လဆန်းရက်ရဲ့ပထမဆုံးရုံးပိတ်ရက်၊မိမိတို့ကနယ်မြို့လေးကစက်ရုံကြီးတစ်ရုံမှာ တာဝန်ကျနေသည်။တစ်လတစ်ခါဈေးဝယ်ဖို့ (၁၀)မိုင်ခန့်ဝေးသော ပြည်မြို့သို့သွားရသည်။ပြည်ဈေးက တစ်လစာဝယ်ယူထားမှ အဆင်ပြေသည်။ရုံးကားက လဆန်းပိတ်ရက်တစ်ကြိမ်ပဲ စီစဉ်ပေးနိုင်သည်။
ဩဂုတ်လ လစာက တနင်္လာ ထဲကထုတ်ထားပြီးမို့ စနေနေ့ဈေးဝယ်ဖို့ ငွေလက်ကျန် အတော်နည်းနေပြီ။ထုံးစံအတိုင်းနံနက်(၇)နာရီခန့် ဈေးကားပေါ်ရောက်ပြီ။လိုအပ်သမျှဝယ်ကြပြီးချိန်မှာ (၁၀)နာရီကျော်ပြီ။
ဈေးကားနှင့်ပြည်ကပြန်တော့ဆယ်နာရီခွဲသာသာ၊မိမိတို့ဈေးကားလေးက အီး၂၀၀၀ အစုတ်ကလေးဆိုတော့ ရွှေတောင်ကို နာရီဝက်နီးနီးမောင်းရမှာပေါ့။
ပြည်နှင့်ရွှေတောင်ကြားမိမိတို့ကားပေါ်ရှိနေစဉ် ကြေညာပြီးသွားပြီ။မိမိတို့ဈေးကားပေါ်က အရာရှိမိသားစုတွေလုံးဝမသိလိုက်။ငလျင်လှုပ်၊ရေကြီး၊တိုက်တွေပြိုစဉ် လေယာဉ်ပျံပေါ်ရောက်နေသည့်လူတွေပမာ။
ရွှေတောင်ရောက်လို့ ကားပေါ်က ပစ္စည်းတွေ ချနေဆဲ ငွေစက္ကူတွေ တရားမဝင်ကြေညာသွားကြောင်းသတင်းဆိုးကြီးကြားရသည်။လဆန်းရက်၏ပထမဆုံးရုံးပိတ်ရက်အတွင်းမှာပင် မိမိတို့လက်ဝယ် သူတို့ကြေညာသော ငွေစက္ကူတရွက်မျှမကျန်တော့။
ဘယ်လောက်ကံကောင်းလိုက်ပါသနည်း။
ဘယ်လောက်ချမ်းသာ လိုက်ကြပါသနည်း။
ဒါပေမယ့်.....
ဒါပေမယ့် တစ်ဦးချင်းစီ၏ အခြေအနေကို ပြောပြချင်ပါသည်။စိတ်တိုဒေါသဖြစ်စရာနည်းနည်း၊ပြုံးချင်စရာများများ။ပြောပြချင်ပါသည်။စိတ်တိုဒေါသဖြစ်စရာနည်းနည်း၊ပြုံးချင်စရာများများ။
ဦးဆုံးကိုယ့်အကြောင်းကစမည်။
လစာမလောက်ငှ၍ ဥစားကြက် အကောင်(၁၀၀)မွေးထားရသည်။တနေ့လေးငါးခြောက်ဆယ်အုသည်။ကြက်ဥတလုံးပြား(၆၀)လောက်ရောင်းရသည်။ကြက်ဥရဲ့သဘောက နေမွန်းမတည့်ခင် အတော် အုပြီး နေ့လယ်ပိုင်း နည်းနည်းပဲအုရာ မိမိကြက်ဥ အကုန်လုံး (၇၅)ကျပ်တန် နှင့်လာဝယ်သွားခြင်းခံလိုက်ရသည်။မှတ်ကရော။
လာဝယ်သူက မိမိစက်ရုံဝန်ထမ်းထဲကဖြစ်ပုံရ၍ စိတ်မတို၊ဒေါသမထွက်နိုင်တော့၊အေးလေ..သူမသိပဲရိုးရိုးသားသားလာဝယ်သွားတာလည်းဖြစ်နိုင်တာပဲ။ဒီလိုတွေးလိုက်တော့ စိတ်သက်သာရသည်။ နောက်ထပ် သက်သာစရာတွေ ဆက်တိုက်ရှိသေးသည်။
ယခု ပြည်က ဝယ်လာသော တလစာကြက်စာတွေနှင့်ကြက်ဥဖြစ်အောင်လုပ်ရောင်းလျှင် နက်ဖန်တရားဝင်ငွေတွေပြန်ဝင်လာမည်။(ကြက်စာဆိုင်ကဦးကြီး ၇၅ကျပ်တန်တွေနှင့်ဒုက္ခရောက်မှာကိုတော့မစဉ်းစားဖြစ်။)ပြီးတော့မိမိတို့(၂)ဦးလုံးဝန်ထမ်းလစာ နောက်တကြိမ်ထပ်ရမည်။လကုန်ရက်ကထုတ်သောလစာက တက်တက်ပြောင်ပြီမို့ တလထဲ လစာ(၂)ခါရတာ မနိပ်ဘူးလား။ဒါက ကိုယ့်အခြေအနေ။
ခေါင်းရင်းတအိမ်ကျော်က အင်္ဂျင်နီယာကတော့တမျိုး။
သူ့ကိုကျွန်တော်က ချစ်စနိုးကျီစယ်ပြိး ဝဏ်ဝဏ်လို့ခေါ်သည်။ဝဏ်ဝဏ်မှာ နို့စားနွားမတကောင်ရှိသည်။မတမ်း(မဒမ်း)ထဲကဈေးချောင်ရ၍ ဝယ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။သူ့အစီအစဉ်အရ ကိုယ့်ဆီရောက်ပြီးသုံးလေးလ အတွင်း သားတင်မည်။သားပေါက်လျှင်နို့ညှစ်ရောင်းမည်။ဘယ်ကလောက်အဆင်ပြေလိုက်မည်နည်း။ဒါက တွက်ရေးပဲဖြစ်၏။
သူ့နွားမမှာ ခြောက်လလည်း သားမတောင်း၊တနှစ်လည်းသားမတောင်း။အသက်သာကြီးလာပြီး မြက်ဖိုးသာကုန်နေတော့သည်။ဒီနို့စားနွားအမြုံကိုဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်းမသိတာကြာပြီ။ခုတော့အကွက်ဆိုက်ပြီ။
သူ့နွားမကိုကျပ်ငါးသောင်းဖြင့်လာဝယ်နေပြီ။ဝဏ်ဝဏ် အချိန်မဆွဲ။ချက်ချင်းရောင်းလိုက်သည်။
ဤနေရာတွင်(ထိုအချိန်က)နို့စားနွားပေါက်ဈေးကို ပြောပြဖို့လိုသည်။လွယ်အောင်ပြောမည်။နို့တပိဿာထွက်သောနွားကိုတသောင်း၊ထိုကြောင့်နို့ငါးပိဿာနွားဆို ငါးသောင်းပေးမှရမည်။သူ့နွားမ က မတမ်းသာသာ၊လွန်ရော တသောင်းလောက်ရမည်။
သို့သော် အချိန်က ဗရုတ်ဗရက်။ငွေကြေးနှင့်ပတ်သက်ပြီး ဘာမှမရေရာ။ဝဏ်ဝဏ်နွားမကိုငါးသောင်းနှင့်အရောင်းအဝယ် တည့်သွားသည်။ငွေကို တရားမဝင်၇၅ကျပ်တန်နှင့်ချေမည်ဖြစ်၏။
ပြင်ပတွင်လည်း၇၅ ကျပ်တန်တွေကို ပေါက်ဈေးနှင့်လိုက်ဝယ်နေသောဈေးကွက်ကြီး တိုးတိုးတိတ်တိတ်ဖြစ်နေပါ၏။ ဝဏ်ဝဏ်က သူ့ ၇၅ကျပ်တန်တွေကိုချက်ချင်းသွားရောင်းပစ်သည်။ပေါက်ဈေးတရာကို၂၂ကျပ်ဖြစ်သည်။တရားဝင်ငွေတသောင်းကျော်ရသွားပြီ။ တကယ်တော့ဒါသည် နွားမရွှံ့ပိတ်ရောင်းတာဖြစ်သည်။အထည်အလိပ်အင်္ဂျ င်နီယာလည်းဆိုရှယ်လစ်ခေတ်မှာ နွားမွေးစားပါသည်။
နောက်တစ်ဦးကတော့ ကျွန်တော့်အိမ်နှင့်ကပ်လျှက်ကအငြိမ်းစားစစ်ဗိုလ်ကြီး။သူ့ညာခြေတဖက်ကလည်း ကိုယ့်လိုပင် တိုင်းပြည်အတွက် တဖက်စွန့်သွားပြီ။
သူကတော့အဆန်း၊မြို့ထဲက မိတ်ဆွေ တဦးထံမှ ချိန်ဂျာကော်ဒါကြီးတလုံးဝယ်ထားသည်။၂နှစ်လောက်တော့ရှိပြီ။ဝယ်မည်ဟုစိတ်ကူးတုံး ကိုယ့်ကိုခေါ်ပြသည်။ဈေးကနည်းနည်းများသည်။တသောင်း။အမှန်ဆို ချိန်ဂျာက ခေတ်မရှိတော့။အကောင်းစားကက်ဆက်ဆွေပေါ်နေပြီ။သို့သော် သူအတော်လိုချင်နေပုံရ၏။အကြံပေးတာကိုဂရုမစိုက်။တသောင်းပေးဝယ်လိုက်သည်။
တည။ဆယ်နာရီ၊ဆယ်တစ်နာရီလောက်ရှိမည်။ဘေးအိမ်က ဆူဆူညံညံကြားသည်။လင်မယားရန်ဖြစ်သလား၊ကလေးတွေ ထိုးလားကြိတ်လားဖြစ်သလားမသိ။မိမိတို့လန့်နိုးသွားသည်။အချိန်အတန်ကြာမှ ထိုစစ်ဗိုလ်ကြီး မိုက်( Microphone)စမ်းနေမှန်းသိရသည်။
ထိုချိန်ဂျာကြီးကို ပြည်သွားပြင်လိုက်၊မင်္ဂလာဆောင် တွေငှါးလိုက်နှင့်အတော်ဟန်ကျပါသည်။ရံဖန်ရံခါ သူ့ညီတွေ မအားလျှင် ဗိုလ်ကြီးကိုယ်တိုင် ဓါတ်စက်လိုက်ဖွင့်ရသေးသည်။သို့ပင်သို့ငြား ရတာနှင့်ပြင်ရတာ တွက်ချေက မကိုက်။ဒါကြီးကိုသူပြန်ရောင်းချင်လာသည်။
လူတွေမှာတစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ကံအကျိုးပေးကမတူ၊ဗိုလ်ကြီးတို့ကံကောင်းချင်တော့ သူ့ ချိန်ဂျာစက်ကို ဝယ်မည့်သူပေါ်လာသည်။ကြည့်ဦး။
ဝယ်မည့်ဈေးက လေးသောင်းတိတိ၊ဝယ်မည့်သူကလည်း မူလက သူ့ကို ရောင်းလိုက်သည့်မြို့ထဲက မိတ်ဆွေပင်။
ဘယ်ကလောက်အကျိုးပေးကောင်းလိုက်သနည်း။
တခုပဲရှိသည်။သူတို့ပေးချေမည့်ငွေက ၇၅ကျပ်တန်တွေနှင့်ဖြစ်သည်။
ဒီတော့စဉ်းစားရမည်။သူငယ်ချင်းတွေနှင့်တိုင်ပင်ရဦးမည်ဟု မယုတ်မလွန်လေးပြန်ပြောထားသည်။
သူလိုချင်တုန်းက ဘယ်လိုတားတား၊တားမရခဲ့။ခုမှ သူငယ်ချင်းတွေနှင့်တိုင်ပင်ရဦးမတဲ့။ကောင်းသော သူငယ်ချင်းအသိုင်းအဝိုင်းက ကောင်းသော သူငယ်ချင်းများမို့ ကောင်းသောအကြံဉာဏ်တွေ ပေးကြ၏။
အရေးပေါ်လွှတ်တော် ခေါ်ထားပြီ။လွှတ်တော်က နစ်နာသောလူထုကြီးတရပ်လုံးအတွက်ဖြေလျှော့ပေးမည့်ဆုံးဖြတ်ချက်(ယခင်တုန်းကလို)မချဘူးဟုဘယ်သူပြောနိုင်မလဲ။ တဖက်မှာလည်းရက်တွေကြာသည်နှင့်အမျှတရားမဝင်လဲလှယ်နှုန်းက တဖြည်းဖြည်းကျလာနေပြီ။ဝဏ်ဝဏ် ရောင်းတုန်းက တရာကို၂၂ကျပ်၊ယခု ၁၈ ကျပ်လောက်ပဲရှိတော့သည်။ထပ်ကျဦးမည်ပြောကြ
သလို လဲပေးမှာမို့မကျဟုပြောသူလည်းရှိသည်။နောက်ဆုံးတော့ လေးသောင်းနှင့်ရောင်းလိုက်သည်။ချိန်ဂျာ လေးကတော့သူ့ပိုင်ရှင်ဆီပြန်ရောက်သွားသည်။(တရားဝင်)တသောင်းနှင့်ရောင်းလိုက်ပြီး(တရားမဝင်)လေးသောင်းနှင့်ပြန်ဝယ်လိုက်ရသည်။ထိုသူရှုံးသလား၊မြတ်သလားမသိ။
တို့စစ်ဗိုလ်ကြီးကတော့ပြတ်သည်။လေးသောင်းနှင့်ရောင်းပြီးမည်သည့်ပေါက်ဈေးနှင့်မျှပြန်မရောင်းတော့၊နိုင်ငံတော်က တရားဝင်လဲလှယ်ပေးလျှင် လေးသောင်းတိတိပြန်ရချေမည်။ဒါဆိုမြတ်ပြီ။
ဒီလိုနှင့် ရက်တွေ လတွေ သာမက၊ခေတ်တွေပါပြောင်းသွားသည်။စစ်ဗိုလ်ကြီးကတော့ သူ့သံသေတ္တာလေးထဲက ၇၅ကျပ်တန် ရာစည်းထုပ်တွေကို မှိုမတက်ခြမစားရအောင် သုံးလတကြိမ်တန်သည်၊လေးလတကြိမ်တန်သည် ပိုးသတ်ေဆးမှုန့်ဖြူးပေးနေရတော့သည်။
