Sunday, July 5, 2015

မိတ္ေဆြေဟာင္းတစ္ဦး

မေန႔ကေသျပီလို႔ကုိယ္ထင္ထားခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္တစ္ေယာက္နဲ႕ ျပန္လည္ဆံုစည္းခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကိုယ့္စိတ္သညာထဲမွာ သူေသခဲ့ျပီလို႔မွတ္ထားခဲ့တာ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ျပီပဲ။ အခုသူ႕အသက္က (၈၆)ႏွစ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္အမွတ္လြဲခဲ့တာလည္း နည္းနည္းယုတåိ႐ိွေနသလို။
ေနာက္ျပန္ျပီးစဥ္းစားတယ္။ ကိုယ္တို႔ေဆး႐ံုေပၚေရာက္ခဲ့တဲ့ ကာလအပိုင္းအျခားက ပုဂၢိဳလ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေလာကႀကီးကိုႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြါ သြားၾကျပီေလ။ ႐ိုး႐ိုးထိခိုက္ဒါဏ္ရာရသူေတြကို ထည့္မတြက္ပဲ ကိုယ္လိုေျခေထာက္စြန္႔ခဲ့သူေတြခ်ည္း ေရတြက္ၾကည့္မယ္။ အင္း..ကိုေသာင္းျမင့္(ဒူးေအာက္တစ္ဖက္)ကိုလွတင္(ဒူးေအာက္)ကိုဥာဏ္တင္(ဒူးေအာက္)ကိုေမာင္ေဇာ္(ဒူးေအာက္ႏွစ္ဖက္)ေက်ာ္ျမင့္(ပဲခူး)(ဒူးေအာက္)ကိုေအာင္ခန္႔(ဒူးထက္)ကိုသိန္းေဆြျမင့္(ဒူးထက္)ဗိုလ္ႀကီးဝင္းေဖ(ဒူးေအာက္)ဗိုလ္မွဴးစိန္မင္း(ဒူးထက္)ဗိုလ္ႀကီးကိုကို(ဒူးေအာက္)...
အခုကိုယ္ေျပာတဲ့ ဗိုလ္မွဴးဘရစ္(ဂ်္)႐ိုင္းက အသက္(၈၆)ႏွစ္ဆိုေတာ့ ေသတဲ့စာရင္းထဲ မွားသြင္းမိတာ သိတ္ေတာ့မလြန္။ ဒါေတာင္အခုလက္တန္း ႐ြတ္သြားတာ ကိုယ္အဂၤါစြန္႔ခဲ့ရသူစာရင္း သက္သက္႐ိွေသး။ ေ႐ွ႕မွာရာထူးတပ္ေခၚထားတဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ အသက္အ႐ြယ္အရ ကိုယ္တို႔နဲ႔ေတာ္ေတာ္အဟတ္ကြာ သူေတြမို႕ျဖစ္တယ္။
မွဴး႐ိုင္း ေဆး႐ံုေပၚေရာက္လာတာ ၁၉၇၆ခုႏွစ္၊ ေ႐ႊက်င္ေက်ာက္ႀကီးဖက္က မိုင္းထိလာတာ။ စေရာက္ကတည္းကေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ။ ကိုယ့္လို က်န္တဲ့ေျခတစ္ဖက္ကလည္း အ႐ိုးသြင္သြင္က်ိဳးလို႕ေပါင္ရင္းထိ ေက်ာက္ပတ္တီးစည္းထားရတယ္။ သူ႔လက္သံုးစကားေလး အမွတ္ရမိေသးတယ္။
“တို႔ကဆပ္ကပ္ထဲကမီးကစားတဲ့သူေတြလိုပဲကြ၊အခန္႔မသင့္တဲ့တေန႔ေတာ့မီးအဟတ္ခံရတာပဲေပါ့”
ေဆး႐ံုနဲ႔တပ္ရင္းကနီးေတာ ့မိသားစုလိုက္ေဆး႐ံုလာၾကည့္ ေစာင့္ေ႐ွာက္ၾကတယ္။ စတီရီယိုကက္ဆက္တစ္လံုးလည္းပါေတာ့ သီခ်င္းေတြမနားတမ္းဖြင့္ေနတာပဲ။ သီခ်င္းဖြင့္တယ္ဆိုလို႔ ေခတ္ေပၚသီခ်င္းလံုးဝ နားမယဥ္သူျဖစ္တယ္။ ကိုယ္ကတံခြန္ဂ်ာနယ္ထဲ ေၾကာ္ျငာသမွ်စီးရီးေခြေတြကို ဝယ္ခိုင္းသမွ် အကုန္ဝယ္ျပီး မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ကိုဖြင့္ေတာ့တာ။ ေခတ္မီမီေနတတ္တယ္ဆိုရမလားပဲ။ ကိုယ္နဲ႔ကအသက္အစိတ္ေက်ာ္ေလာက္ကြာေပမယ့္ကိုယ့္ကို“အငယ္ဆံုးညီေလး”လို႔ပဲေခၚတယ္။ တခါတေလလည္း မဟာမိတ္”လို႔ေခၚခ်င္ေခၚတယ္။ဘိုဆန္ဆန္“ကြန္းမရိတ္”လို႔ေခၚတဲ့အခါလည္းေခၚရဲ့။ေသခ်ာတာကေတာ့အ႐ြယ္မတူသူသံုးဦးျဖစ္တဲ့သူရယ္၊ကိုယ္ရယ္၊ ဗိုလ္ႀကီးေမာင္ေဇာ္ရယ္ဟာ အရာ႐ိွကုသေဆာင္ရဲ့သက္တမ္းၾကာ အမာခံမ်ားျဖစ္ၾကေလေတာ့ ညီရင္းအကိုေတြလို ေပါင္းသင္းဆက္ဆံျဖစ္ၾကျခင္းပဲ။
ျမန္မာစကားအားနည္းတာေလးလည္း တမ်ိဳးခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ တခါက႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို ကိုေမာင္ေဇာ္နဲ႔ကိုယ့္ကို ျပန္ေျပာျပတယ္။
“ေကာင္ေလးကေကာင္မေလးကို၁၅ဝဝအခ်စ္နဲ႔ခ်စ္တယ္ဗ်ာ။ဒါေပမဲ့ေကာင္မေလးကသူ႔ကို..ေျခာက္ရာခုႏွစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ဗ်ာ..ဟို..နံပါတ္ေတာ့က်ေနာ္မမွတ္မိဘူး..”
“၅၂၈လုပ္ပါဗိုလ္မွဴးရယ္”ေခါင္းကုတ္စဥ္းစားေနေသာသူ႔ကို ကိုေမာင္ေဇာ္ကစကားေထာက္ေပးရတယ္။
သူျမစ္ဝကြ်န္းေပၚတပ္မွာေနတံုးကေမာ္တင္စြန္းဖက္မွာတာဝန္က်တံုးကရဟႏၲåာျမင္ခဲ့ရတာကိုျပန္ေျပာျပပံုက
“ေမာ္တင္စြန္းမွာ out post ယူတံုးကဗ်ာ..ေကာင္းကင္မွာ ဘုန္းႀကီးေတြမတ္တပ္ရပ္ ပ်ံေနတာေတြ႔ဘူးတယ္။ တခါလည္းမဟုတ္ဘူး၊ ခဏခဏေတြ႔တာ၊ဆြမ္းခံႂကြတာလည္း မဟုတ္ဘူး”
“အဲဒါရဟႏၲåာဈာန္ပ်ံတယ္ေခၚတယ္ဗိုလ္မွဴးရဲ့”
သူနားလည္ေအာင္ေျပာျပရတယ္။

႐ွည္လ်ားတဲ့က်ေနာ္တို႔ရဲ့ေဆး႐ံုေန႔မ်ားမွာ သက္ႀကီးစကားသက္ငယ္ၾကားဆိုသလို သူ႔အေတြ႔အၾကံဳေတြကလည္း မ်ားမွမ်ားပဲ။ ဂမၻီရဆန္တဲ့ေနာက္ထပ္အေတြ႔အၾကံဳတစ္ခုက သူမင္းဘူးေစတုတၳရာဖက္မွာေတြ႔ခဲ့ဘူးတဲ့ တန္ခိုး႐ွင္တေယာက္အေၾကာင္းပဲ။ ပရိတ္သတ္အေတာ္မ်ားမ်ားစုေဝးေနခ်ိန္ အဲ့ဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ အေဆာက္အဦးနံရံကိုျဖတ္ျပီးထြက္လာတာ သူကိုယ္တိုင္ျမင္ခဲ့ရဘူးသတဲ့။ ႐ုပ္႐ွင္ထဲက special effect  အတိုင္းပဲတဲ့ဗ်ာ။
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ဗိုလ္မွဴးဟာ က်ေနာ့္လိုပဲေျခတုတစ္ဖက္၊ က်န္တဲ့ေျခေထာက္ကေျခအားျပဳကိရိယာတတ္ျပီးမွ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ပါတယ္။ႏွစ္ႀကီးသမားသံုးေယာက္အနက္ အရင္ဆံုးေျခတုတပ္ျပီး ေဆး႐ံုဆင္းတာက်ေနာ္ပါ။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ေနာက္မွဒါဏ္ရာရတာဆိုေတာ့ အရင္ေရာက္တဲ့သူ အရင္ဆင္းတဲ့သေဘာပါပဲ။က်ေနာ့္ေဆး႐ံုသက္တမ္းက သံုးႏွစ္ျပည့္ဖို႔(၂)လပဲ လိုပါေတာ့တယ္။
ဗိုလ္မွဴး႐ိုင္းတစ္ေယာက္ ေဆး႐ံုဆင္းျပီး ကုန္းလမ္းပို႔ေဆာင္ေရး(မန္း)ကို ေျပာင္းေ႐ႊ႕သြားေၾကာင္းပဲ သိခဲ့ရျပီးအျပင္မွာ တစ္ခါမွျပန္မဆံုေတာ့ပါဘူး။မေန႔က ပင္စင္ထုတ္ျပီးအျပန္ သူငယ္ခ်င္းေစာႏု(Saw Aung)မန္းကဖုန္းဆက္ပါတယ္။သူကပုသိမ္ႀကီးကတပ္ရင္းမွာ တပ္ရင္းမွဴး၊ခုအျငိမ္းစား။ဗိုလ္မွဴး႐ိုင္းကိုသိလား ဆိုေတာ့အံ့ဩရတယ္။ကိုယ္ထင္တာက ေစာေစာကေျပာသလို ေသျပီပဲထင္တာ။ေစာႏုက ဗိုလ္မွဴးနဲ႔ဖုန္းေျပာခိုင္းတယ္။ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဘာကစေမးရေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ဝမ္းသာေနၾကတယ္။အသက္(၈၆)ႏွစ္အဖိုးအိုတစ္ေယာက္က အၾကားအာ႐ံု ခ်ိဳ႔ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့။သူ႔မိသားစု၊ကိုယ့္မိသားစုအေၾကာင္း ေရာက္ျပန္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။သားသမီးမ်ားတဲ့ဗိုလ္မွဴး၊တခ်ိဳ႔သမီးေတြ ကိုယ့္ထက္ေတာင္ အသက္ႀကီးေသး။သားေတြကလည္း မ်ားမွမ်ား။သူေျပာေတာ ့သားေတြအားလံုးေသျပီဗ်ာ တဲ့။တေလးေတြက ဟိုကတည္းက နည္းနည္းဆိုးတယ္။အခုသမီးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ပုသိမ္ႀကီးမွာေနတယ္တဲ့။ ဗိုလ္မွဴးကေတာ္အေၾကာင္းေမးေတာ့ က်ေနာ္ပိုျပီး စိတ္ထိခိုက္ရတယ္။အိပ္ရာထဲလဲေနတာ(၃၅)ႏွစ္႐ိွျပီတဲ့။အိပ္ရာပူနာ( Bed sore)မျဖစ္လို႔ ေတာ္ေသးဆိုရမယ္။ေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္ ဗိုလ္မွဴးရယ္၊လာျဖစ္ေအာင္လာခဲ့မယ္ လို႔လည္းေျပာလိုက္တယ္။
ဒီမနက္သူငယ္ခ်င္းေစာႏုကဗိုလ္မွဴးဓါတ္ပံုေတြ Tag ေပးလိုက္လို႔ၾကည့္ျဖစ္တယ္။မေတြ႕တာ(၃၇)ႏွစ္႐ိွေပမဲ့ ဗိုလ္မွဴးမ်က္ႏွာက ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ေဆး႐ံုေပၚမွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့အတိုင္း မေျပာင္းမလဲ။ ေလာကဓံရဲ့အထုအေထာင္းကို ၾကံ့ၾကံ့ခန္႔ေနႏိုင္တဲ့ သူ႔စိတ္ဓါတ္ကို ေလးစားဦးၫႊတ္မိတယ္။
လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္အိုရမယ္..နာရဦးမယ္..ျပီးရင္ေသၾကရဦးမွာပါပဲ။
ဇာတိ၊ဇရာ၊ဗ်ာဓိ၊မရဏဆိုေသာ္လည္းမအိုခင္နာခ်င္နာၾကရ၊မနာခင္ေသခ်င္ေသၾကရေပမွာပဲ။ဆရာေမာင္သာရရဲ႕ဝတၳၾတစ္ပုဒ္” လွခ်င္သမွ်လွခဲ့ၾကစမ္း” ဆိုေမြးၿပီးၿပီးခ်င္းေသဆံုးရတဲ့လူသားတေယာက္အေၾကာင္းေရးထားတာတရားရဖို႔ေကာင္း။
အသက္႐ွင္ေနသမွ်ေတာ့ေလာကဓံရဲ႕အထုအေထာင္း၊အ႐ိုက္အပုတ္ကို(ဗိုလ္မွဴးလို)ၾက႕ံၾကံ့ခံႏိုင္ဖို႔လိုပါတယ္။
အေရးႀကီးဆံုးကအသက္႐ွင္ေနသ၍ေလာကဓံကိုအ႐ႉံးမေပး၊လက္နက္မခ်ဖို႔ပဲမဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ။





No comments:

Post a Comment