ခံစားခ်က္က တကယ့္အေဟာင္းႀကီးပါ။
ၾကာလွေပါ့။ ဒါေပမယ့္ရင္ထဲမွာ တဆစ္ဆစ္နဲ႔စူးနစ္ ေနတဲ့ဆူး
တေခ်ာင္းလိုပဲ။
လူတိုင္းနီးနီးၾကည့္ဘူးၾကတဲ့ “ေႏွာင္းတေျမ့ေျမ့” ဆိုတဲ့ဇာတ္လမ္းေလးအေၾကာင္း။
အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွာ စာေရးဆရာျမတ္ထန္ရဲ့ ပဌမဦးဆံုးလံုးခ်င္းဝတၳဳကို ဖတ္ရတယ္။ျမ တ္ထန္ဆိုတာဘယ္သူမွန္းမသိတဲ့ ကေလာင္သစ္တစ္ဦးလို႔ ထင္လိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ကေလာင္သစ္ ေတာ့အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ္ ့ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဟာင္းတစ္ေယာက္ဆိုတာ ဝတၳဳဖတ္ျပီးမွသိလိုက္ရ။
စစ္သားေဟာင္းႀကီးဆိုေတာ့လည္း သူ႔ရဲ့ဦးဆံုးစာအုပ္က စစ္အေျခခံဇာတ္လမ္းပဲျဖစ္မွာေပါ့။ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္တပ္မေတာ္အရာ႐ွိႏွစ္ဦးရဲ့ သံုးပြင့္ဆိုင္အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ စာအုပ္ဆံုးသြားေတာ ့ရင္ထဲမွာအလြမ္းေဝဒနာေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ဝတၳဳရဲ့ေခါင္းစည္းေလးကို ဆရာျမတ္ထန္က ဇာတ္သိမ္းမွေဖၚလိုက္တယ္။
ညအိပ္ယာဝင္စစ္ခရာသံေလးက ေအးေအးျငိမ့္ျငိမ့္ ေလးေလးတြဲ႔တြဲ႔။ အဲဒီစစ္ခရာသံေလးဟာ ဆြတ္ပ်ံ႔လြမ္းေမာဖြယ္သီၾကဴးေနပံုနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းလိုက္တယ္။ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားကိုယ္က အဲ့ဒီခရာသံနားမေထာင္ဘူးေပမယ့္ ဝတၳဳထဲကဇာတ္ေကာင္ ဗိုလ္မွဴးသက္မြန္နဲ႔ခင္ေလးတို႔ရဲ့ ေၾကကြဲဖြယ္ဇာတ္လမ္းေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းခဲ့ရတယ္။
ေ႐ွ႔တန္းမွာဒါဏ္ရာရျပီး ေဆး႐ံုေရာက္ေတာ့ အပါတ္စဥ္ဗုဒၶဟူးနဲ႔စေနေန႔ေတြေရာက္တိုင္း ေဆး႐ံုမွာ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ တေန႔..ဒါ႐ိုက္တာေမာင္ဝဏၰရဲ့ “ေႏွာင္းတေျမ့ေျမ့” ကိုအမွတ္မထင္ၾကည့္ရတယ္။ ေက်ာင္းသားဘဝကဖတ္ဘူးတဲ့ဝတၳဳေကာင္းတစ္ပုဒ္ ဆိုတာသိထားတဲ့ကိုယ္က ႐ုပ္႐ွင္ေျပာင္း႐ိွက္ရင္ ဘယ္လိုမွေကာင္းႏိုင္မယ္ မထင္ဘူးဆိုတဲ့စိတ္ထားျပီး ၾကည့္ျဖစ္တယ္။
ကိုယ္..အထင္နဲ႔အျမင္လံုးဝမွားသြားေၾကာင္း ဝန္ခံလိုက္ရေပါ့။ သာမန္သံုးပြင့္ဆိုင္အခ်စ္ဇာတ္လမ္း ႐ိုး႐ိုးစင္းစင္းႀကီးကို စလယ္ဆံုးမျငီးေငြ႕ရေအာင္ ဆရာေမာင္ဝဏၰက အေသးစိတ္ခ်ယ္မႈန္းျပထားတယ္။ အေသးစိတ္ဆိုလိုက္လို႔ သာမန္႐ုပ္႐ွင္ပရိတ္သတ္တစ္ဦးအတြက္ မ်က္ခံုးပင့္ေမးစရာ႐ိွေကာင္း႐ိွေနႏိုင္ပါတယ္။
က်ေနာ္က႐ုပ္႐ွင္ေဝဖန္ေရးဆရာမဟုတ္လို႕တစ္ခုခ်င္းဘာေကာင္းတယ္၊ဘယ္လိုေကာင္းတယ္၊ ဆင္းန္ေတြကဘယ္လို၊အ႐ုပ္ေတြ၊ အသံေတြကဘယ္လိုဆိုတာ ေျပာႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။
က်ေနာ္ေျပာမွာကဒီ႐ုပ္႐ွင္မွာမူရင္းစာေရးဆရာေပးခ်င္တဲ့ Theme ကိုဒါ႐ိုက္တာေမာင္ဝဏၰက အမိအရဘယ္လို႐ိုက္ျပျပီး ပရိတ္သတ္ဆီပို႔ေပးလိုက္သလဲ ဆိုတာေလးပါ။
ဒီေနရာမွာဝတၳဳကို႐ုပ္႐ွင္ေျပာင္းတိုင္း ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ႐ိွတဲ့ Theme ေပ်ာက္မသြားေအာင္ဒါ႐ိုက္တာပညာနဲ႔ ကြ်မ္းက်င္စြာကိုင္တြယ္ပံုေလးကို ၾကားျဖတ္ေျပာျပပါရေစ။ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ဘူးသူအမ်ားစုကေတာ ့ဗိုလ္စိုးႏိုင္က်ဆံုးျပီး ဗိုလ္မွဴးသက္မြန္နဲ႔မခင္ေလးတို႔ ညားၾကေလသတည္း လို႔ပဲသိၾကပါတယ္။
မူရင္းဝတၳဳထဲမွာဆရာျမတ္ထန္က ေဆးတပ္ဗိုလ္မွဴးသက္မြန္ တိုက္ပြဲက်သြားတဲ့အတြက္ မခင္ေလးက စစ္ကိုင္း
ေခ်ာင္မွာ သက္ဆံုးတိုင္ သီလရင္ဘဝနဲ႔ အ႐ိုးထုတ္။ဗိုလ္စိုးႏိုင္အိမ္ေထာင္က်ျပီး သားေလးေမြးလာေတာ့ သူ႔သားေလးကို“သက္မြန္”လို႔နာမည္ေပးပါတယ္။
ဝတၳဳထဲမွာသက္မြန္ေသေပမယ့္ ႐ုပ္႐ွင္ေျပာင္းတဲ့အခါမေတာ့ စိုးႏိုင္ကိုေသေပးလိုက္ပါတယ္။ ေသပံုကေတာ့ မူရင္းအတိုင္းအသက္နဲ႔လဲျပီး ကာကြယ္ရင္းေသတာပါပဲ။ အမွန္ဝန္ခံရရင္ ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္သိမ္းေလးက က်ေနာ့္ရင္ကိုပိုျပီး႐ိုက္ခတ္ ေစပါတယ္။ စစ္အခမ္းအနားနဲ႔ဗိုလ္စိုးႏိုင္ကိုသျဂိဳဟ္တဲ့ျပကြက္မွာ ေနာက္ ေၾကာင္း
ျပန္အေႏွး႐ိုက္ခ်က္ေတြနဲ႔ တိုက္ပြဲျဖစ္စဥ္၊ အသက္ေပးကာကြယ္ပံု႐ိုက္ခ်က္ေတြဟာ ပရိတ္သတ္ကိုရင္နင့္ေစခဲ့တယ္။ ဒါ
႐ိုက္တာရဲ့ပညာစြမ္းကို အဲဒီဇာတ္သိမ္းမွာ ျမင္ခဲ့ရတယ္။ ဝတၳဳထဲမွာလံုးဝမပါတဲ့ စစ္အခမ္းအနားနဲ႔သျဂိဳဟ္တဲ့ျပကြက္မွာပဲ မူရင္းစာေရးသူလိုခ်င္တဲ့Theme ကိုအမိအရ ဆုတ္ဖမ္းျပလိုက္တယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ က်ဆံုးသြားတဲ့စစ္သည္ကို ေနာက္ဆံုးဂုဏ္ျပဳတဲ့ စစ္ခရာသံပါပဲ။ တပ္ထဲမွာေတာ့ Linedown Bugle လို႔ေခၚပါတယ္။ ညကိုးနာရီအိပ္ယာဝင္ခ်ိန္မွာ မႈတ္တဲ့ခရာသံပါ။ ေဆြးေျမ့ေလးတြဲ႔တဲ့ အဲဒိခရာသံနဲ႔ က်ဆံုးသူကိုေနာက္ဆံုးအေလးျပဳ ႏႈတ္ဆက္တာကို အေသးစိတ္႐ိုက္ကူးျပသြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာျမတ္ထန္ေျပာခ်င္တဲ့“ေႏွာင္းတေျမ့ေျမ့”ဆိုတာ အဲဒီခရာသံပါပဲ။ က်ဆံုးသြားျပီျဖစ္ေသာ ဗိုလ္စိုးႏိုင္ကို ေသနတ္ေျမစိုက္ အေလးျပဳေနခ်ိန္မွာ“ေႏွာင္းတေျမ့ေျမ့”စစ္ခရာသံေလးပါပဲ။ ေမာင္ဝဏၰရဲ့ဒါ႐ိုက္တာပညာကို တေလးတစား အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ရတယ္။
*************** *************** ****************
ေဖေဖၚဝါရီတစ္လလံုး ကြ်န္ေတာ္လူသူကင္းေဝးရာ ေရာက္ေနသည္။ တစ္ေယာက္တည္း တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္။ ျပင္ပေလာကႀကီးႏွင့္လံုးဝအဆက္ျပတ္။ ေရတံခြန္ေတာင္ေျခသည္ ေအးေအးစိမ့္စိမ့္။ ေတာင္ရိပ္မိုးေနသျဖင္ ့နံနက္ခင္းေနေရာင္သည္ ေနာက္က်စြာေရာက္၏။ ေဆာင္းမကုန္ေသာ အညာမွာ အေႏြးထည္ထူထူေၾကာင့္ ေနသာယံုမွ်သာ။
တေပါင္းလဆန္း(၃)ရက္ည။
လႈိင္ဂူေစတီတြင္း၌ ဝိပႆနာကိုစူးစုိက္စြာအားထုတ္လွ်က္ ျငိမ္သက္စြာ။ ႐ုတ္တရက္ တေဝါေဝါျမည္သံမ်ားၾကားမိသည္။ လႈိင္းေတြကမ္းေျခေက်ာက္ေဆာင္ကို တိုက္ခတ္သလိုလိ ုဆူညံျမည္ဟီး။ စိတ္အာ႐ံုကိ ုျပန္လည္စုစည္းလိုက္သည္။ အသံေတြက နားဆီသို႔တိုးတိုက္ဆဲ။ လႈိင္းေအာ္သံေတြ တေသာေသာ။ သတိကိုႏွာဝဆီသို ႔ျပန္ကပ္ထားလိုက္။ ဝင္ေလတိုးတိုး ႏွာသီးဖ်ားေႏြးသြားယံု ၊ထြက္ေလေႏြးေႏြး ႏွာသီးစပ္မွတိုးထြက္သြား။
လႈိင္းသံတို႔ဆူညံက်ယ္ေလာင္။
ဒါမွမဟုတ္အျပင္မွာ မိုးသည္းသည္း႐ြာေနလား။ အသံတို႔ ပိုမိုက်ယ္ေလာင္ေအာ္ဟစ္။ ဝင္ေလထြက္ေလမွာ စိတ္ကိုမနည္းျပန္စုစည္းေနရ၏။ ခက္ခဲစြ။
ဆယ္သံုးရက္ေျမာက္ယေန႔ညကိုခက္ခဲစြာျဖတ္သန္းရျပီ။
ဘုရားကိုဦးသံုးႀကိမ္ခ်ကန္ေတာ့ျပီး ေစတီတြင္းမွဆင္းလာခဲ့သည္။ တေသာေသာတိုက္ေနေသာ ေတာင္ေလသည္ ကြ်န္း႐ြက္ေတြကို ဟိုမွသည္မွသယ္ေဆာင္ျပီး ေျမျပင္အႏွံ႔ေျပးလႊားေနသည္။ ေျမႀကီးႏွင့္ကြ်န္း႐ြက္တို႔ပြတ္တိုက္သံကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ျမင္ရျပီ။ လေရာင္ထိုးက်ေနေသာ္ျငား လမင္းကိုမျမင္ရ။
ကိုးနာရီမထိုးေသး၊ အိပ္ေဆာင္သို႔မျပန္လို၍ ေစတီေ႐ွ႕ ခံုတန္းေပၚထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေတာင္ေျခဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဆီက ေမ်ာက္ေတြအဆက္မျပတ္ အူေနသည္။ ေႂကြ႐ြက္တို႔က ေသာေသာလႈပ္လွ်က ္ေလေဆာင္ရာေမ်ာေနဆဲ။ နားထဲသို႔အသံတစ္ခုဝင္လာေနသည္။
ေဖေဖၚဝါရီ(၂ဝ)ရက္။
ခရာသံ။
စစ္ခရာသံ၊ တိတ္ဆိတ္ေသာညမွာ အေဝးဆီကခရာသံကိ ုၾကားေနရသည္။ ဟိုးရက္ေတြကတ႐ုတ္ႏွစ္သစ္ကူးမွာၾကားခဲ့ရဘူးေသာ ဆူညံသည့္မီး႐ႈးမီးပန္းေဖါက္သည့္အသံ ေတြႏွင့္လံုးဝမတူ။ တိုးတိုးျငင္ျငင္၊ႏူးႏူးညံ့ညံ့။
ျပီးေတာ့ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့။
Linedown bugle သံပါလား။
မ်က္ေစ့ေအာက္မွာပင္ ေႏြကိုထင္ထင္႐ွား႐ွား ျမင္ေနရ၊ Linedown bugle သံကိုၾကားေနရ။ ညသည္အရာရာကို ေျပာင္းလဲေနေစျပီ။ ခံုတန္းလ်ားေပၚထိုင္ေနရင္း လြမ္းေမာစိတ္ျဖင့္ေတာင္ေျခဆီေငးရီလွ်က္ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္လိုျငိမ္သက္စြာ.. .. ..ေႏွာင္း တ ေျမ့ ေျမ့… ျဖင့္…….
ၾကာလွေပါ့။ ဒါေပမယ့္ရင္ထဲမွာ တဆစ္ဆစ္နဲ႔စူးနစ္ ေနတဲ့ဆူး
တေခ်ာင္းလိုပဲ။
လူတိုင္းနီးနီးၾကည့္ဘူးၾကတဲ့ “ေႏွာင္းတေျမ့ေျမ့” ဆိုတဲ့ဇာတ္လမ္းေလးအေၾကာင္း။
အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွာ စာေရးဆရာျမတ္ထန္ရဲ့ ပဌမဦးဆံုးလံုးခ်င္းဝတၳဳကို ဖတ္ရတယ္။ျမ တ္ထန္ဆိုတာဘယ္သူမွန္းမသိတဲ့ ကေလာင္သစ္တစ္ဦးလို႔ ထင္လိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ကေလာင္သစ္ ေတာ့အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ္ ့ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဟာင္းတစ္ေယာက္ဆိုတာ ဝတၳဳဖတ္ျပီးမွသိလိုက္ရ။
စစ္သားေဟာင္းႀကီးဆိုေတာ့လည္း သူ႔ရဲ့ဦးဆံုးစာအုပ္က စစ္အေျခခံဇာတ္လမ္းပဲျဖစ္မွာေပါ့။ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္တပ္မေတာ္အရာ႐ွိႏွစ္ဦးရဲ့ သံုးပြင့္ဆိုင္အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ စာအုပ္ဆံုးသြားေတာ ့ရင္ထဲမွာအလြမ္းေဝဒနာေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ဝတၳဳရဲ့ေခါင္းစည္းေလးကို ဆရာျမတ္ထန္က ဇာတ္သိမ္းမွေဖၚလိုက္တယ္။
ညအိပ္ယာဝင္စစ္ခရာသံေလးက ေအးေအးျငိမ့္ျငိမ့္ ေလးေလးတြဲ႔တြဲ႔။ အဲဒီစစ္ခရာသံေလးဟာ ဆြတ္ပ်ံ႔လြမ္းေမာဖြယ္သီၾကဴးေနပံုနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းလိုက္တယ္။ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားကိုယ္က အဲ့ဒီခရာသံနားမေထာင္ဘူးေပမယ့္ ဝတၳဳထဲကဇာတ္ေကာင္ ဗိုလ္မွဴးသက္မြန္နဲ႔ခင္ေလးတို႔ရဲ့ ေၾကကြဲဖြယ္ဇာတ္လမ္းေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းခဲ့ရတယ္။
ေ႐ွ႔တန္းမွာဒါဏ္ရာရျပီး ေဆး႐ံုေရာက္ေတာ့ အပါတ္စဥ္ဗုဒၶဟူးနဲ႔စေနေန႔ေတြေရာက္တိုင္း ေဆး႐ံုမွာ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ တေန႔..ဒါ႐ိုက္တာေမာင္ဝဏၰရဲ့ “ေႏွာင္းတေျမ့ေျမ့” ကိုအမွတ္မထင္ၾကည့္ရတယ္။ ေက်ာင္းသားဘဝကဖတ္ဘူးတဲ့ဝတၳဳေကာင္းတစ္ပုဒ္ ဆိုတာသိထားတဲ့ကိုယ္က ႐ုပ္႐ွင္ေျပာင္း႐ိွက္ရင္ ဘယ္လိုမွေကာင္းႏိုင္မယ္ မထင္ဘူးဆိုတဲ့စိတ္ထားျပီး ၾကည့္ျဖစ္တယ္။
ကိုယ္..အထင္နဲ႔အျမင္လံုးဝမွားသြားေၾကာင္း ဝန္ခံလိုက္ရေပါ့။ သာမန္သံုးပြင့္ဆိုင္အခ်စ္ဇာတ္လမ္း ႐ိုး႐ိုးစင္းစင္းႀကီးကို စလယ္ဆံုးမျငီးေငြ႕ရေအာင္ ဆရာေမာင္ဝဏၰက အေသးစိတ္ခ်ယ္မႈန္းျပထားတယ္။ အေသးစိတ္ဆိုလိုက္လို႔ သာမန္႐ုပ္႐ွင္ပရိတ္သတ္တစ္ဦးအတြက္ မ်က္ခံုးပင့္ေမးစရာ႐ိွေကာင္း႐ိွေနႏိုင္ပါတယ္။
က်ေနာ္က႐ုပ္႐ွင္ေဝဖန္ေရးဆရာမဟုတ္လို႕တစ္ခုခ်င္းဘာေကာင္းတယ္၊ဘယ္လိုေကာင္းတယ္၊ ဆင္းန္ေတြကဘယ္လို၊အ႐ုပ္ေတြ၊ အသံေတြကဘယ္လိုဆိုတာ ေျပာႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။
က်ေနာ္ေျပာမွာကဒီ႐ုပ္႐ွင္မွာမူရင္းစာေရးဆရာေပးခ်င္တဲ့ Theme ကိုဒါ႐ိုက္တာေမာင္ဝဏၰက အမိအရဘယ္လို႐ိုက္ျပျပီး ပရိတ္သတ္ဆီပို႔ေပးလိုက္သလဲ ဆိုတာေလးပါ။
ဒီေနရာမွာဝတၳဳကို႐ုပ္႐ွင္ေျပာင္းတိုင္း ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ႐ိွတဲ့ Theme ေပ်ာက္မသြားေအာင္ဒါ႐ိုက္တာပညာနဲ႔ ကြ်မ္းက်င္စြာကိုင္တြယ္ပံုေလးကို ၾကားျဖတ္ေျပာျပပါရေစ။ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ဘူးသူအမ်ားစုကေတာ ့ဗိုလ္စိုးႏိုင္က်ဆံုးျပီး ဗိုလ္မွဴးသက္မြန္နဲ႔မခင္ေလးတို႔ ညားၾကေလသတည္း လို႔ပဲသိၾကပါတယ္။
မူရင္းဝတၳဳထဲမွာဆရာျမတ္ထန္က ေဆးတပ္ဗိုလ္မွဴးသက္မြန္ တိုက္ပြဲက်သြားတဲ့အတြက္ မခင္ေလးက စစ္ကိုင္း
ေခ်ာင္မွာ သက္ဆံုးတိုင္ သီလရင္ဘဝနဲ႔ အ႐ိုးထုတ္။ဗိုလ္စိုးႏိုင္အိမ္ေထာင္က်ျပီး သားေလးေမြးလာေတာ့ သူ႔သားေလးကို“သက္မြန္”လို႔နာမည္ေပးပါတယ္။
ဝတၳဳထဲမွာသက္မြန္ေသေပမယ့္ ႐ုပ္႐ွင္ေျပာင္းတဲ့အခါမေတာ့ စိုးႏိုင္ကိုေသေပးလိုက္ပါတယ္။ ေသပံုကေတာ့ မူရင္းအတိုင္းအသက္နဲ႔လဲျပီး ကာကြယ္ရင္းေသတာပါပဲ။ အမွန္ဝန္ခံရရင္ ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္သိမ္းေလးက က်ေနာ့္ရင္ကိုပိုျပီး႐ိုက္ခတ္ ေစပါတယ္။ စစ္အခမ္းအနားနဲ႔ဗိုလ္စိုးႏိုင္ကိုသျဂိဳဟ္တဲ့ျပကြက္မွာ ေနာက္ ေၾကာင္း
ျပန္အေႏွး႐ိုက္ခ်က္ေတြနဲ႔ တိုက္ပြဲျဖစ္စဥ္၊ အသက္ေပးကာကြယ္ပံု႐ိုက္ခ်က္ေတြဟာ ပရိတ္သတ္ကိုရင္နင့္ေစခဲ့တယ္။ ဒါ
႐ိုက္တာရဲ့ပညာစြမ္းကို အဲဒီဇာတ္သိမ္းမွာ ျမင္ခဲ့ရတယ္။ ဝတၳဳထဲမွာလံုးဝမပါတဲ့ စစ္အခမ္းအနားနဲ႔သျဂိဳဟ္တဲ့ျပကြက္မွာပဲ မူရင္းစာေရးသူလိုခ်င္တဲ့Theme ကိုအမိအရ ဆုတ္ဖမ္းျပလိုက္တယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ က်ဆံုးသြားတဲ့စစ္သည္ကို ေနာက္ဆံုးဂုဏ္ျပဳတဲ့ စစ္ခရာသံပါပဲ။ တပ္ထဲမွာေတာ့ Linedown Bugle လို႔ေခၚပါတယ္။ ညကိုးနာရီအိပ္ယာဝင္ခ်ိန္မွာ မႈတ္တဲ့ခရာသံပါ။ ေဆြးေျမ့ေလးတြဲ႔တဲ့ အဲဒိခရာသံနဲ႔ က်ဆံုးသူကိုေနာက္ဆံုးအေလးျပဳ ႏႈတ္ဆက္တာကို အေသးစိတ္႐ိုက္ကူးျပသြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာျမတ္ထန္ေျပာခ်င္တဲ့“ေႏွာင္းတေျမ့ေျမ့”ဆိုတာ အဲဒီခရာသံပါပဲ။ က်ဆံုးသြားျပီျဖစ္ေသာ ဗိုလ္စိုးႏိုင္ကို ေသနတ္ေျမစိုက္ အေလးျပဳေနခ်ိန္မွာ“ေႏွာင္းတေျမ့ေျမ့”စစ္ခရာသံေလးပါပဲ။ ေမာင္ဝဏၰရဲ့ဒါ႐ိုက္တာပညာကို တေလးတစား အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ရတယ္။
*************** *************** ****************
ေဖေဖၚဝါရီတစ္လလံုး ကြ်န္ေတာ္လူသူကင္းေဝးရာ ေရာက္ေနသည္။ တစ္ေယာက္တည္း တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္။ ျပင္ပေလာကႀကီးႏွင့္လံုးဝအဆက္ျပတ္။ ေရတံခြန္ေတာင္ေျခသည္ ေအးေအးစိမ့္စိမ့္။ ေတာင္ရိပ္မိုးေနသျဖင္ ့နံနက္ခင္းေနေရာင္သည္ ေနာက္က်စြာေရာက္၏။ ေဆာင္းမကုန္ေသာ အညာမွာ အေႏြးထည္ထူထူေၾကာင့္ ေနသာယံုမွ်သာ။
တေပါင္းလဆန္း(၃)ရက္ည။
လႈိင္ဂူေစတီတြင္း၌ ဝိပႆနာကိုစူးစုိက္စြာအားထုတ္လွ်က္ ျငိမ္သက္စြာ။ ႐ုတ္တရက္ တေဝါေဝါျမည္သံမ်ားၾကားမိသည္။ လႈိင္းေတြကမ္းေျခေက်ာက္ေဆာင္ကို တိုက္ခတ္သလိုလိ ုဆူညံျမည္ဟီး။ စိတ္အာ႐ံုကိ ုျပန္လည္စုစည္းလိုက္သည္။ အသံေတြက နားဆီသို႔တိုးတိုက္ဆဲ။ လႈိင္းေအာ္သံေတြ တေသာေသာ။ သတိကိုႏွာဝဆီသို ႔ျပန္ကပ္ထားလိုက္။ ဝင္ေလတိုးတိုး ႏွာသီးဖ်ားေႏြးသြားယံု ၊ထြက္ေလေႏြးေႏြး ႏွာသီးစပ္မွတိုးထြက္သြား။
လႈိင္းသံတို႔ဆူညံက်ယ္ေလာင္။
ဒါမွမဟုတ္အျပင္မွာ မိုးသည္းသည္း႐ြာေနလား။ အသံတို႔ ပိုမိုက်ယ္ေလာင္ေအာ္ဟစ္။ ဝင္ေလထြက္ေလမွာ စိတ္ကိုမနည္းျပန္စုစည္းေနရ၏။ ခက္ခဲစြ။
ဆယ္သံုးရက္ေျမာက္ယေန႔ညကိုခက္ခဲစြာျဖတ္သန္းရျပီ။
ဘုရားကိုဦးသံုးႀကိမ္ခ်ကန္ေတာ့ျပီး ေစတီတြင္းမွဆင္းလာခဲ့သည္။ တေသာေသာတိုက္ေနေသာ ေတာင္ေလသည္ ကြ်န္း႐ြက္ေတြကို ဟိုမွသည္မွသယ္ေဆာင္ျပီး ေျမျပင္အႏွံ႔ေျပးလႊားေနသည္။ ေျမႀကီးႏွင့္ကြ်န္း႐ြက္တို႔ပြတ္တိုက္သံကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ျမင္ရျပီ။ လေရာင္ထိုးက်ေနေသာ္ျငား လမင္းကိုမျမင္ရ။
ကိုးနာရီမထိုးေသး၊ အိပ္ေဆာင္သို႔မျပန္လို၍ ေစတီေ႐ွ႕ ခံုတန္းေပၚထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေတာင္ေျခဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဆီက ေမ်ာက္ေတြအဆက္မျပတ္ အူေနသည္။ ေႂကြ႐ြက္တို႔က ေသာေသာလႈပ္လွ်က ္ေလေဆာင္ရာေမ်ာေနဆဲ။ နားထဲသို႔အသံတစ္ခုဝင္လာေနသည္။
ေဖေဖၚဝါရီ(၂ဝ)ရက္။
ခရာသံ။
စစ္ခရာသံ၊ တိတ္ဆိတ္ေသာညမွာ အေဝးဆီကခရာသံကိ ုၾကားေနရသည္။ ဟိုးရက္ေတြကတ႐ုတ္ႏွစ္သစ္ကူးမွာၾကားခဲ့ရဘူးေသာ ဆူညံသည့္မီး႐ႈးမီးပန္းေဖါက္သည့္အသံ ေတြႏွင့္လံုးဝမတူ။ တိုးတိုးျငင္ျငင္၊ႏူးႏူးညံ့ညံ့။
ျပီးေတာ့ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့။
Linedown bugle သံပါလား။
မ်က္ေစ့ေအာက္မွာပင္ ေႏြကိုထင္ထင္႐ွား႐ွား ျမင္ေနရ၊ Linedown bugle သံကိုၾကားေနရ။ ညသည္အရာရာကို ေျပာင္းလဲေနေစျပီ။ ခံုတန္းလ်ားေပၚထိုင္ေနရင္း လြမ္းေမာစိတ္ျဖင့္ေတာင္ေျခဆီေငးရီလွ်က္ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္လိုျငိမ္သက္စြာ.. .. ..ေႏွာင္း တ ေျမ့ ေျမ့… ျဖင့္…….
No comments:
Post a Comment