည္။ ထိုလူငယ္ကပင္ မိမိေဆြးေႏြးမည့္ေခါင္းစဥ္ကို သိလို႔ရမလားဟု ေမးလာပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ျပည္ကိုျပန္ခ်င္သည္မွာ ယခုလိုပြဲမ်ိဳးကိုတက္ခြင့္သာလွ်င္ အသက္ေျခာက္ဆယ္နားကပ္ေနေသာ သက္ႀကီးပိုင္းကြန္ပ်ဴတာနည္းပညာႏွင့္အလွမ္းေဝးေနသူမ်ားကို အင္တာနက္၏အသံုးဝင္ပံုႏွင့္ အသံုးခ်ႏိုင္မည့္အခြင့္အလမ္းမ်ား အေၾကာင္းေဆြးေႏြးလိုရင္းျဖစ္ပါသည္။ တနည္းအားျဖင့္ သက္ႀကီးကြန္ပ်ဴတာမတတ္သူပေပ်ာက္ေရး ေဆြးေႏြးလိုရင္းျဖစ္ပါသည္။
ဒါျဖင့္ ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးမည့္ ကြ်န္ေတာ္က ကြန္ပ်ဴတာဘယ္ေလာက္တတ္ေနျပီလဲ ။ထိုအခ်က္သည္ ကြ်န္ေတာ္ အေဆြးေႏြးခ်င္ဆံုးပင္။ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းပင္မတက္ဘူးေသာ မိမိကိုယ္ေတြ႔ႏွင္ ႏႈိင္းယွဥ္ျပီး သိလိုေသာအခ်က္အလက္ကို ကြန္ပ်ဴတာ(သို႔)မိုဘိုင္းဖုန္းျဖင့္ ဘယ္လို႐ွာေဖြရမည္ကို ေဆြးေႏြးအားေပးသြားရန္ ရည္႐ြယ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ပြဲနီးကပ္ခ်ိန္တြင္ ကိုယ္ေရးကိစၥတစ္ခု ႐ုတ္တရက္ေပၚလာသျဖင့္ မသြားလိုက္ရေတာ့ပါ။ မိမိဇာတိရပ္႐ြာအေရးကို ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္ပါဝင္လိုေသာ္လည္း မေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာလိုရင္းျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေဆြးေႏြးမည့္ Subject သည္ပညာတတ္လူငယ္မ်ား စိတ္မဝင္စားႏိုင္ေသာ္ျငား အိုင္တီနည္းပညာႏွင္ ့နီးစပ္မႈမ႐ိွေသာ လူလတ္ႏွင့္လူႀကီးပိုင္းကို target လုပ္ပါသည္။မိမိစိတ္ကူးမ်ားက အေကာင္အထည္ မေပၚလာေသာ္ျငားလည္း နည္းပညာတို႔ကျဖင့္ ရပ္တန္႔မေနပါ။ အဖိုးႀကီးေတြကအိုင္တီကိုေဝ;ေဝးေ႐ွာင္ေနေသာ္ျငား နည္းပညာတို႔က သူတို႔ထံအတင္းတိုးေခြ႔ ဝင္လာေနပါျပီ။ ဆိုခဲ့သည့္အခ်ိန္ကထက္ ယေန႔အင္တာနက္(အထူးသျဖင့္မိုဘိုင္း)ႏွင့္application မ်ားကသံုးစြဲရ အလြန္လြယ္လို႔လာေနပါျပီ။ Barcamp ဟူသည္ဆယ္ေက်ာ္သက္ တို႔အတြက္သာမဟုတ္၊ ဦးဦးတို႔ ေဒၚေဒၚတို႔ ဖိုးဖိုးဖြားဖြားတို႔အတြက္လည္း အက်ိဳးမ်ားႏိုင္ေၾကာင္း ထပ္ႀကိဳးစားၾကည့္ပါဦးမည္။
ဆိုခဲ့သလိုပင္၊ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဆာေသာ္ဒိုးတို႔ ကိုေ႐ႊထူးတို႔ သရဝဏ္တို႔လို နာမည္ေက်ာ္လည္းမဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ကိုယ့္ျမိဳ႔ကိုယ္႔႐ြာအေရးကိုေတာ့ျဖင့္ ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္ ထမ္းပိုးခ်င္သည့္ စိတ္ကမေလွ်ာ့ပါ။ ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္ေသးေသာ၊ ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္ေသာတာဝန္ကို ဦးထမ္းပဲ့ထမ္း တမ္းခဲ့ၾကကုန္ေသာ ညီငယ္သံုးဦးကို ေလးစားဂုဏ္ယူေၾကာင္းေျပာလိုရင္းျဖင့္Barcamp Pyay 2015 ကိုဂုဏ္ျပဳလိုက္ပါ၏။
